نشاید گفتن آن کس را دلی هست
| نشاید گفتن آن کس را دلی هست | که ندهد بر چنین صورت دل از دست | |
| نه منظوری که با او می توان گفت | نه خصمی کز کمندش می توان رست | |
| به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز | که هشیاران نیاویزند با مست | |
| سر انگشتان مخضوبش نبینی | که دست صبر برپیچد و بشکست؟ | |
| نه آزاد از سرش بر می توان خاست | نه با او می توان آسوده بنشست | |
| اگر دودی رود بی آتشی نیست | وگر خونی بیاید کشته ای هست | |
| خیالش در نظر چون آیدم خواب؟ | نشاید در بروی دوستان بست | |
| نشاید خرمن بیچارگان سوخت | نمی باید دل درمندگان خست | |
| به آخر دوستی نتوان بریدن | به اول خود نمی بایست پیوست | |
| دلی از دست بیرون رفته سعدی | نیاید باز تیز رفته از شست |
