سبب تاخیر اجابت دعای ممن - ای بسا مخلص که نالد در دعا - مولوی - مثنوی معنوی - دفتر ششم - بخش 119

ای بسا مخلص که نالد در دعا

تا رود دود خلوصش بر سما

تا رود بالای این سقف برین

بوی مجمر از انین المذنبین

پس ملایک با خدا نالند زار

کای مجیب هر دعا وی مستجار

بندهٔمؤمنتضرع می‌کند

او نمی‌داند به جز تو مستند

تو عطا بیگانگان را می‌دهی

از تو دارد آرزو هر مشتهی

حق بفرماید که نه از خواری اوست

عین تاخیر عطا یاری اوست

حاجت آوردش ز غفلت سوی من

آن کشیدش مو کشان در کوی من

گر بر آرم حاجتش او وا رود

هم در آن بازیچه مستغرق شود

گرچه می‌نالد به جان یا مستجار

دل شکسته سینه‌خسته گو بزار

خوش همی‌آید مرا آواز او

وآن خدایا گفتن و آن راز او

وانک اندر لابه و در ماجرا

می‌فریباند بهر نوعی مرا

طوطیان و بلبلان را از پسند

از خوش آوازی قفس در می‌کنند

زاغ را و چغد را اندر قفس

کی کنند این خود نیامد در قصص

پیش شاهد باز چون آید دو تن

آن یکی کمپیر و دیگر خوش‌ذقن

هر دو نان خواهند او زوتر فطیر

آرد و کمپیر را گوید که گیر

وآن دگر را که خوشستش قد و خد

کی دهد نان بل به تاخیر افکند

گویدش بنشین زمانی بی‌گزند

که به خانه نان تازه می‌پزند

چون رسد آن نان گرمش بعد کد

گویدش بنشین که حلوا می‌رسد

هم برین فن داردارش می‌کند

وز ره پنهان شکارش می‌کند

که مرا کاریست با تو یک زمان

منتظر می‌باش ای خوب جهان

بی‌مرادی مومنان از نیک و بد

تو یقین می‌دان که بهر این بود