دنیامیرکتولیشماری از آثار تاریخ سینما هستند که بدونِ در نظر...
دنیامیرکتولی:شماری از آثار تاریخ سینما هستند که بدونِ در نظر گرفتن زندگی سازنده‌شان، نمی‌توان درک و قضاوت دقیق و کاملی از آن‌ها داشت. بیشتر آثار چارلز اسپنسر چاپلین در این گروه از فیلم‌ها می‌گنجند؛ فیلمسازی که فهم شمایل صمیمی و دوست‌داشتنی‌اش در سینما یعنی همان «ولگرد کوچولو»، بدونِ دانستن اینکه در کودکی و نوجوانی بر او چه گذشته، نمی‌تواند فهم کاملی باشد. چاپلین نمونه‌ای‌ترین هنرمند دنیای سینماست که از دل فقر و رنج به سوی اوجِ موفقیت و محبوبیت گام برداشت. دوران تلخ و محنت‌باری که چارلی به همراه برادرش سیدنی در محله‌های فقیرنشینِ لندنِ دورۀ ویکتوریایی از سر گذراند، منبع اصلی الهام او شد و در آثارش نمود یافت. شمایل آن ولگرد که آمیزه‌ای‌ست شگفت‌انگیز از عقل و جنون و زرنگی و سادگی و بدجنسی و دلرحمی، در واقع می‌تواند ادامۀ خیالیِ دوران کودکی کارگردان باشد. البته چاپلین با ظرافت پشت این شمایل پنهان می‌شود و جدی‌ترین مسائل انسانی و معضلات اجتماعی را با کمدی درمی‌آمیزد.
نخستین فیلم مهم چاپلین که پرسوناژ ولگرد را در دنیا به شهرت رساند، «پسربچه» است که فوریۀ سال گذشته صدساله شد؛ فیلمی که در زمان خودش موفقیت خیره‌کننده‌ای داشت و دومین فیلم پردرآمدِ سال ۱۹۲۱ شد و البته همچون هر اثر هنری بزرگی، عیارش در گذر زمان مشخص‌تر شد. در «پسربچه» ما با دو وجه از شخصیت چاپلین مواجه‌ایم. شخصیتِ پسربچه با بازی جکی کوگان که تکه‌ای‌ست از خاطرات کودکی چاپلین؛ و شخصیت ولگرد که می‌تواند امتداد فرضی دوران بچگی کارگردان باشد.
.
پدر چاپلین در دو سالگیِ او خانه و خانواده‌اش را به بهانۀ یک دوره اجرای برنامه ترک کرد و پس از آن حرفۀ مادرِ چاپلین که بازیگر و آوازه‌خوان بود، مختل شد و زندگی خانواده از هم پاشید. مادر با ازدست‌دادن کار، نه خانه‌ای برای زیستن داشت و نه غذایی برای سیر کردن شکم خود و فرزندانش. چارلیِ هفت‌ساله و برادرش به مراکز شبانه‌روزی سپرده شدند و مادر به یک مؤسسۀ خیریه نقل مکان کرد و در این سال‌ها بارها در آسایشگاه بستری شد. برای دو برادر که در اوج استیصال و درماندگی بودند، چاره‌ای نماند جز اینکه زندگی را به تنهایی تجربه کنند و در پی تأمین معاش خود برآیند.
.
این شرایط زیستیِ ناگوار و بی‌بهرگی از عواطف خانوادگی، فضای سینمای چاپلین را شکل داد و کارگردان ماحصل تجربیات اندوخته و درس‌های آموختۀ خود را با هوش بالا و درک درستی که از پانتومیم و دنیای نمایش داشت، وارد سینمایش کرد.
ادامه مطلب را در سایت دنیای تصویر بخوانید.
#دنیای_تصویر_آنلاین #دنیای_تصویر #چارلی_چاپلین #سینما #بچه
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
نخستین فیلم مهم چاپلین که پرسوناژ ولگرد را در دنیا به شهرت رساند، «پسربچه» است که فوریۀ سال گذشته صدساله شد؛ فیلمی که در زمان خودش موفقیت خیره‌کننده‌ای داشت و دومین فیلم پردرآمدِ سال ۱۹۲۱ شد و البته همچون هر اثر هنری بزرگی، عیارش در گذر زمان مشخص‌تر شد. در «پسربچه» ما با دو وجه از شخصیت چاپلین مواجه‌ایم. شخصیتِ پسربچه با بازی جکی کوگان که تکه‌ای‌ست از خاطرات کودکی چاپلین؛ و شخصیت ولگرد که می‌تواند امتداد فرضی دوران بچگی کارگردان باشد.
.
پدر چاپلین در دو سالگیِ او خانه و خانواده‌اش را به بهانۀ یک دوره اجرای برنامه ترک کرد و پس از آن حرفۀ مادرِ چاپلین که بازیگر و آوازه‌خوان بود، مختل شد و زندگی خانواده از هم پاشید. مادر با ازدست‌دادن کار، نه خانه‌ای برای زیستن داشت و نه غذایی برای سیر کردن شکم خود و فرزندانش. چارلیِ هفت‌ساله و برادرش به مراکز شبانه‌روزی سپرده شدند و مادر به یک مؤسسۀ خیریه نقل مکان کرد و در این سال‌ها بارها در آسایشگاه بستری شد. برای دو برادر که در اوج استیصال و درماندگی بودند، چاره‌ای نماند جز اینکه زندگی را به تنهایی تجربه کنند و در پی تأمین معاش خود برآیند.
.
این شرایط زیستیِ ناگوار و بی‌بهرگی از عواطف خانوادگی، فضای سینمای چاپلین را شکل داد و کارگردان ماحصل تجربیات اندوخته و درس‌های آموختۀ خود را با هوش بالا و درک درستی که از پانتومیم و دنیای نمایش داشت، وارد سینمایش کرد.
ادامه مطلب را در سایت دنیای تصویر بخوانید.
#دنیای_تصویر_آنلاین #دنیای_تصویر #چارلی_چاپلین #سینما #بچه
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
