تو نمی‌دانی آدمی که از بیرون می‌بینی دارد از درون چه رنجی م...
تو نمی‌دانی آدمی که از بیرون می‌بینی، دارد از درون چه رنجی می‌کشد. تو نمی‌دانی دارد با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند و چه سختی‌های عمیقی از سر گذرانده و چقدر بریده و ترسیده و خسته‌ست. تو نمی‌دانی چندبار تا لبه‌ی پرتگاه ناامیدی مطلق رسیده و بازگشته. تو نمی‌دانی چه ابرهای تیره‌ی اندوهی فضای آسمان دلش را گرفته و تاریک کرده.
تو از شرایط زیستِ آدم مقابلت چه می‌دانی؟ می‌دانی دارد چطور تقلا می‌کند که لبخند بزند و با چه مکافاتی روی پاهاش ایستاده؟ چقدر بی‌مهری دیده و چندبار ظرف اعتمادش را با بی‌رحمیِ تمام شکسته‌اند؟ تو از زندگی آدم مقابلت هیچ نمی‌دانی و اینقدر راحت برای جهانش اندوه می‌تراشی و به دلش تردید می‌پاشی و قضاوتش می‌کنی؟ مرهم اگر نیستی، زخمی روی زخم نباش و به زخم‌های نادیده‌ی کسی نمک نپاش.
آدم‌ها خسته‌اند و هرکس در میدان نبردی ناعادلانه، با دردهای جهانِ خودش تنهاست...
وقتی خلاف جهت جمعی حرکت می‌کنی، وقتی رفتارهات مورد پسند اجتماع کوچکی که در آن حضور داری نیست، احتمال اینکه پشت تو حرف‌های اشتباهی بزنند و قاضی شوند و قضاوتت کنند، بسیار است و تو این را حتی از نگاه و از میان کلامشان هم می‌توانی استنباط کنی، اما اهمیتی نده. اینکه اکثریت آدم‌ها روی یک سبک زیست و یک سبک رفتار و یک سبک پوشش و یک سبک گفتار، اتفاق‌نظر دارند، دال بر درستی آن‌ها نیست! تو سبک زیست خودت را داشته‌باش و اگر با آن راحتی و می‌دانی به کسی آسیبی نمی‌زند و می‌دانی برای تو بهتر است، مانند ناخدایی که بی‌تفاوت به امواج، قایقش را به پیش می‌راند، به پیش برو. نمی‌شود که آدم‌ها را عوض کرد و مدام از آن‌ها خواست قضاوت نکنند و دخالت نکنند و سرشان به کار خودشان باشد! نمی‌شود که مدام در سمت موجهِ قضایا ایستاد و همه چیز را به همه ثابت کرد! اما می‌شود آنقدر به زیبایی‌های مسیر فکر کرد و آنقدر جسورانه و بی‌تفاوت ادامه داد و بی‌تفاوت پیش رفت تا موفق شد.
می‌شود زمان را برای اتفاقات مهم‌تری صرف کرد...
مَن باب میل آدم‌ها نمی‌پوشم و نمی‌جوشم و نمی‌کوشم، من در جامه‌ی رزمی که به قد و قواره‌ی من می‌خورَد و پاهام را نمی‌زند و دست‌هام را نمی‌بندد، زودتر پیروز می‌شوم.
تو نمی‌توانی بگویی چه کفشی برای پاهای من مناسب‌تر است، این را فقط منی می‌فهمم که با آن راه می‌روم...
اینستاگرام Behnoosh Bakhtiari
تو از شرایط زیستِ آدم مقابلت چه می‌دانی؟ می‌دانی دارد چطور تقلا می‌کند که لبخند بزند و با چه مکافاتی روی پاهاش ایستاده؟ چقدر بی‌مهری دیده و چندبار ظرف اعتمادش را با بی‌رحمیِ تمام شکسته‌اند؟ تو از زندگی آدم مقابلت هیچ نمی‌دانی و اینقدر راحت برای جهانش اندوه می‌تراشی و به دلش تردید می‌پاشی و قضاوتش می‌کنی؟ مرهم اگر نیستی، زخمی روی زخم نباش و به زخم‌های نادیده‌ی کسی نمک نپاش.
آدم‌ها خسته‌اند و هرکس در میدان نبردی ناعادلانه، با دردهای جهانِ خودش تنهاست...
وقتی خلاف جهت جمعی حرکت می‌کنی، وقتی رفتارهات مورد پسند اجتماع کوچکی که در آن حضور داری نیست، احتمال اینکه پشت تو حرف‌های اشتباهی بزنند و قاضی شوند و قضاوتت کنند، بسیار است و تو این را حتی از نگاه و از میان کلامشان هم می‌توانی استنباط کنی، اما اهمیتی نده. اینکه اکثریت آدم‌ها روی یک سبک زیست و یک سبک رفتار و یک سبک پوشش و یک سبک گفتار، اتفاق‌نظر دارند، دال بر درستی آن‌ها نیست! تو سبک زیست خودت را داشته‌باش و اگر با آن راحتی و می‌دانی به کسی آسیبی نمی‌زند و می‌دانی برای تو بهتر است، مانند ناخدایی که بی‌تفاوت به امواج، قایقش را به پیش می‌راند، به پیش برو. نمی‌شود که آدم‌ها را عوض کرد و مدام از آن‌ها خواست قضاوت نکنند و دخالت نکنند و سرشان به کار خودشان باشد! نمی‌شود که مدام در سمت موجهِ قضایا ایستاد و همه چیز را به همه ثابت کرد! اما می‌شود آنقدر به زیبایی‌های مسیر فکر کرد و آنقدر جسورانه و بی‌تفاوت ادامه داد و بی‌تفاوت پیش رفت تا موفق شد.
می‌شود زمان را برای اتفاقات مهم‌تری صرف کرد...
مَن باب میل آدم‌ها نمی‌پوشم و نمی‌جوشم و نمی‌کوشم، من در جامه‌ی رزمی که به قد و قواره‌ی من می‌خورَد و پاهام را نمی‌زند و دست‌هام را نمی‌بندد، زودتر پیروز می‌شوم.
تو نمی‌توانی بگویی چه کفشی برای پاهای من مناسب‌تر است، این را فقط منی می‌فهمم که با آن راه می‌روم...
اینستاگرام Behnoosh Bakhtiari
