مازیار وکیلی شاید کمتر کسی فکر می‌کرد گوینده خوش صدا رادیو ...
مازیار وکیلی: شاید کمتر کسی فکر می‌کرد گوینده خوش صدا رادیو و بازیگر خوب سریال‌های تلویزیونی روزی فیلم‌های قابل توجهی بسازد که در انواع و اقسام جشنواره‌های خارجی بدرخشند.
.
اما برخلاف بسیاری از تماشاگران که از کارگردانی دو فیلم تلخ اجتماعی توسط جلیلوند متعجب شدند، خود او از ابتدا می‌دانست که باید چه راه و مسیری را طی کند تا به موفقیت درسینمای ایران برسد. این مشخص بودن مسیر برای جلیلوند را می‌توان از همان سال‌های فعالیت در رادیو به خوبی متوجه شد. زمانی که او به عنوان تهیه کننده و گوینده رادیو برنامه‌ای ساخت بنام «چهل دقیقه بدون قضاوت» که صریح و بی‌پرده به موضوعات اجتماعی می‌پرداخت. این برنامه به قدری صریح بود که خیلی زود و بعد از پخش چند قسمت توقیف شد.
.
جلیلوند این نگاه تلخ و بدبینانه به جامعه را در آثار دیگرش هم ادامه داد و بدون هراس از پیامدهای احتمالی که ممکن است ساخت چنین آثاری داشته باشد سعی کرد راوی صادق جامعه‌ای باشد که وفور مشکلات و معضلات اجتماعی آن را دچار بی‌هویتی و بی‌اخلاقی کرده است.
.
وحید جلیلوند بعد از موفقیت‌های فیلم‌هایش در مصاحبه با یک روزنامه آلمانی خودش را انسانی صادق و تلخ معرفی کرده. برای فهمیدن این موضوع کافیست نگاهی به فیلم‌های جلیلوند بی‌اندازیم که با تمام اشکالاتی که دارند در نمایش بی‌پرده تلخی‌های جامعه ایران به شدت صادقانه عمل می‌کنند. آن‌هایی که چهارشنبه، 19 اُردیبهشت و بدون تاریخ، بدون امضاء را دیده‌اند می‌دانند تلخی این فیلم‌ها به قدری زیاد است که ممکن است تماشاگر را در هنگام تماشا به رعشه بی‌اندازد.
.
جلیلوند به این رنج نیاز دارد تا تماشاگر را با سوالات غامض و پیچیده اخلاقی مواجه کند. سوالاتی که تماشاگر را متوجه خودش و جهان پیرامونش می‌کند. جلیلوند از تماشاگر می‌خواهد به جامعه اطرافش با عینک دیگری نگاه کند، عینکی که شاید تماشا با آن چندان خوشایند نباشد اما به شدت شفاف است و تصویری کاملاً صادقانه از جامعه ارائه می‌دهد. .
سینمای وحید جلیلوند را می‌توان امتداد سینمای فرهادی دانست بدون این‌که کارگردان با ساخت این فیلم‌ها در دام تقلید از آثار فرهادی بی‌اُفتد.
مطلب کامل را در سایت دنیای تصویر بخوانید
#دنیای_ـتصویر #دنیای_تصویر_آنلاین #وحید_جلیلوند #جشنواره_ونیز #سینمای_ایران #کارگردان
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
.
اما برخلاف بسیاری از تماشاگران که از کارگردانی دو فیلم تلخ اجتماعی توسط جلیلوند متعجب شدند، خود او از ابتدا می‌دانست که باید چه راه و مسیری را طی کند تا به موفقیت درسینمای ایران برسد. این مشخص بودن مسیر برای جلیلوند را می‌توان از همان سال‌های فعالیت در رادیو به خوبی متوجه شد. زمانی که او به عنوان تهیه کننده و گوینده رادیو برنامه‌ای ساخت بنام «چهل دقیقه بدون قضاوت» که صریح و بی‌پرده به موضوعات اجتماعی می‌پرداخت. این برنامه به قدری صریح بود که خیلی زود و بعد از پخش چند قسمت توقیف شد.
.
جلیلوند این نگاه تلخ و بدبینانه به جامعه را در آثار دیگرش هم ادامه داد و بدون هراس از پیامدهای احتمالی که ممکن است ساخت چنین آثاری داشته باشد سعی کرد راوی صادق جامعه‌ای باشد که وفور مشکلات و معضلات اجتماعی آن را دچار بی‌هویتی و بی‌اخلاقی کرده است.
.
وحید جلیلوند بعد از موفقیت‌های فیلم‌هایش در مصاحبه با یک روزنامه آلمانی خودش را انسانی صادق و تلخ معرفی کرده. برای فهمیدن این موضوع کافیست نگاهی به فیلم‌های جلیلوند بی‌اندازیم که با تمام اشکالاتی که دارند در نمایش بی‌پرده تلخی‌های جامعه ایران به شدت صادقانه عمل می‌کنند. آن‌هایی که چهارشنبه، 19 اُردیبهشت و بدون تاریخ، بدون امضاء را دیده‌اند می‌دانند تلخی این فیلم‌ها به قدری زیاد است که ممکن است تماشاگر را در هنگام تماشا به رعشه بی‌اندازد.
.
جلیلوند به این رنج نیاز دارد تا تماشاگر را با سوالات غامض و پیچیده اخلاقی مواجه کند. سوالاتی که تماشاگر را متوجه خودش و جهان پیرامونش می‌کند. جلیلوند از تماشاگر می‌خواهد به جامعه اطرافش با عینک دیگری نگاه کند، عینکی که شاید تماشا با آن چندان خوشایند نباشد اما به شدت شفاف است و تصویری کاملاً صادقانه از جامعه ارائه می‌دهد. .
سینمای وحید جلیلوند را می‌توان امتداد سینمای فرهادی دانست بدون این‌که کارگردان با ساخت این فیلم‌ها در دام تقلید از آثار فرهادی بی‌اُفتد.
مطلب کامل را در سایت دنیای تصویر بخوانید
#دنیای_ـتصویر #دنیای_تصویر_آنلاین #وحید_جلیلوند #جشنواره_ونیز #سینمای_ایران #کارگردان
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
