زیبای ابدی کاترین دونو در سال 2019 در مصاحبه‌ای گفت این رو...
زیبای ابدی
کاترین دونو در سال 2019 در مصاحبه‌ای گفت: «این روزها با من مانند یک انیسیتو رفتار می‌شود.»
دونوو بازیگری با رنگ موهای بلوند و چهره‌ای سرد بود که به یکی از معتبرترین بازیگران زن فرانسه تبدیل شد. در کارنامه‌ای که شصت و چهار سال دوام داشته کاترین دونوو در بیش از صد فیلم مقابل دوربین رفته است و به مظهر زیبایی با رنگ موهای بلوند تبدیل شده است. او نه تنها در زادگاهش فرانسه بلکه در سرتاسر جهان یک اسطوره است و به دو زبان فرانسوی و انگلیسی فیلم بازی می‌کند. و در سن ۷۸سالگی، همچنان روپاست. ژنی که احتمالاً از مادر به ارث برده است، مادر کاترین دونو، رنه دورلیاک در سن 109 سالگی یازدهم ژوئیه امسال درگذشت. رنه دوبلور، بازیگر تئاتر و سینما بود. شباهت ظاهری کاترین و مادرش در دوران جوانی حیرت انگیز می‌نماید.
دونوو برای نقش زنان زیبارو و مرموز و دست نیافتنی در آثار فیلمسازان مشهوری چون رومن پولانسکی و فرانسوا تروفو و لوئیس بونوئل شهرت دارد.
.
دنوو در سن 12 سالگی در درام کمدی«دخترای گرگ و میش» les Collégiennes ساخته آندره اونبل در سال 1957 برای اولین بار مقابل دوربین رفت، فیلمی که در آن او کنار خواهر کوچکترش سیلوی دورلیاک ظاهر شد. اما موزیکال ژاک دمی در سال ۱۹۶۴به نام «چترهای شربورگ» بود که دنوو ۲۱ساله را به شهرت رساند. از همان ابتدا، او با بزرگان سینما کار کرد و در فیلم «انزجار» ساخته رومن پولانسکی در سال ۱۹۶۵و در فیلم «زیبای روز/بل دوژور» اثر لوئیس بونوئل در سال ۱۹۶۷ظاهر شد که هر دو از آثار مهم سینمای سال‌های 1960 بودند. «بل دوژور» جایزه بفتای بهترین بازیگر زن را برای او به ارمغان آورد. تیزهوشی کاترین دونوو آنجا خودش را نشان می‌دهد که خود را محدود به یک گونه و ژانر و نقش نمی‌کند، کارنامه‌ی او سرشار از فیلم‌های متنوع است. ,و در گذر زمان قفسه جوایز او پر از تندیس‌های رنگارنگ شده است.
.
او برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلم «هندوچین» ساخته رژیس وارنیه شد، جام ولپی بهترین بازیگر زن در جشنواره فیلم ونیز در سال 1998 را برای Place Vendôme گرفت و همچنین جایزه سزار را برای فیلم «آخرین مترو» (۱۹۸۰فرانسوا تروفو) و برای فیلم «هندوچین» به خانه برد. و ما هنوز به فیلم‌های انگلیسی زبان او نرسیده‌ایم، فیلم‌هایی مانند«گول خوردگان»(استوارت روزنبرگ، 1969)،، «حقه باز» (1975، رابرت آلدریچ)، گرسنگی (1983، تونی اسکات) و تفنگدار (2001،پیتر هایمز)، که باعث تحسین او آن سوی اقیانوس اطلس شدند.
ادامه در کامنت
#دنیای_تصویر
#دنیای_تصویر_آنلاین#کاترین_دونوو
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
کاترین دونو در سال 2019 در مصاحبه‌ای گفت: «این روزها با من مانند یک انیسیتو رفتار می‌شود.»
دونوو بازیگری با رنگ موهای بلوند و چهره‌ای سرد بود که به یکی از معتبرترین بازیگران زن فرانسه تبدیل شد. در کارنامه‌ای که شصت و چهار سال دوام داشته کاترین دونوو در بیش از صد فیلم مقابل دوربین رفته است و به مظهر زیبایی با رنگ موهای بلوند تبدیل شده است. او نه تنها در زادگاهش فرانسه بلکه در سرتاسر جهان یک اسطوره است و به دو زبان فرانسوی و انگلیسی فیلم بازی می‌کند. و در سن ۷۸سالگی، همچنان روپاست. ژنی که احتمالاً از مادر به ارث برده است، مادر کاترین دونو، رنه دورلیاک در سن 109 سالگی یازدهم ژوئیه امسال درگذشت. رنه دوبلور، بازیگر تئاتر و سینما بود. شباهت ظاهری کاترین و مادرش در دوران جوانی حیرت انگیز می‌نماید.
دونوو برای نقش زنان زیبارو و مرموز و دست نیافتنی در آثار فیلمسازان مشهوری چون رومن پولانسکی و فرانسوا تروفو و لوئیس بونوئل شهرت دارد.
.
دنوو در سن 12 سالگی در درام کمدی«دخترای گرگ و میش» les Collégiennes ساخته آندره اونبل در سال 1957 برای اولین بار مقابل دوربین رفت، فیلمی که در آن او کنار خواهر کوچکترش سیلوی دورلیاک ظاهر شد. اما موزیکال ژاک دمی در سال ۱۹۶۴به نام «چترهای شربورگ» بود که دنوو ۲۱ساله را به شهرت رساند. از همان ابتدا، او با بزرگان سینما کار کرد و در فیلم «انزجار» ساخته رومن پولانسکی در سال ۱۹۶۵و در فیلم «زیبای روز/بل دوژور» اثر لوئیس بونوئل در سال ۱۹۶۷ظاهر شد که هر دو از آثار مهم سینمای سال‌های 1960 بودند. «بل دوژور» جایزه بفتای بهترین بازیگر زن را برای او به ارمغان آورد. تیزهوشی کاترین دونوو آنجا خودش را نشان می‌دهد که خود را محدود به یک گونه و ژانر و نقش نمی‌کند، کارنامه‌ی او سرشار از فیلم‌های متنوع است. ,و در گذر زمان قفسه جوایز او پر از تندیس‌های رنگارنگ شده است.
.
او برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن برای فیلم «هندوچین» ساخته رژیس وارنیه شد، جام ولپی بهترین بازیگر زن در جشنواره فیلم ونیز در سال 1998 را برای Place Vendôme گرفت و همچنین جایزه سزار را برای فیلم «آخرین مترو» (۱۹۸۰فرانسوا تروفو) و برای فیلم «هندوچین» به خانه برد. و ما هنوز به فیلم‌های انگلیسی زبان او نرسیده‌ایم، فیلم‌هایی مانند«گول خوردگان»(استوارت روزنبرگ، 1969)،، «حقه باز» (1975، رابرت آلدریچ)، گرسنگی (1983، تونی اسکات) و تفنگدار (2001،پیتر هایمز)، که باعث تحسین او آن سوی اقیانوس اطلس شدند.
ادامه در کامنت
#دنیای_تصویر
#دنیای_تصویر_آنلاین#کاترین_دونوو
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
