یکی از آخرین و مشهورترین تابلوهای نقاشی «لئوناردو داوینچی» برای جشن سالروز افتتاح موزه «لوور ابوظبی» در این موزه به نمایش گذاشته می‌شود. به گزارش ایسنا و به نقل از نشنال،‌ تابلو نقاشی «یحیی» اثر «لئوناردو داوینچی» که یکی از نمونه‌های بارز نبوغ این هنرمند ایتالیایی محسوب می‌شود، برای پنجمین سالگرد افتتاح موزه «لوور ابوظبی» به این مکان امانت داده شد. هفته گذشته، تابلو نقاشی «یحیی» از سالن «گالری بزرگ»، محل نگهداری چندین شاهکار رنسانس از جمله محل نمایش سه نقاشی دیگر لئوناردو، جدا شد تا از موزه لوور پاریس به موزه لوور ابوظبی منتقل شود. این نقاشی به مدت دو سال در موزه لوور ابوظبی به نمایش گذاشته خواهد شد. «یحیی»‌ از هشتم نوامبر همزمان با سالروز تاسیس لوور ابوظبی در این موزه برای عموم مردم نمایش داده می‌شود. «یحیی»‌ یکی از مهم‌ترین نقاشی‌های «داوینچی»‌ محسوب می‌شود، اما نخستین اثر این هنرمند نیست که در لوور ابوظبی به نمایش گذاشته می‌شود. تابلو نقاشی «پرتره زن ناشناس»‌ که با عنوان ««La Belle Ferronniere» شناخته می‌شود نیز برای مراسم افتتاح لوور ابوظبی در سال ۲۰۱۷ از لوور پاریس به این شعبه امانت داده شده بود. این نقاشی هم دو سال در مجموعه لوور ابوظبی باقی ماند. در این نقاشی که اخیرا به ابوظبی ارسال شده است، «یحیی بن زکریا»‌ با پوششی از جنس خز و موهای بلند به تصویر کشیده شده است. «یحیی» در این نقاشی همان لبخندی را دارد که تداعی‌کننده لبخند مشهور «مونالیزا» دیگر اثر «داوینچی»‌ است. گمان می‌رود این اثر در فاصله بین ۱۵۱۳ تا ۱۵۱۶ میلادی نقاشی شده باشد و یکی از نمونه‌های باشکوه از سبک اسفوماتو یا محوکاری است که در دوران رنسانس به کار گرفته می‌شد و در آن به نحوی رنگ‌آمیزی می‌شد که گویی اجسام در میان دود یا مه نشان داده می‌شوند. لئوناردو وقتی به دعوت پادشاه «فرانسیس یکم» از فلورانس به پاریس نقل مکان کرد این نقاشی را نیز با خود به فرانسه آورد. زمانی که داوینچی در سال ۱۵۱۹ درگذشت، بخش‌هایی از این نقاشی از جمله دست راست و خزی که بدن سوژه را می‌پوشاند همچنان ناتمام باقی ماند. این نقاشی از پادشاه «فرانسیس یکم» به مجموعه پادشاه «چارلز یکم انگلستان» رسید و در نهایت در سال ۱۶۶۲ از مجموعه «لوئی چهاردهم» سردرآورد. این نقاشی در مجموعه هنری سلطنتی فرانسه باقی ماند تا اینکه در انقلاب سل ۱۷۹۳ به لوور پاریس منتقل شد.  ایسنا

افتتاح موزه لوور ابوظبی با نقاشی مشهور لئوناردو داوینچی

ماجرای کپی بودن  سرود ملی ایران چیست؟  / واکنش سازنده

حسن ریاحی آهنگساز سرود ملی جمهوری اسلامی ایران، به حواشی اخیر مبنی بر کپی بودن این سرود و ساخت سرود ملی جدید واکنش نشان داد.

به گزارش رکنا، آهنگساز سرود ملی جمهوری اسلامی ایران درباره صحبت‌های عنوان شده مبنی بر ساخت سرود ملی جدید گفت: «ساختن سرود ملی کار راحتی نیست. شما باید در یک دقیقه سرودی را با منطق‌های مهم یک سرود رسمی کشور بسازید و این کار راحتی نیست. من مجبور بودم که یکی از دستگاه‌های موسیقی ایران را برای این سرود انتخاب کنم. چون به‌هرحال این سرود، سرود رسمی ایران بود و داشتن مؤلفه‌های ایرانی جزو اصول اولیه‌ای بود که باید در ساخت آن رعایت می‌شد.»

وی افزود: «فاصله شروع سرود را از پیش‌درآمد دستگاه ماهور استفاده کردم. دستگاهی که یکی از دستگاه‌های باستانی موسیقی ایرانی است و بارها در آثار مختلف از آن استفاده شده است. بخشی از سرود نیز که فرود دارد را از گوشه «می گلی» استفاده کردم. کار با ارکستراسیون‌ ساخته شد و اینکه می‌گویند سرود ملی شبیه سرود ملی کشور کره جنوبی است را من درک نمی‌کنم.»

ریاحی درباره این شایعه شباهت بیش از حد می‌گوید: «سرود ملی ایران چند سر و گردن از سرود رسمی کشور کره‌جنوبی بالاتر است. شنونده حرفه‌ای که این اثر را گوش می‌کند، از نظر فرم و هارمونی و ارکستراسیون متوجه برتری‌های این سرود می‌شود. این سرود بارها در کره و ژاپن و همه جای دنیا اجرا شده و من درک نمی‌کنم که چرا بعد از این‌همه سال این ادعاها مطرح شده است.»

وی در پاسخ به این سوال که آیا سرود رسمی کشور کره جنوبی را شنیده یا نه گفت: «دو روز پیش شنیده‌ام و اعتقاد دارم این سرودها شبیه همه سرودهای ملی در همه جای دنیا هستند. فقط چهار نت از این دو سرود شبیه هم شده و خود من هم این شباهت را حس کردم. ولی از لحاظ ساختمان اثر، سرود ایران به‌هیچ‌وجه شبیه سرود کشور کره جنوبی نیست.»

         



رکنا

#ایران #موسیقی #سرود_ملی_ایران

ماجرای کپی بودن  سرود ملی ایران چیست؟  / واکنش سازنده

حسن ریاحی آهنگساز سرود ملی جمهوری اسلامی ایران، به حواشی اخیر مبنی بر کپی بودن این سرود و سا...

جشن تولد لاکچری به سبک «هانیه غلامی»/ عکس

ساعت 24-هانیه غلامی با انتشار این عکس ها نوشت: باز هم جای شکرش باقی هست که با تمام تلخی ها و بالا و پایین هایی که امسال داشت تونستم ۲۶ سالگی رو هم در کنار عزیزانم ببینم 
                    

هانیه غلامی  با انتشار این عکس ها نوشت:

باز هم جای شکرش باقی هست که

با تمام تلخی ها و بالا و پایین هایی که امسال داشت

تونستم ۲۶ سالگی رو هم در کنار عزیزانم ببینم

البته امروز جسمم ۲۶ ساله شد ولی روحم هنوز ۶ ساله است.









ساعت 24

جشن تولد لاکچری به سبک «هانیه غلامی»/ عکس

چه می‌نامی مرا؟ یک بیمار؟

ساعت 24-همکاری علی حضرتی با اصغر عبداللهی در نوشتن فیلمنامه «سازهای ناکوک»، به مسیری ختم شده که قبل از این در فیلم «یک قناری، یک کلاغ» شاهد آن بودیم. دقت در جزییات و صد البته قاب‌هایی تا حد امکان، مهندسی‌شده که به تصاویری انتزاعی و مینیمالیستی میدان می‌دهند تا حوزه خصوصی آدم‌هایی منزوی و بی‌ارتباط با جامعه به تصویر درآیند. 
                    

یک طراحی مبتنی بر ریاضیات و تا حدودی تقارن مهندسی‌شده که در تلاش است چشم‌انداز بصری فیلم را واجد زیبایی در حالِ زوالِ طبقه‌ متوسط نشان دهد. در «سازهای ناکوک»  مکان‌هایی چون بیمارستان، کافه و خانه‌ دوران کودکی، انباشته  است از به نمایش گذاشتن تناسب، تقارن و زیبایی  بصری؛گواینکه فضاهایی که بازنمایی می‌شود محدود به همین چند مکان است و تنها در سفر به شمال، اندکی از این قاب‌های صحنه‌آرایی‌شده کاسته می‌شود و بی‌نظمی طبیعت را شاهدیم. شاید اگر علی حضرتی در مقام فیلمنامه‌نویس، به تنهایی کار نوشتن را به سرانجام می‌رساند، با اثری یکسره متفاوت مواجه بودیم، اما همکاری او در مقام سرمایه‌گذار در فیلمی که اصغر عبداللهی قبل از این کارگردانی کرد، به زبانی مشترک منتهی شد که در «سازهای ناکوک» می‌بینیم.  اصغر عبداللهی در کتاب «قصه‌ها از کجا می‌آیند» و در بخش «درام رو به اتاق مشاوره‌ روانپزشک تبدیل نکنی» توضیحاتی در رابطه با تجربه‌ نوشتن و کارگردانی فیلم «یک قناری، یک کلاغ» داده است که می‌تواند به روشن شدن رویکرد او در قبال تولید یک درام روانشناختی کمک کند. از نظر عبداللهی جهان فیلمنامه بهتر است خودآیین باشد و مقهور حوزه‌هایی چون روانشناسی، جامعه‌شناسی، فلسفه و تاریخ نشود، بنابراین مهم‌ترین نکته‌ای که در واپسین کارهای او مشاهده می‌شود، همین وفاداری به درام و قصه است و تمایز با هر آنچه از حوزه‌های دیگر به کلیت فیلم تحمیل شده و قصه‌گویی را به محاق می‌برد. تصمیمی استراتژیک و قابل فهم برای تولید آثاری که اولویت‌شان داستان، تعلیق، فضاسازی و البته خود سینماست. با آنکه رویکرد اصغر عبداللهی را کمابیش می‌توان عقلانی دانست اما از جهاتی دیگر می‌تواند به تقلیل‌گرایی منتهی شود.  وقتی مساله اصلی «سازهای ناکوک» مبتنی است بر کنکاش در حالات روانی شخصیت «هدیه» با بازی غزل شاکری، اینجاست که بهره ‌بردن از نظریه‌های روانکاوی و دیالوگ انتقادی با آن، ضرورتی  انکارناپذیر  می‌شود. 
«هلیا»  با بازی  هنگامه قاضیانی، روانکاوی است مشغول به کار در یک بیمارستان اعصاب و روان. شخصیتی اقتدارگرا که با تشبّث به گفتار پزشکی، مردمان اطراف خویش را به ابژه‌های قابل مشاهده و درمان بدل می‌کند. هلیا که مرگ خودخواسته مادر در نوجوانی، از او فردی حمایت‌گر و لاجرم مسوول در قبال سرنوشت خواهرش ساخته، با تکیه بر دانش پزشکی، هدیه را فردی نابالغ می‌داند که پس از مرگ مادر در کودکی خویش متوقف شده و وارث ژنِ خودویرانگی اوست. بنابراین برای محافظت از خواهر بیمار خویش در قبال تلاطمات روانی و میل به انتحار، مجبور است او را تحت درمان روانکاوانه قرار دهد.‌ هلیا در جایگاه یک روانکاو، مرجعیت خویش را از نظام دانشی اخذ می‌کند که در گفتار نظری متفکرانی چون فروید و فوکو، به خوبی بازتاب یافته و نقد شده است. از این منظر روایت فیلم در قبال کنش‌ورزی هلیا به میانجی روانکاو بودنش، بیش از این می‌توانست از منظر روانکاوی، زیر ذره‌بین قرار گرفته و موضع فیلم را در رابطه با حقانیت روانکاوی در جهان مدرن روشن کند. فی‌المثل حضور هلیا در بیمارستان و نوع رابطه‌اش با بیمارانی که تحت درمان او قرار گرفته‌اند، می‌توانست بیش از این پرداخت شود تا بفهمیم که او چگونه به درمان می‌پردازد و از تخصص خویش دفاع می‌کند. در رویکرد علی حضرتی که مبتنی است بر اهمیت حوزه خصوصی؛ حضور در زندگی شهری و مواجهه با تناقضات کلان‌شهری حوزه عمومی کمابیش کنار گذاشته می‌شود. نکته‌ای که به اقتصاد این روزهای سینما در ایران مربوط است و هزینه‌های سرسام‌آوری که به تصویر کشیدن حوزه عمومی، بر عوامل تولید تحمیل می‌کند. از منظر اقتصاد سینما و مناسبات تولید، غیاب حوزه عمومی، به محافظه‌کار شدن سینمای ایران منتهی شده و رویکردهای اجتماعی آن را تقلیل می‌دهد. فی‌المثل به یاد بیاوریم که چگونه نهادهای اجتماعی چون آموزش، هنر، دولت و حاکمیت در فیلم علی حضرتی یا غایب هستند یا در حاشیه‌. بی‌جهت نیست که شخصیت هدیه در یک تعلیق تاریخی روزگار است و گویا زیست‌جهان او نسبتی با واقعیت اجتماعی این روزهای ما ندارد. تاکید بی‌وقفه هلیا بر عدم یادآوری خاطرات تلخ کودکی و جلوگیری از روبه‌رو شدن با آن، به نوعی افشاگر ناخودآگاه سیاسی فیلم هم هست: در غیاب واقعیت اجتماعی و سیاسی اینجا و اکنون، همه‌چیز به کودکی مربوط است و «امر سپری‌نشده»، اکنونیت شخصیت هدیه را به تعلیق درآورده است. بنابراین با غیاب تنش‌های اجتماعی و نهاد سیاسی روبه‌رو هستیم و صد البته متورم شدن مسائل روانشناختی آدم‌ها ذیل یک گذشته که قرار نیست چندان آشکار شود. حتی نهاد اجتماعی هنر که اینجا  از طریق نواختن چنگ، به خودآگاهی هدیه کمک می‌رساند و روزنه‌ای است برای رهایی او از این ورطه دایمی نظارت و سرکوب؛ آن‌چنان در نسبت با جامعه بازنمایی نمی‌شود. البته هستند صحنه‌هایی از نواختن موسیقی که اتصال با امر اجتماعی برقرار می‌شود و هوایی تازه به این روایت انزوا و ملال می‌وزد. فی‌المثل در آغاز وقتی‌ که هدیه، در مقابل بیماران آهنگی را اجرا می‌کند و با کنش نابهنگام یکی از بیماران متوقف می‌شود، یا حضور کارگرانی که هنگام بازسازی خانه پدری، گاهی ضربه‌ای به سیم‌های چنگ می‌زنند و او را دچار وسواس و شعف همزمان می‌کنند یا حتی آن مراسم عروسی روستاییان در شمال کشور، هدیه را به این نتیجه می‌رساند که می‌توان با هر سازی آهنگ  ساخت یا به قول مادرش  بافت. 
مفهوم «خانه»، بازگشت به آن یا رجعت از آن، یکی از درونمایه‌های تاثیرگذار «سازهای ناکوک» به ‌شمار می‌آید. دیر زمانی است که بورژوازی مستغلات از طریق تصاحب خانه‌های قدیمی و تخریب و نوسازی‌شان، به انباشت ثروتی باور نکردنی دست‌یافته و حافظه تاریخی شهر را تا مرز نابودی کشاند. علی حضرتی بر این نکته اشاره دارد که چگونه زیستن در خانه‌های شخصی، تجربه‌ای است دلنشین به نسبت آپارتمان‌نشینی. قبل از این شهرهای ایران پر بود از خانه‌هایی که افراد می‌شد به گوشه ‌و کنارش سرک بکشند و با هم بودن را به تمامی تجربه کنند. خانه‌هایی که حیاط داشت و می‌شد با بالا ‌و پایین رفتن از پله‌ها، مفهوم عمق را درک کرد و برخلاف زیستِ آپارتمانی، منقاد سطح نشد. خانه دوران کودکی هدیه و هلیا واجد این مشخصات ارزشمند است و اغلب فضاسازی‌های به یاد ماندنی فیلم در زوایای پیدا و پنهان این عمارت در حال زوال، شکل گرفته است. بازسازی خانه به‌ جای نوسازی آن، تلاشی است برای حفظ میراث گذشته. خانه که باقی بماند و گرفتار حمله بیل‌های مکانیکی نشود، می‌توان امید داشت که بار دیگر گذشته را احضار کرد و رهایی از ترومای کودکی را ممکن ساخت.  در نهایت «سازهای ناکوک» را می‌توان به عنوان اولین تجربه کارگردانی علی حضرتی قابل قبول دانست اما همچنان نمی‌توان نسبت به غیاب امر اجتماعی بی‌تفاوت ماند. فیلم روایتی است از مقاومت و عاملیت دختری جوان که سال‌ها تحت انقیاد خواهر روانکاو خویش، سوژه‌گی‌اش نفی و انکار شده و هویتش ذیلِ بیمار روانی بودن، برساخته شده است. شخصیت پارسا با بازی حامد کمیلی، در مقام همسر و عاشق، در این تجربه خودآگاهی و مقاومت نقش مهمی بازی می‌کند اما همچنان اعتبار این تخطی از فرمان منع و سرکوب، به نام خود دختر جوان ثبت خواهد شد. علی حضرتی نشان داده که دلبسته قاب‌های زیبا و صحنه‌آرایی شده است و میزانسن‌های مهندسی‌شده را ترجیح می‌دهد اما گاهی بهتر آن است که مقابل این حجم از مدیریت و مهندسی ایستاد و اجازه داد امر نامنتظر، ما را دریابد. در همان لحظات ناکوک بودن سازهایی که بی‌مقدمه، سکوت و هیاهوی شهر را نشانه رفته‌اند و گفتار ملال‌آور آن دست روانکاوان که خود بیمارانی لاعلاج هستند از کار افتاده است.



مفهوم «خانه»، بازگشت به آن یا رجعت از آن، یکی از درونمایه‌های تاثیرگذار «سازهای‌ناکوک» به ‌شمار می‌آید. دیر زمانی است که بورژوازی مستغلات از طریق تصاحب خانه‌های قدیمی و تخریب و نوسازی‌شان، به انباشت ثروتی باور نکردنی دست‌یافته و حافظه تاریخی شهر را تا مرز نابودی کشاند. علی حضرتی بر این نکته اشاره دارد که چگونه زیستن در خانه‌های شخصی، تجربه‌ای است دلنشین به نسبت آپارتمان‌نشینی. قبل از این شهرهای ایران پر بود از خانه‌هایی که افراد می‌شد به گوشه ‌و کنارش سرک بکشند و با هم بودن را به تمامی تجربه کنند. خانه‌هایی که حیاط داشت و می‌شد با بالا ‌و پایین رفتن از پله‌ها، مفهوم عمق را درک کرد و برخلاف زیستِ آپارتمانی، منقاد سطح  نشد.



ساعت 24

چه می‌نامی مرا؟ یک بیمار؟

«خورشید» مجید مجیدی به آمریکا دعوت شد

ساعت24-فیلم «خورشید» ساخته مجیدی مجیدی به همراه منتخبی از برترین فیلم‌های غیرانگلیسی سال سینما در جشنواره فیلم میامی آمریکا به نمایش گذاشته می‌شود.
                    

سی و هشتمین جشنواره فیلم میامی آمریکا از تاریخ ۵ تا ۱۴ مارس (۱۵ تا ۲۵ اسفند) به صورت ترکیبی از نمایش‌های آنلاین و حضوری برگزار خواهد شد و فیلم «خورشید» به کارگردانی مجید مجیدی یکی از فیلم‌های بخش بین‌الملل این رویداد سینمایی خواهد بود. 

فیلم «خورشید» که امسال نماینده سینمای ایران در شاخه بهترین فیلم بین‌المللی نود و سومین دوره جوایز سینمایی اسکار است در کنار فیلم‌هایی چون «کجا رفتی، آیدا؟» ساخته «جاسمینا زبانیچ» از بوسنی و هرزگوین، «شارلاتان» به کارگردانی «آگنیزکا هولاند» از کشور جمهوری چک، «و فردا تمام دنیا» ساخته «جولین فون هینز» از آلمان، «سیب‌ها» ساخته «کریستوس نیکو» از یونان و «خاطرات پدرم» ساخته «فرناندو تروبا» از کلمبیا از جمله فیلم‌های مهمی هستند که در این بخش از جشنواره فیلم میامی به نمایش گذاشته خواهند شد. 

فیلم «خورشید» که در بخش رقابتی ونیز ۲۰۲۰ رونمایی شد و یکی از نامزدهای شیر طلایی بود، در نهایت موفق به کسب جایزه «مارچلو ماسترویانی» ویژه برترین بازیگر نوظهور از این جشنواره برای روح الله زمانی شد.

مجید مجیدی که در سال ۱۹۹۸ به عنوان اولین فیلمساز ایرانی با فیلم «بچه‌های آسمان» به جمع نامزدهای نهایی شاخه بهترین فیلم خارجی‌زبان راه یافت امسال نیز این فرصت را دارد تا برای دومین‌بار به جمع نامزدهای نهایی این شاخه راه یابد. 

نماینده سینمای ایران یکی از شانس‌های اصلی حضور در فهرست نامزدهای اولیه شاخه بهترین فیلم بین‌المللی اسکار ۲۰۲۱ از منطقه خاورمیانه و شمال آفریقاست. امسال برای نخستین‌بار ۱۵ فیلم به فهرست نامزدهای اولیه اسکار بین‌المللی راه خواهند یافت.



ساعت 24

«خورشید» مجید مجیدی به آمریکا دعوت شد

هنرمندانی که برای شهرت تن به رسوایی می‌دهند!

ساعت24-بازتاب‌های برگزاری سؤال‌برانگیز سیزدهمین «حراج تهران» و رد و بدل شدن ارقام نجومی برای خرید چند تابلو و همچنین مطرح شدن نام یک فعال هنری بدنام در این حراجی، همچنان ادامه دارد.
                    

ازجمله این بازتاب‌ها می‌توان به میز اخیر هنر تجسمی‌ در برنامه شب‌های هنر اشاره کرد. حمیدرضا ششجوانی، کارشناس هنر در برنامه شب‌های هنر شبکه چهار سیما گفت: «در هنر معاصر این خیلی دیده می‌شود که هنرمندان نه فقط برای قیمت‌گذاری، بلکه برای شهرت پیداکردن چند استراتژی دارند. یکی از استراتژی‌ها، استراتژی رسوایی است! یعنی یک هنرمند کار خلاف عرف انجام می‌دهد تا به شهرت برسد. یا استراتژی شاعر نفرینی است، از این مدل که من درحال مرگ هستم و داغان شده‌ام و یا استراتژی فقدان و یا استراتژی گشتن با افراد مشهور. هنرمندان با دقت این استراتژی‌ها را انتخاب می‌کنند.»



ساعت 24

هنرمندانی که برای شهرت تن به رسوایی می‌دهند!

از حواشی آغداشلو تا گرانی آثار هنری در روزگار کرونا

صدای تلویزیونت را کم کن!

کنترل تلویزیون را بردارید. از شبکه نخست صداوسیما آغاز کنید و به سمت منتها الیه ماجراجویش پیش روید. حالا رادیوها را هم چک کنید. روی کاغذ علامت‌گذاری کنید. مثلا بنویسید Talk Show، Reality Show، Chat Show، سریال، گزارش و ... وقتی سیر و سلوک‌تان با تلویزیون به پایان می‌رسد رد دراز ضربدرها یا تیک‌ها در برابر تاک‌شو یا همان برنامه‌های گفت‌وگو محور حال‌تان را جا می‌آورد. 
                    
انگار تلویزیون جایی است برای نشستن و حرف زدن مدام. چیزی شبیه نمایشنامه‌های آنتوان چخوف که در آن شخصیت‌ها حرف می‌زنند؛ چون فاقد کنشند. آنان موجودهای منفعلی هستند که در مقام زنبور بی‌عسل دیگر چیزی برای اضافه کردن به جهان ندارند و در نهایت در ملالت دنیای خویش فرو می‌روند.در سال‌های اخیر تلویزیون در ورطه شکلی از برنامه‌سازی فرو رفته است که حلقه اجرایی‌اش تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود. هم‌اکنون مشهورترین برنامه‌های تلویزیون و حتی رادیو تاک‌شوها هستند. مهم‌ترین برنامه‌سازان تلویزیون مشغول ساختن تاک‌شو هستند. رامبد جوان، مهران مدیری، سروش صحت و ... 

وضعیت باثباتی از تولیدات تلویزیونی را رقم زده‌اند. این مساله در تلویزیون‌های مشهور جهان متفاوت است. در عموم سیستم‌های رسانه‌ای مشهور، عموما یک یا دو برنامه تاک‌شو برای سالیان طولانی توسط شبکه میزبانی می‌شود و این برنامه‌ها به هویت آن شبکه بدل می‌شود. در سیستم رقابتی نیز این برنامه‌ها تلاش می‌کنند مدام وارد چرخه‌ای از خلاقیت شوند. در ایران اما هیچ‌چیز خلاقانه‌ای وجود ندارد. تاک‌شوها عموما کپی‌های دست‌چندم به حساب می‌آیند و در کپی‌برداری نیز تلاش می‌شود ارزان‌ترین مدل انتخاب شود. در عوض هزینه عمده برنامه صرف مهمانان می‌شود. مهمانانی که مدام از یک برنامه به برنامه‌ دیگر می‌روند. کافی است فهرست مهمانان برنامه‌هایی چون فرمول یک، دورهمی، خندوانه و ... را مرور کنیم تا به شخصیت‌های مشترک‌شان دست یابیم. فاجعه‌بارتر آن است که از دید تلویزیون مهمان باید مشهور باشد و این شهرت نه محصول یک استعداد که محصول رسانه است. 

بخش مهمی از مهمانان برنامه‌های تاک‌شو در تلویزیون را بازیگران سینما و تلویزیون تشکیل می‌دهند و شما هیچ‌وقت نمی‌توانید برای مثال در برنامه دورهمی یک جامعه‌شناس یا انسان‌شناس قدر را ببینید. کسی که می‌تواند در یک ساعت از وضعیت کنونی مردم بگوید و حتی پیش‌بینی کند در یک سال آینده چه اتفاقی برای جامعه رخ می‌دهد. کسی که برخلاف یک بازیگر نه بر مبنای ترفندهای رسانه‌ای که براساس تلاش‌ها و مطالعاتش به جایی رسیده است و در نهایت صاحب ایده است تا بازتاب‌دهنده یک ایده. 

در دهه هفتاد، مدیریت وقت سازمان صداوسیما که خود فلسفه‌ خوانده بود، برای نجات فرهیختگی اجتماعی اقدام به تاسیس شبکه چهار می‌کند، شبکه‌ای که همان سال‌های بی‌تاک‌شوی تلویزیون، بخش عمده برنامه‌هایش تاک‌شو بود اما از جنس فرهنگ و هنر. 

شبکه چهار محل تمرکز اندیشمندان شد و این تمرکزگرایی همانند همه تمرکزگرایی‌های ایران، منجر به فاجعه شده است. کافی است به محتوای این برنامه دقت کنیم تا دریابیم چگونه تلویزیون به اصطلاح رسانه‌ای Yellow Page تبدیل شده است. بیشتر محتوای برنامه‌های تاک‌شو مسائل شخصی است و کمتر درباره کنش‌ها یا اندیشه‌های اجتماعی صحبت می‌شود. حتی در مورد مسائل اجتماعی و یا سیاسی مهمانانی وارد گفت‌وگو می‌شوند که هیچ تخصصی در این باره ندارند. نتیجه این وضعیت هم انتشار قطعات این تاک‌شوها در فضای مجازی به عنوان سوتی یا قطعه فکاهی است.  رویکرد برنامه‌سازی در تلویزیون در تاک‌شو حتی منجر به تقلیل‌گرایی امر سخن‌وری شده است. 

تقلیل‌گرایی که درد عظیمی در جامعه ایران است، در ابعاد برنامه‌سازی تلویزیونی نیز خودنمایی می‌کند. اول آنکه برنامه‌سازی به برنامه‌های گفت‌وگومحور تقلیل می‌یابد و در نهایت خود گفت‌وگو نیز به شکل خاصی تقلیل پیدا می‌کند. دیگر برنامه‌سازها به خودشان زحمتی نمی‌دهند در گفت‌وگو ساختارهای متفاوتی را تجربه کنند. سطح پرسش‌ها محدود می‌شود و پاسخ‌ها را پیشاپیش می‌توان حدس زد. 


زبان در جامعه‌ای سطحی می‌شود که ادبیاتش در خطر است. می‌شود همین جا مکثی کرد و گفت آخرین بار که یک نویسنده یا یک ادیب یا شاعر و حتی زبان‌شناس در یکی از تاک‌شوهای مشهور تلویزیون دیدید چه زمانی بوده است؟ آیا تاکنون کسی در یک برنامه همانند دورهمی درباره وضعیت بد فارسی حرف زدن مهمانان یا حضار درون استودیو صحبت کرده است؟ آیا کسی آمده و بگوید چرا ما جامعه‌ای شعر دوست بوده‌ایم که این روزها شعر نمی‌گوییم؟ صرف‌نظر از این وضعیت تاک‌شوهای تلویزیونی نکته مهم آن است که این تاک‌شوها قرار است بی‌خطر باشند. قرار نیست در آن حرف مهمی زده شود و اساسا به‌ دنبال چالش یا نقادی نیستند. 

برای همین در انتخاب هنرمند نیز به سراغ هنرمند فاقد اندیشه می‌روند. شما به ندرت در برنامه‌های تلویزیونی شاهد حضور رمان‌نویسان یا نمایشنامه‌نویسان هستید، افرادی که با تکیه بر اندیشه‌ورزی می‌نویسند. با این حال وضعیت به گونه‌ای دیگر رقم می‌خورد. در سال‌های اخیر و با گسترش بسترهای مجازی و شبکه‌های تعاملی برنامه‌های شبکه چهار به‌ شکل جذابی دست به دست می‌شود. برای مثال انتقادهای بیژن عبدالکریمی درباره سانسور کتاب یا صحبت‌های اخیر مهدی نصیری درباره حجاب نمونه جذاب ماجراست. این گفت‌وگوها حتی بدل به واکنش‌های وسیع میان مردم می‌شود، 

چیزی که شما با دورهمی یا خندوانه به دستش نمی‌آورید. با آنکه تاک‌شوهای علمی و فرهنگی در شبکه چهار محصور مانده است؛ اما به لطف فضای مجازی دیده می‌شود. برتری این تاک‌شوها نیز در چند فاکتور خلاصه می‌شود. نخست آنکه مجریان این برنامه‌ها سلبریتی نیستند و عموما صاحب تخصص در همان زمینه برنامه‌اند. دوم آنکه مهمان را نه براساس شهرت که برمبنای تخصص دعوت می‌کنند. سوم آنکه مهمان به‌واسطه تکیه بر سواد خود، از محافظه‌کاری اجتناب و تلاش می‌کند ایده فکری خود را برای مخاطب بگشاید و از همین روست که برنامه‌های شبکه چهار در محاق دیده نشدن، چالشی پیش می‌رود. 

تجربه کار کردن خودم در چند قسمت از برنامه شب‌های هنر نشان داد شبکه چهار با نوعی گشودگی در گفت‌وگو روبروست، هرچند آنجا نیز محافظه‌کاری حاکم است.اما اگر ملاک نقادی باشد چرا سهم بازتاب گفت‌وگوهای شبکه خبر اندک است؟ این پرسش اساسی است که زنگ هشداری است برای تلویزیون و بی‌اثر بودن شبکه خبرش. 

شبکه‌های خبری همواره محل مناسبی برای اجرای برنامه‌های چالشی اصطلاحا Chat Show است که نمونه مشهورش Hard Talk در BBC است که از مارس 1997 تا به امروز با اجرای استفان ساکور پخش می‌شود. برنامه چالشی که در آن یک مقام سیاسی یا اقتصادی و حتی متفکر وارد یک چالش جدی می‌شود. همان چیزی که در تلویزیون قرار بود با عنوان صندلی داغ شکل بگیرد و به ‌مرور زمان محافظه‌کارتر و محافظه‌کارتر و حتی زرد شد. 

این در حالی است که شبکه خبر به ‌سبب ماموریت سیاسی‌اش می‌تواند محل به چالش‌ کشیدن مسوولان سیاسی و اقتصادی باشد اما نتیجه چیز دیگری است. حتی در این شبکه یک مجری به ‌سبب نوع اجرای خلاقانه‌اش به شهرت نرسیده است. شبکه‌ای که قرار بود رقیب BBC یا CNN باشد، از ساده‌ترین استانداردهای امروز رسانه‌ای نیز فاصله می‌گیرد.


وضعیت برای فضای خارج از تلویزیون نیز اسفناک است. به برنامه شهاب حسینی دقت کنید. ترکیبی است از مهمانان رامبد جوان و مهران مدیری حالا با یک زمینه خاص. اینکه مهمان‌ها با هم رفیقند اما فراتر از رفاقت مهم مشهور بودن آنان است. به هر حال رفقای قدیمی‌تر و البته پشت‌هم‌تری از پژمان و سام داریم. آدم‌هایی که در مسیر رفاقت جان خود را فدا کرده‌انداما در اینجا رفاقت به معنی چگونه با هم معروف بودن است. عملا واژه از معنای اصلی خودش تهی می‌شود. شیوه کار هم که شبیه به برنامه سینا نعمت‌الله است. آن برنامه هم کپی برنامه‌های دیگری است از جمله جیمی کمیل. پس نتیجه کار یک دور باطل است. در تلویزیون هم نباشی برنامه‌ات را به شیوه تلویزیونی می‌سازی، بدون دانش اجرا و البته جذابیت‌های لازم برای تولید چنین برنامه‌ای.


در نتیجه آنکه تاک‌شوهای امروز بازتابی از وضعیت اجتماعی مردمند. زرد بودن وجه قالبی در شکل زندگی ماست. ما کماکان در تمنای دانستن مسائل شخصی آدم‌های مشهوریم و ردپایی که در جست‌وجوهای اینترنتی خود به جا گذاشتیم نشان می‌دهد بخش مهمی از ذهنیت ما کجاست. شکل زندگی امروز ایرانی‌ها منبعث از همین تاک‌شوهاست. شکل برخورد مخاطبان حاضر در استودیو نسبت به گفت‌وگوها، واکنش‌های هیجانی نسبت به بیان بی‌ارزش‌ترین گفتارها و در نهایت عدم تمنای محتوای باارزش‌تر از تولیدکنندگان نشان می‌دهد یک رابطه منطقی میان تولیدکننده و مصرف‌کننده وجود دارد. تنها پرسش آن است که اگر تلویزیون قرار است دانشگاه عمومی جامعه باشد، آیا واحدهای درسی ارایه شده توسط مدیران واحدهای با کیفیت با اساتید مجرب است یا خیر. شاید تلویزیون نیز مستلزم یک انقلاب فرهنگی است، شاید.


ساعت 24



#تلویزیون

صدای تلویزیونت را کم کن!

کنترل تلویزیون را بردارید. از شبکه نخست صداوسیما آغاز کنید و به سمت منتها الیه ماجراجویش پیش روید. حالا رادیوها را هم چک ...

بهرام ابراهیمی از فیلم مارمولک تا نقش مهندس بازرگان

ساعت 24-بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون اعتقاد دارد که عدم توجه به فیلمنامه‌نویسی و جدّی‌نگرفتن سریال‌سازی در تلویزیون، آفتِ امروز سازمان صداوسیما است.
                    

بهرام ابراهیمی از ۱۸ سالگی کار بازیگری خود را به طور حرفه‌ای با سریال "صخره سیاه" به نویسندگی سبکتکین سالور در سال ۱۳۵۲ آغاز کرد و پس از آن در فیلم‌ها و سریال‌های مختلفی همچون مارمولک، زاگرس، مرد بارانی، بی‌گناهان، هشت و نیم دقیقه، محکومین و... به ایفای نقش پرداخت.

ابراهیمی همچنین سال ۱۳۷۴ به سفارش زنده یاد احمد آقالو به جمع بازیگران رادیو پیوست و با بازی در نمایش "رستم و سهراب" به طور رسمی کارش را در مرکز نمایش رادیو آغاز کرد و تا امروز نقش‌های بی‌شماری از جمله بیژن شاهنامه، توس، لرد کند و... را تجربه کرد.

او این روزها در کنار دو سریال در نمایش‌خانگی، قرار است نقش مهندس بازرگان سریال "رازهای ناتمام" برگرفته از زندگی شهید باهنر را بازی و سریال نوروزی را برای رادیو کارگردانی کند.  با او لحظاتی به گفت‌وگو نشستیم و نکات بسیار خوبی درباره رادیو و کارگردانی و بازیگری‌اش و عدم توجه به فیلمنامه و جدی‌گرفتن سریال‌سازی در تلویزیون اشاره کرد که مشروح آن خواندنی است. متن این مصاحبه به قرار زیر است:

 بگذارید با رادیو شروع کنیم که شما یکی از وزنه‌های بازیگری و کارگردانی سریال‌های نمایشی رادیو هستید. صدایِ شما را در ایرانصدای رادیو می‌شنویم، بازی‌هایتان و کارگردانی‌هایتان هم شهره خاص و عام است...

نمایش رادیویی به نظر من نوعی از تئاتر است، تئاتری که اصل آن صداست. فضایی که برای من ایجاد می‌شود درست مثل بازیگری تئاتر است، تئاتری که مقابل میکروفن اجرا می‌شود. از سال ۱۳۷۴ تا امروز نمایش‌های مختلف رادیویی را تجربه کردم. همیشه تئاتر برایم مهم بود. پس از آن که به رادیو آمدم، رادیو شد جزو اولویت‌های کاریم.

یادم می‌آید صدای آشنایی در رادیو بود که بیش از ۶۰۰ قسمت نمایش از شاهنامه کار کردیم و این صدای آشنا حذف شد. جالب است که ایرانیان مقیم خارج از کشور، با این صدای آشنا ارتباط برقرار می‌کردند. الان در تلاشند اتفاقاتی بیفتد و این صدای آشنا به آنتن برگردد.

فعالیت ما در زمینه نمایش طی این سال‌ها بیشتر شده است. تلاش همه همکاران در مرکز هنرهای نمایشی رادیو این است که از نیرو و تجربه خود بهترین استفاده را کنند. یکسری نیروی جوان هم جذب رادیو می‌شوند که در زمینه‌های مختلف فعالیت می‌کنند و طراوت و تازگی رادیو را حفظ می‌کنند که امیدوارم در گام‌های بعدی با موفقیت پیشرفت کنند.

 آیا رادیو با توجه به پررنگ شدن پلتفرم‌های اینترنتی پخش فیلم و فعالیت گسترده فضای‌مجازی، رسانه برتر و زنده و گرمی همچون گذشته است؟

عاقل باشیم اینترنت. هم تلویزیون و هم رادیو زیرپوشش ماهواره و اینترنت قرار گرفتند. متأسفانه یا خوشبختانه امروز کسانی در اینترنت بنگاه‌های شرط‌بندی راه انداخته‌اند که هر روز هم خطرناک‌تر می‌شوند. من هیچ‌وقت واردِ‌ این فضاهای مجازی نمی‌شوم که سطحِ ذائقه‌ها و دیدگاه‌ها را سطحی‌تر می‌کند و پایین می‌آورد.

برای اجرا در رادیو پیشنهاد داشتم اما رد کردم. می‌توانم مجری باشم اما حرفه من نیست. دوبله کار نمی‌کنم دلیلش این است که دوبله ما آدم‌های بزرگی دارد. گرچه روند پرورش و تربیت حوزه دوبله کُندتر شده اما نسل‌شان طلایی است. صدای من خدادادی است آیا این صدایِ من به صدای جلیلوند و حسین عرفانی می‌چربد؟ قطعاً نمی‌چربد آن‌ها اساتید به یادماندنی این حوزه‌اند. هرچند تهیه‌کننده پول کلانی هم بدهد من راضی نیستم.

 سریال جدیدی که در رادیو کارگردانی می‌کنید مخصوصِ ایام نوروز ۱۴۰۰ است؟

بله. نام این سریال رادیویی "بله برون" است که سیناپس (طرح) آن را خوانده‌ام و برای انتخاب بازیگر و شروعِ تولید منتظر فیلمنامه این سریالم.

 این روزها مثل بسیاری از کاربلدها و بازیگران پیشکسوت کمتر در سریال‌های تلویزیونی دیده می‌شوید؛ دلیل خاصی دارد؟

سریالی به نام "فرشتگان بی‌بال" کار کردم که صحنه‌های ما به قبل کرونا دارد؛ با شهرام عبدلی، رحیم نوروزی و فریبا متخصص همبازی شدم. داستان قشنگی که درباره کرونا ساخته شد. الان بیکار نیستم کاری در نمایش‌خانگی به نام "سقف امن" به پایان رساندم که روزهای تدوین را سپری می‌کند و به تازگی در قصه "ایست بازرسی" به عنوان بازیگر نقش منفی انتخاب شده‌ام.

یکی از سریال‌هایی که می‌توان از آن به عنوان سریال فاخر یاد کرد، سریال "رازهای ناتمام" برگرفته از زندگی شهید باهنر است که نقش مهندس بازرگان را به من سپرده‌اند. سریالی که چند روزی است در تهران کلید خورده و به زودی من هم به دوستان همکار در این سریال ملحق خواهم شد.  

چرا سریال‌های تلویزیونی مثلِ گذشته نمی‌توانند مخاطب جذب کنند؛ دلیل این بی‌خاصیت شدن برخی سوژه‌های سریال‌های تلویزیونی در چیست؟

چون فیلمنامه در تلویزیون شوخی گرفته شده است. شتاب‌زدگی در تولید و رسیدن به آنتن در اولویت قرار گرفته و از محتوا غافل شده‌ایم. آنقدر سوژه‌ها و داستان‌های شبیه به هم شده‌اند که سریال‌ها یکی پس از دیگری می‌آیند و می‌روند و آن خاصیت ماندگاری خودشان را از دست داده‌اند.

من بیشتر ترجیح می‌دهم کتاب بخوانم تا سریال ببینم. البته گاهی برای دیدنِ سریال‌ها به سراغ سریال‌های خارجی می‌روم که تخیّلی نباشند و حرف برای گفتن داشته باشند. اوضاعِ سریال‌سازی ما مناسب نیست چون با همه‌چیز در این عرصه تجاری و کاسب‌کارانه برخورد می‌شود.

ما باید به نویسندگان و کارگردان و عوامل کاربلدمان بها بدهیم. شتاب‌زدگی و عجله‌عجله ساختن سریال، کارها را از هویت می‌اندازد و اجازه نمی‌دهد مخاطب محتوا و اتفاقات آن مجموعه در خاطرِ مخاطب بماند. چند صباحی روی آنتن‌اند؛ اما می‌آیند و می‌روند.

 آقای ابراهیمی؛ مردم شما را به کدام نقش می‌شناسند و اصطلاحاً شما را به نام آن کاراکتر صدا می‌زنند؟

اول که می‌گویند "مارمولک" و آن نقش رئیس زندان؛ آقای مجاور. آرام‌آرام بیشتر یادشان می‌آید و به سراغ دیگر نقش‌ها و سریال‌هایمان هم می‌روند. اهل تئاتر مرا به نام نمایشنامه‌ها و بازی‌های روی صحنه می‌شناسند؛ قدیمی‌ها سریال "مرغ حق" را به یاد می‌آورند که جمشید اسماعیل‌خانی و بازیگران دیگر درخشیدند. البته از سریال‌های "هشت‌ و نیم‌دقیقه" و "همه‌چیز آنجاست" را هم یاد می‌کنند.

بعد از مارمولک به من گفتند: بفرستینش انفرادی!

 خاطره‌ای از "مارمولک" و سریال‌هایی که برای تلویزیون داشتید، دارید؟

من بعد از مدت‌ها در سریال "همه‌چیز آنجاست" با مرحوم جمشید مشایخی همبازی شدم؛ روحشان شاد. حالم با ایشان خوب بود و روح آرام و متحرکی داشتند. این بهترین خاطره من در سریال‌هایی است که در سال‌های اخیر از من پخش شده است.

اما خاطره‌ای بعد از اکران فیلم "مارمولک" دارم که ماشین گشتِ پلیس جلوی مرا گرفت و آن دیالوگِ معروف رئیس زندان که کاراکتر من در این فیلم سینمایی بود را تکرار کرد: "بفرستینش انفرادی!". البته این اتفاق به شکل‌های دیگر تکرار شد.

 از تلویزیون دلخورید؟

من خودم را فرزند تلویزیون می‌دانم و بسیار به این رسانه علاقه‌مندم. به جای دلخوری، دغدغه‌مندم و دوست دارم مردم بیشتر تلویزیون ببینند تا ماهواره! احساس اهانت می‌کنم وقتی می‌بینم و یا می‌شنوم سریال‌های دستِ چندم ترکیه‌ای را به سریال‌های ما ترجیح می‌دهند. حس می‌کنم به من توهین می‌کنند؛ از طرفی هم حق می‌دهم تعداد سریال‌های حوصله‌برِ ما زیاد شده است.

به نظر می‌رسد وقتِ آن رسیده بیشتر به فیلمنامه توجه کنیم؛ سریال‌سازی را جدّی بگیریم و نویسندگان خوب را بیاوریم و به آن‌ها میدان دهیم. زمانی آنقدر تأمل و دقت اهمیت داشت که بازیگران برای دورخوانی دورِ میز می‌نشستند و برای رسیدن به شخصیت‌پردازی درست، اتود می‌زدند تا این کاراکترها درست کنار هم قرار بگیرد. این روزها شخصیت‌پردازی‌ها معیوب و ناقص اتفاق می‌افتد چون همه‌چیز در سایه رسیدن به آنتن قرار گرفته است.

آیا روزی بهرام ابراهیمی را در کارهای طنز هم خواهیم دید؟

این کار را بلد نیستم؛ کار کمدی فوق‌العاده سخت است و در این کار مهران مدیری را قبول دارم.

 یکی از مشکلاتی که بعضاً بازیگران پیشکسوت با تلویزیون دارند بر سرِ تهیه‌کنندگان غیرمتعهد است؛ نظر شما در این باره چیست؟

همه ما مبتلابه این اتفاقیم. من و امثالهم نه کارمندیم و نه بازنشستگی داریم؛ خودمانیم و این حرفه! در بسیاری از مواقع تهیه‌کننده پول ما را می‌گذارد در ماه‌های بعد از پخش و یا برخی اوقات هم مثلِ خیلی از کارها کماکان طلبکاریم. این بی‌تعهدی، آفتِ بسیاری از تهیه‌کنندگان شده که به نوعی بازیگران را نسبت به کار در سریال‌های تلویزیونی بی‌اعتماد می‌کند.

بهانه‌شان هم این شده که سازمان صداوسیما هنوز پول‌ها را پرداخت نکرده اما وقتی از سازمان پیگیری می‌کنیم متوجه می‌شویم این پول‌ها بعضاً اختصاص پیدا می‌کند. البته با برخی از تهیه‌کنندگان هم چشم بسته کار می‌کنیم چون در هر شرایطی پای تعهدشان می‌مانند و امیدوارم روزی فرا برسد که این متعهدبودن ضمیمه کار همه تهیه‌کنندگان ما باشد.

 نقشی بوده که دوست داشتید بازی کنید اما قسمتان نشد؟

در تلویزیون چیزی به ذهنم نمی‌رسد اما دلم می‌خواست چمران را بازی می‌کردم که فریبرز عرب‌نیا این نقش را ایفا کرد. دوست دارم تله‌تئاتر دوباره در تلویزیون رونق پیدا کند اگر بدانم این رویه جدی می‌شود حتماً طرح‌های زیادی دارم که در اختیار تلویزیونی‌ها قرار بدهم.

البته قرار بود در سریال "مختارنامه" بازی کنم که قسمت نشد. چون سر فیلم‌سینمایی محسن قصابیان بودم و عذرخواهی کردم.

 نکته آخر؛ کیفیت تصویر شبکه‌های تلویزیونی HD شده است، چرا این کیفیت در محتوای برنامه‌ها و سریال‌ها اتفاق نمی‌افتد؟

سریال‌ها باید برای نگارش فیلمنامه و ساختِ آن زمان استاندارد خودشان را داشته باشند اما شتاب‌زدگی آفتِ امروز تولید سریال‌ها شده و از طرفی فقدان فیلمنامه و نظارتی که باید در جریان ساخت سریال‌ها اتفاق بیفتد. خط قرمزهای عجیب و غریب هم موضوع دیگری است که برخی از روی سلیقه اعمال می‌کنند و نمی‌گذارند درام در تلویزیون روند اصولی و درست خودش را طی کند. به همین خاطر کارها عمدتاً بی‌رمق و بی‌مصرف از آب درمی‌آیند.



ساعت 24

بهرام ابراهیمی از فیلم مارمولک تا نقش مهندس بازرگان

قاسم افشار: موسیقی ما انگار سرطان گرفته

ساعت 24-قاسم افشار خواننده موسیقی پاپ بر این باور است که «موسیقی ما به نقطه ای رسیده که انگار سرطان گرفته است.»
                    

قاسم افشار یادآور شد: در زمان های گذشته خوانندگان زحمات زیادی می کشیدند، بی مهری هایی در آن موقع مانند ممیزی های سختگیرانه و امثال آن وجود داشت که اگر کاری قرار بود شنیده شود باید از هزاران فیلتر رد می شد تا مجوز بگیرد.

او که با برنامه «استودیو هشت» رادیو نمایش گفت وگو می کرد، ادامه داد: البته در آن زمان موسیقی ها و شعرها بسیار سالم بودند اما الان بخش کوچکی از موسیقی ما حالش خوب است و بخش اعظم آن حال خوبی ندارد. از نظر من هرچیزی به زمانِ خوبش، خوب است و یک صدا، یک خواننده و حتی یک بازیگر، هیچ وقت قدیمی نمی شود اما متاسفانه در این روزگار، مخصوصا این ۶ ، ۷ سال اخیر، در کشور ما به راحتی هر صدایی با جنس خوب یا بد، شنیده می شود. حتی بعضی اوقات کلِ پکیج بد است یعنی صدا خوب نیست، شعر و ملودی هم بسیار ضعیف هستند و همین می شود که امروز، موسیقی ما به نقطه ای می رسد که انگار سرطان گرفته است.

افشار همچنین درباره فعالیت خود گفت: من از دهه ۷۰ خوانندگی را شروع کردم اما از سال ۷۶ که موسیقی پاپ شکل گرفت این کار را به صورت رسمی، به این معنی که از زمانی که وارد تلویزیون شدم، ادامه دادم.

او درباره ترانه «وقف پرنده ها» که اولین کارش بود، یادآور شد: من در آن زمان در واحد موسیقی تست صدا دادم و بعد از آن ۱۱ ماه طول کشید تا به من اجازه خواندن دادند و بنابراین توانستم ترانه وقف پرنده ها را که شعری از آقای محمدعلی شیرازی، ملودی اکبر آزاد و تنظیم بهروز صفاریان بود را اجرا کنم.

وی افزود: برای اجرای این ترانه که اولین کارِ حرفه ای و جدی ام بود، هم خیلی استرس داشتم و هم اینکه بسیار خوشحال بودم و آن روز برایم روز خیلی قشنگی بود و از آن قشنگ تر این بود که فردای آن روز، کارم از شبکه های تلویزیونی و رادیویی پخش می شد. 

افشار درباره علایق پنهانش گفت: حنجره و بافت صدای من، گرایش سنتی نداشت و از همان ابتدا در سن ۱۶ ، ۱۷ سالگی که شروع به خواندن کردم، همیشه فکر می کردم که صدایم به موسیقی پاپ گرایش دارد و البته در آن زمان تصور نمی کردم که روزی خواننده پاپ شوم.

افشار ادامه داد: من وقتی ۱۶ سالم بود یک موتور داشتم که آن را فروختم و با پولش برای خودم یک ارگ خریدم و چون کار با آن را بلد نبودم حدود یکی، دو سال فقط در اتاقم بود و نگاهش می کردم و وقتی هم که تصمیم گرفتم آن را به صدا دربیاورم، چون نواختن آن را بلد نبودم، صداهای ناهنجاری تولید می کردم و بنابراین هرچند که خانواده با کار موسیقی من مخالف نبودند اما آن صداها و حتی خوانندگی من باعث اذیتشان می شد حتی گاهی اوقات که برای دوستانم ترانه می خواندم، به من می خندیدند و همین خنده ها باعث شد تا من جدی تر به خوانندگی فکر کنم و من از همان زمان تا وقتی که وارد تلویزیون شدم، بدون هیچ آموزش و استادی، خودم روی صدای خودم کار کردم.



ساعت 24

قاسم افشار: موسیقی ما انگار سرطان گرفته

حامد زمانی در بیمارستان بستری شد؟

ساعت24- این روزها اخباری مبنی بر بستری شدن حامد زمانی در بیمارستان در فضای مجازی دست به دست می‌شود.
                    

به تازگی اخباری مبنی بر بستری شدن حامد زمانی خواننده موسیقی پاپ در بیمارستان، به دلیل حمله قلبی منتشر شد.

اما یکی از بستگان نزدیک حامد زمانی در گفت و گو با خبرنگار ما، ضمن تکذیب این خبر گفت: خوشبختانه حمله قلبی در کار نبوده است؛ حامد زمانی به دلیل پاره ای مشکلات، به درمانگاه مراجعه کرد و خیلی زود هم مرخص شده است.

هرچند این خواننده هنوز واکنشی به این موضوع نداشته، اما تصویر و مطالبی که در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده خبر از بستری شدن حامد زمانی در بیمارستان می‌دهد.

‏ حامد زمانی که سال‌ها در عرصه موسیقی فعالیت کرده اکنون مدتی است در این حوزه فعالیتی ندارد.



ساعت 24

حامد زمانی در بیمارستان بستری شد؟

چرا فکر می‌کنند سالن تئاتر از ساندویچی‌ها خطرناک‌ترند؟ / همدیگر را از بودن در جشنواره تئاتر منع نکنیم

ساعت 24-یک کارگردان معتقد است اهالی تئاتر با پرداختن به هنر نمایش احساس «بودن» می‌کنند پس باید اجازه بدهیم آنچنان که دوست دارند زندگی کنند چراکه تئاتر راه خود را در هر شرایطی پیدا می‌کند.
                    

«امیر دژاکام» بازیگر، نویسنده و کارگردان تئاتر درباره شرایط هنرمندان تئاتر در ماه‌های اخیر و وضعیت مالی نابسامان آنها گفت: این صحبت‌ها و نظرات شخصی من است اما باید بگویم در ۱۱ ماه گذشته بارها به این اندیشیده‌ام که بچه‌هایی که تئاتر کار می‌کنند و اجاره‌نشین هستند، چطور اجاره‌های خود را پرداخت کرده‌اند؟ بچه‌هایی که کلاس آموزشی تئاتر و سینما داشتند، چطور امورات زندگی خود را گذرانده‌اند؟ اگر خدایی ناکرده دچار یک بیماری شدند، چطور از پس هزینه‌های آن بیماری برآمدند؟ برای مایحتاج زندگی خود چه کرده‌اند؟

دژاکام ادامه داد: پیش از این هم با تئاتر نمی‌شد امرار معاش کرد اما تعدادی از بچه‌ها، در کنار تئاتر چند کار دیگر هم انجام می‌دادند مثلا تعداد کمی، گاهی اوقات در کنار تئاتر یک شغل آزاد داشتند و گاهی در آثار سینمایی و تلویزیونی نقش‌های کوتاهی ایفا می‌کردند و دستمزد خوبی می‌گرفتند اما با شیوع کرونا همه این موضوعات از بین رفت و فشار اقتصادی زیادی به آن‌ها وارد شد.

او تصریح کرد: مثلا کار به جایی کشید که عضو هیات علمی یک دانشگاه با ۲۸ سال سابقه تدریس و تنها با حقوق چهار میلیون تومان و تعدادی دیگر از تئاتری‌ها به منظور اعتراض به شرایط، جلوی مجلس جمع شدند. در این شرایط بچه‌های تئاتر چه باید کنند؟ بارها پیشنهاد داده‌ام به آن‌ها وام بلاعوض بدهند چون این کار اصلا عجیب نیست و منابع آن وجود دارد.

این هنرمند با اشاره به تعطیلی موسسه‌ها و سالن‌های تئاتر در ماه‌های اخیر خاطرنشان کرد: سالن دکتر صادقی، مصطفی کوشکی و... تعطیل شد، پس باید واقع‌بین باشیم، خیلی‌ها در این شرایط کار می‌کنند زیرا اگر کار نکنند زندگی آنها را کسی نیست که تامین کند. از سوی دیگر این شغل معنویت، محبت و عشق بچه‌ها را تامین و به آن‌ها کمک می‌کرد زندگی‌شان معنا پیدا کند، امیدوارانه به کار خود ادامه بدهند و احساس «بودن» کنند، اما همان احساس معنوی هم از آن‌ها سلب شد.

دژاکام یادآور شد: در این میان عده‌ای دوست ندارند فعالیت کنند؛ از نظر مالی تامین و از نظر معنوی ذهن‌شان مفرح است. خب، این از نظر من محترم است. عده‌ای هم به لحاظ مالی مشکل دارند و دوست دارند کار کنند، اهالی این گروه هم محترم هستند، یک گروه هم از نظر اقتصادی مشکل ندارند اما دوست دارند کار کنند آن‌ها هم محترم هستند پس اجازه بدهیم تئاتری‌ها آنچنان که دوست دارند، زندگی کنند. اگر برخی دوست دارند تئاتر کار کنند، بگذاریم کارشان را کنند.

او همچنین با اشاره به برگزاری سی و نهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر ادامه داد: جشنواره تئاتر فجر می‌خواهد تحقق پیدا کند اما گویا عده‌ای می‌خواهند درگیر شوند و درباره برگزار شدن و یا نشدن آن نظراتی ارایه بدهند اما به نظرم باید اجازه بدهیم جشنواره تئاتر فجر راه خود را برود زیرا مخاطبان خود را همواره دارد و بسیاری از آن استقبال و در جشنواره حضور پیدا می‌کنند با این حضور هم هیچ چیز را برای دیگران منع نمی‌کنند و هیچکس هم به اجبار در جشنواره حضور پیدا نمی‌کند. حضور این رویداد و انجام فعالیت‌های این چنینی باعث می‌شود بچه‌ها احساس «بودن» ‌کنند.

این کارگردان و نمایشنامه‌نویس توضیح داد: در این مدت تمام مراکز خرید، آلوده‌ترین مکان‌ها، رستوران‌ها و... همیشه باز اما سالن‌های تئاتر همیشه بسته بوده‌اند، این در حالی است که در سالن‌های تئاتر مردم با فاصله و رعایت پروتکل‌های بهداشتی به تماشای آثار می‌نشینند.

دژاکام خاطرنشان کرد: گویا از نظر برخی تصمیم‌گیران، سالن‌های سینما و تئاتر دچار مشکل بهداشتی هستند اما ساندویچ فروشی‌های تو در تو با انبوهی از آدم‌ها هیچ اشکالی ندارند. ارتفاع سقف‌های سینما و تئاتر هم بسیار زیاد است اما با این همه اولین جایی که تعطیل می‌شود همین سالن‌ها هستند.

این هنرمند در پایان درباره برگزاری بخش‌هایی از جشنواره فجر در فضای آنلاین بیان کرد: من پیش‌بینی می‌کنم که حتی در پساکرونا هم نمایش‌های آنلاین پابرجا باقی می‌ماند هرچند ما این روزها مجبور به استفاده از این فضای آنلاین هستیم اما در آینده نزدیک حتی این قید «اجبار» را هم نخواهیم داشت و از آن استفاده می‌کنیم.

دژاکام یادآور شد: البته این فضا بسیار جالب هم هست برای مثال مخاطبانی از آلمان و آمریکا هم می‌توانند به تماشای آثار ما بنشینند. هرچند تئاتر بی واسطه و زنده معنی دارد اما ما می‌توانیم با این فضای آنلاین با متن، بازی ها و... آشنا شویم و این در شرایط کنونی، اتفاقی کمک کننده است.



ساعت 24

اخبار هنری