یادش همواره گرامی استاد دکتر بیژن رفیعی استاد معماری اس...
یادش همواره گرامی 🖤
استاد دکتر بیژن رفیعی، استاد معماری ، استاد روستا در دانشکده معماری علم‌و صنعت ، هفته ی پیش دور از وطن که دوستش داشت ، درگذشت .
تسلیت به غزاله عزیز ( همسر اقای دکتر که خودشان هم معمار هستند ) و آرش و بنفشه ی عزیزم ( فرزندان استاد رفیعی ) و شاگردان قدردانش🖤
ایشان فقط استاد درس روستا برای ما ، یا لااقل من نبودند .
انسانی نیکو، فهیم ، سالم ،آگاه و دانا به ادبیات پارسی، بویژه شاهنامه فردوسی و عاشق ایران بودند .
از واژگان پارسی برای بیان مطالب خود بهره می بردند و
از افرادی که بجای واژه پارسی از واژه عربی ، یا غربی بهره می بردند ، انتقاد می کردند .
خاطره ای از ایشان بیاد دارم که نهایت شرافت یک انسان استاد است و درس بزرگی برای شاگردانش .
سال ۱۳۶۴ با اتوبوس عازم کاشان ، ابوزید آباد ، طامع و نطنز ، زادگاه استاد بودیم .
استاد طبق معمول سفر هایمان، از شاهنامه و فردوسی سخن
می گفتند .
شعری از شاهنامه خواندند و برای آن که دانشجویان را به موضوع علاقمند کنند ، گفتند ؛ هرکس معنی این ابیات را بگوید نمره درس روستای او ، این ترم ، بیست است !
(احتمالا از همه ی ما دانشجویان ناامید بودند !)
و شعر را خواندند :
« ستون کرد چپ را و خم کرد راست
خروش از خم‌چرخ چاچی بخاست »
استاد نمی دانستند که من با پی گیری پدرم ، از کودکی شاهنامه خوان هستم !
تا دست چپم را ستون کردم و‌دست راستم را همانند کمان ، خم ، استاد متعجب ، اجازه نداد ادامه دهم !
گفتند : ادامه نده !
متعجب پرسیدم : چرا ؟!
گفتند : اگر معنی شعر را بگویی من نمره بیست به تو بدهم، باید از شغل استادی دانشگاه استعفا بدهم ! چون تو هنوز درس روستا را نگذراندی.
طبعا ادامه ندادم ؛ اما رفیقی پیدا کردم که حقیقتا استاد با شرفی بود .
یادش گرامی 🖤
عکس : مهندس نیما عالم زاده
اینستاگرام تهمینه میلانی
استاد دکتر بیژن رفیعی، استاد معماری ، استاد روستا در دانشکده معماری علم‌و صنعت ، هفته ی پیش دور از وطن که دوستش داشت ، درگذشت .
تسلیت به غزاله عزیز ( همسر اقای دکتر که خودشان هم معمار هستند ) و آرش و بنفشه ی عزیزم ( فرزندان استاد رفیعی ) و شاگردان قدردانش🖤
ایشان فقط استاد درس روستا برای ما ، یا لااقل من نبودند .
انسانی نیکو، فهیم ، سالم ،آگاه و دانا به ادبیات پارسی، بویژه شاهنامه فردوسی و عاشق ایران بودند .
از واژگان پارسی برای بیان مطالب خود بهره می بردند و
از افرادی که بجای واژه پارسی از واژه عربی ، یا غربی بهره می بردند ، انتقاد می کردند .
خاطره ای از ایشان بیاد دارم که نهایت شرافت یک انسان استاد است و درس بزرگی برای شاگردانش .
سال ۱۳۶۴ با اتوبوس عازم کاشان ، ابوزید آباد ، طامع و نطنز ، زادگاه استاد بودیم .
استاد طبق معمول سفر هایمان، از شاهنامه و فردوسی سخن
می گفتند .
شعری از شاهنامه خواندند و برای آن که دانشجویان را به موضوع علاقمند کنند ، گفتند ؛ هرکس معنی این ابیات را بگوید نمره درس روستای او ، این ترم ، بیست است !
(احتمالا از همه ی ما دانشجویان ناامید بودند !)
و شعر را خواندند :
« ستون کرد چپ را و خم کرد راست
خروش از خم‌چرخ چاچی بخاست »
استاد نمی دانستند که من با پی گیری پدرم ، از کودکی شاهنامه خوان هستم !
تا دست چپم را ستون کردم و‌دست راستم را همانند کمان ، خم ، استاد متعجب ، اجازه نداد ادامه دهم !
گفتند : ادامه نده !
متعجب پرسیدم : چرا ؟!
گفتند : اگر معنی شعر را بگویی من نمره بیست به تو بدهم، باید از شغل استادی دانشگاه استعفا بدهم ! چون تو هنوز درس روستا را نگذراندی.
طبعا ادامه ندادم ؛ اما رفیقی پیدا کردم که حقیقتا استاد با شرفی بود .
یادش گرامی 🖤
عکس : مهندس نیما عالم زاده
اینستاگرام تهمینه میلانی
