من از اولین روزی که به عنوان فیلمنامه نویس شناخته شدم خودم ...

من از اولین روزی که به عنوان فیلمنامه نویس شناخته
من از اولین روزی که به عنوان فیلمنامه نویس شناخته شدم، خودم رو عادت دادم که قراره یه روزی جوون هایی بیان و جام رو بگیرن. جوون هایی با انرژی و انگیزه بیشتر. جاه‌طلب تر و به روز تر. روی خودم کار کردم که اگه چنین روزی اومد دیوونه نشم. بهانه ممنوع الکاری و رابطه و مافیا نیارم. بپذیرم که اگه اون روز اومد، دلیلش اینه که یا دیگه انگیزه ندارم، یا انتخابای غلط کردم، یا خلاقیتم ته کشیده، یا مطابق ذائقه روز نیستم. هنوزم بعد از نزدیک به سی سال کار کردن، این اعتقاد رو دارم که هیچ عامل بیرونی باعث موفقیت یا عدم موفقیت من یا پرکاری و کم کاریم نمیتونه باشه. فرمول به همین سادگیه که تا وقتی مخاطب کارم رو بپسنده، حضور دارم و هیچ کسی نیست که نخواد با کسی که مخاطب دوسش داره کار کنه. به همون نسبت هم وقتی که مخاطب دیگه منو نپسنده، بزرگترین رابطه ها هم نمیتونن بهم کمک کنن و هیچ کسی اونقدر دیوونه نیست که با کسی که بهش ضرر میزنه کار کنه. فقط عملکرد خودم و خواسته مخاطبه که بودن یا نبودن من رو تعیین میکنه.
پس دلم میخواد روز ملی سینما رو به نسل های بعد از خودم تبریک بگم که خیلیاشون دارن امروز میدرخشن و خیلی های دیگه شون قراره بیان و نسل من رو کنار بزنن. جوون هایی که دغدغه کار خوب و تجربه جدید دارن. اونایی که نسبت به کاری که میکنن مسئولن و بهش عشق میورزن. اونایی که سینما رو به خاطر خود سینما دوست دارن.
پ.ن: اگه یه روزی دیدین دارم از همکارای جوونم بد میگم یا پیشرفتشون رو به پارتی بازی و رانت و روابط غیر اخلاقیشون ربط میدم، این پست رو یادم بندازین.
بعد از تحریر: مطالب بالا فارغ از نقش سیاست توی سینماست، چون هر جا که سیاست وارد میشه، قواعد رو تغییر میده. مثل هنرمندای درخشانی که اقبال عمومی رو هم داشتن و بعد از انفلاب ممنوع الکار شدن، یا تولیدات سفارشی سیاسی و ایدئولوژیک که براشون اقبال عمومی اهمیتی نداره.

اینستاگرام Mehrab Ghasemkhani