اگر تـــــو فـــــارغی از حال دوستـان یارا

فراغــــــــــت از تـــــو میــــسر نمی شود مارا

اگر تـــــو فـــــــــــارغی از حال دوســـــتـان یارا!

بیــــــــــــان کند که چه بودست ناشکیبا را

تو را در آیـــــــنه دیدن جمال طلعت خویش

به دیــــــــــــــــــگران بگذاریم باغ و صحرا را

بیا که وقت بهار است، تا من و تو به هم

چرا نظر نـــــــــــــــــــــــــــکنی یار سرو بالا را؟

بـــــــــه جای سرو بلند ایستاده بر لب جوی

مجــــــــــال نطــــــــــــــــق نماند زبان گویا را

شــــــــــمایلی که در اوصاف حُسن ترکیبش

خــــــــطا بُوَد که نبینــــــد روی زیبــــــــــــا را

کـــــــــــــــــه گفت در رُخ زیبا نظر خـطا باشد

چــــــــــنان به ذوق ارادت خورم که حلــوا را

به دوستــــــــی که اگر زهر باشد از دستت

حبـــــــــیب من، که ندیدست روی عَــذرا را

کــــــــــسی مــــــــلامت وامـق کند به نادانی

نگاه می نکــــــنی آب چشــــــــم پیـــــدا را؟

گرفتـــــــم آتــــــش پـــــنهان خبر نمی داری

چو دل به عشــــــــق دهی دلبـــــران یغما را؟

نــــگفتمت که به یغــــمــا رود دلت سعدی

که آخــــــــری بُوَد آخــر شبـــــــــانِ یلــــــدا را

هنـــــــوز با همـــــه دردم امــید درمان است