ستـــون خـیـمه ی مهـر از ازل خـــراب زدنـد بـنــــای صـلــح...

ستـــون خـیـمه ی مهـر از ازل خـــراب زدنـد بـنـــ
ستـــون خـیـمه ی مهـر از ازل خـــراب زدنـد
بـنــــای صـلــح و صـفــا را، به روی آب زدنـد

بـــــــرای آنـــکـه بـبـــــار آورنـــد بـذر نـفـــاق
بـچهـــــر مذهب و دیـن، ز ابتدا نقــاب زدنـد

دهـــان اهـــل حق از آتـش عطش خشکید
ز ظـلــم سد سکـوتی، که در ســراب زدنـد

بـهـــر طـــرف نـگـــرم، چشـم ملتمس بینـم
بـصــــورت هـمــــگـی رنــگ مـاهتـــاب زدنـد

یـکـــی ز جـــوع بـمـیــرد یـکـی ز سـیــرآئـی
رقم بصفحه ی هستی چه بی حساب زدند

بــــرون رویـد ز مـیـــدان، که شهسواران هم
عـنـــــان گـسـیـخته دنبــالِ هم، رکـاب زدند

بـــلا ز صبـــر گریزد، به تیـــغ حــاجت نیست
مــــدبّـــران به ادب تـیـشـه بـر عـــذاب زدند

از آنـچـه مـی گـذرد بی خبـر چو من باشید
که عارفان، همگی خرقه در شــــراب زدنـد

نـشــــان مـهـــر بـقاموس این تمدن نیست
بر ایـــن صـحیفه به آب دهـــان لـعـاب زدند

#معینی_کرمانشاهی

رحیم معینی کرمانشاهی