پادشاهی یزدگرد از شاهنامه فردوسی

پر از خون دل و روی چون سندروس		یکی نامه بنوشت دیگر بطوس
کزو دید نیرو و بخت و هنر		نخست آفرین کرد بر دادگر
خداوند دیهیم شاهنشهی		خداوند پیروزی و فرهی
به خشکی چو پیل و نهنگ اندر آب		پی پشه تا پر و چنگ عقاب
دم خویش بی رای او نشمرد		ز پیمان و فرمان او نگذرد
پدر نامور شهریار سترگ		ز شاه جهان یزدگرد بزرگ
نگهبان جنبده و بوم و بر		سپهدار یزدان پیروزگر
که از تاج دارند از اختر سپاس		ز تخم بزرگان یزدان شناس
فروزندهٔ تاج و تخت و نگین		کزیشان شد آباد روی زمین
که با فرو برزند و با داد و راه		سوی مرزبانان با گنج و گاه
کلات از دگر دست و دیگر گروه		شمیران و رویین دژ و رابه کوه
مه پیکار آهرمن پرگزند		نگهبان ما باد پروردگار
خنیده شد اندر جهان این نشان		همانا شنیدند گردنکشان
دل ما پر آزرم و مهرست و داد		که بر کارزای و مرد نژاد
فروزندهٔ تاج و تخت و نگین		کزیشان شد آباد روی زمین
فزونست نزدیک شاهان ز گنج		به ویژه نژاد شما را که رنج
ز فرمان دیهیم ما سرکشید		چو بهرام چوبینه آمد پدید
به پیچید وز باغ و میدان و کاخ		شما را دل از شهر ای فراخ
کده ساختید از نهیب گزند		برین باستان راع و کوه بلند
به کام دل ما شود روزگار		گر ای دون که نیرو دهد کردگار
برین پیش دستی نیایش کنیم		ز پاداش نیکی فزایش کنیم
که ما را چه آمد ز اختر به سر		همانا که آمد شما را خبر
ز دانایی و شرم بی بهرگان		ازین مارخوار اهرمن چهرگان
همی‌داد خواهند گیتی بباد		نه گنج و نه نام و نه تخت و نژاد
که آید بدین پادشاهی گزند		بسی گنج و گوهر پراگنده شد
نه هوش و نه دانش نه نام و نه ننگ		ازین زاغ ساران بی‌آب و رنگ
کده ساختید از نهیب گزند		که نوشین روان دیده بود این به خواب
هیونان مست و گسسته مهار		چنان دید کز تازیان صد هزار
نماندی برین بوم بر تار و پود		گذر یافتندی با روند رود
به چرخ زحل برشدی تیره دود		به ایران و بابل نه کشت و درود
شدی تیره نوروز و جشن سده		هم آتش به مردی به آتشکده
فتادی به میدان او یکسره		از ایوان شاه جهان کنگره
ز ما بخت گردن بخواهد کشید		کنون خواب راپاسخ آمد پدید

پادشاهی یزدگرد از شاهنامه فردوسی

کهکشان شعر