ترجمه اردوان وزیری واکنش منتقدان بهباردو جدیدترین ساخته آلخ...
ترجمه: اردوان وزیری
واکنش منتقدان به«باردو»، جدیدترین ساخته آلخاندرو گونزالس ایناریتو در جشنواره ونیز سرد بود.
گلیبرمن(ورایتی)
“باردو،وقایع‌نامه ساختگی یک مشت حقایق“ فیلمی طولانی‌تر از عنوانش و یا حتی متظاهرانه و پٌرمدعا است.این اولین فیلم ایناریتو است که بعد از 22 سال در زادگاهش مکزیک ساخته و شما در هر صحنه از فیلم حلاوت و شوق و ذوق بلندپروازی او را حس می‌کنید.او می‌خواهد یک بیانیه حماسی درباره مرگ و زندگی،واقعیت و افسانه،تاریخ و تخیل بسازد.او قصد دارد یک زندگی‌نامه اعترافی درباره ترس‌ها و رویاهای نهفته در پس چهره خود به عنوان یک فیلم‌ساز تحسین‌شده بسازد.بیش از همه این‌ها ایناریتو می‌خواهد قهرمانی روی پرده خلق کند که کم‌تر یک شخصیت دراماتیک معمولی است و بیش‌تر تمهیدی برای بیان منظور کارگردان است،تمثالی که به بازنمایی از هر چیزی که فیلم‌ساز می‌خواهد باشد بدل میشود.
.
ایناریتو به بخش اعظم این اهداف دست پیدا میکند چون یک تکنیسین شگفت‌انگیز است،یک شاعر-رویاپرداز سینمایی که استاد تغییر دادن چشم‌اندازهایی است که بیش‌ترشان داخلی هستند.اما چرا باردو به‌رغم تمام مهارت‌هایی که در ساخت آن به کار گرفته شده و رفت و برگشت‌های شکوهمند آن تا این اندازه گزافه‌گو و گیج‌گننده است؟
ـ
این فیلم پر از چیزهای خوب است اما سه ساعت طول می‌کشد و بیش از هر چیز پٌر از خودش است.عنوان فیلم واژه‌ای تبتی است که به یک مفهوم بودیستی از حالت شناور انتقالی بین مرگ و تولد دوباره اشاره میکند.باردو با نمایی از گستره بیابان و تصویری از قهرمان (یا حداقل سایه او) که جست‌‌و‌خیز میکند و بالا و پائین می‌پرد آغاز میشود.
.
اما بقیه فیلم در یک برزخ معنوی-عاطفی آشکار میشود-174 دقیقه بازجویی،تعمق،تخیل و پیش‌بینی.هنوز حوصله‌تان سر نرفته است؟چنان‌چه همه این‌ها برای‌تان آشنا به نظر می‌رسند باید همین‌طور باشد چون باردو جدیدترین فیلمی است که از فرم ½ 8،فللینی تقلید کرده.دلیلی که فکر می‌کنم این فیلم موفق نمی‌شود یک اثر جذاب و گیرا باشد این است که چیزی در ستاره آن،دنیل خیمنز کاچو وجود دارد که برانگیزاننده نیست.کاچو بازی‌گر خوبی است اما نقش سیلوِریو را به شیوه‌ای آشتی‌جویانه و در برخی از موارد با رقتی آزاردهنده ایفا میکند.
#دنیای_تصویر #جشنواره_ونیز #سینما #باردو #نقد #آلخاندرو_گونزالس_ایناریتو
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
واکنش منتقدان به«باردو»، جدیدترین ساخته آلخاندرو گونزالس ایناریتو در جشنواره ونیز سرد بود.
گلیبرمن(ورایتی)
“باردو،وقایع‌نامه ساختگی یک مشت حقایق“ فیلمی طولانی‌تر از عنوانش و یا حتی متظاهرانه و پٌرمدعا است.این اولین فیلم ایناریتو است که بعد از 22 سال در زادگاهش مکزیک ساخته و شما در هر صحنه از فیلم حلاوت و شوق و ذوق بلندپروازی او را حس می‌کنید.او می‌خواهد یک بیانیه حماسی درباره مرگ و زندگی،واقعیت و افسانه،تاریخ و تخیل بسازد.او قصد دارد یک زندگی‌نامه اعترافی درباره ترس‌ها و رویاهای نهفته در پس چهره خود به عنوان یک فیلم‌ساز تحسین‌شده بسازد.بیش از همه این‌ها ایناریتو می‌خواهد قهرمانی روی پرده خلق کند که کم‌تر یک شخصیت دراماتیک معمولی است و بیش‌تر تمهیدی برای بیان منظور کارگردان است،تمثالی که به بازنمایی از هر چیزی که فیلم‌ساز می‌خواهد باشد بدل میشود.
.
ایناریتو به بخش اعظم این اهداف دست پیدا میکند چون یک تکنیسین شگفت‌انگیز است،یک شاعر-رویاپرداز سینمایی که استاد تغییر دادن چشم‌اندازهایی است که بیش‌ترشان داخلی هستند.اما چرا باردو به‌رغم تمام مهارت‌هایی که در ساخت آن به کار گرفته شده و رفت و برگشت‌های شکوهمند آن تا این اندازه گزافه‌گو و گیج‌گننده است؟
ـ
این فیلم پر از چیزهای خوب است اما سه ساعت طول می‌کشد و بیش از هر چیز پٌر از خودش است.عنوان فیلم واژه‌ای تبتی است که به یک مفهوم بودیستی از حالت شناور انتقالی بین مرگ و تولد دوباره اشاره میکند.باردو با نمایی از گستره بیابان و تصویری از قهرمان (یا حداقل سایه او) که جست‌‌و‌خیز میکند و بالا و پائین می‌پرد آغاز میشود.
.
اما بقیه فیلم در یک برزخ معنوی-عاطفی آشکار میشود-174 دقیقه بازجویی،تعمق،تخیل و پیش‌بینی.هنوز حوصله‌تان سر نرفته است؟چنان‌چه همه این‌ها برای‌تان آشنا به نظر می‌رسند باید همین‌طور باشد چون باردو جدیدترین فیلمی است که از فرم ½ 8،فللینی تقلید کرده.دلیلی که فکر می‌کنم این فیلم موفق نمی‌شود یک اثر جذاب و گیرا باشد این است که چیزی در ستاره آن،دنیل خیمنز کاچو وجود دارد که برانگیزاننده نیست.کاچو بازی‌گر خوبی است اما نقش سیلوِریو را به شیوه‌ای آشتی‌جویانه و در برخی از موارد با رقتی آزاردهنده ایفا میکند.
#دنیای_تصویر #جشنواره_ونیز #سینما #باردو #نقد #آلخاندرو_گونزالس_ایناریتو
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
