در شماره اخیر مجله دنیای تصویر آریان گلصورت میزگردی خواند...
در شماره اخیر مجله دنیای تصویر آریان گلصورت میزگردی خواندنی با نویسندگان جوان سریال‌های جدید پلتفورم‌ها برگزار کرد، در بخشی از این میزگرد او درباره اهمیت خالق یا نویسنده در سریال در قیاس با سینما صحبت می‌کند و می‌گوید:«...در سریال اهمیت قصه و حجم قصه خیلی بیشتر است و اینجاست که لزوم حضور یک نویسنده‌ی حرفه‌ای و یک سریال‌نویس متخصص احساس می‌شود. این بحث خالق که در دنیا وجود دارد و تیم نویسنده‌ها و کارگردان‌ها ذیل او تعریف می‌شود، نکته‌ی مهمی است. شاید رفتن به این سمت بتواند بخشی از مشکلات را حل کند. فکر می‌کنم پلتفرم‌ها اگر کمتر چشم‌شان به دست سینماگرانی باشد که برایشان پروژه می‌آورند و بیشتر مثل یک کمپانی فکر و رفتار کنند، شاید بشود برخی از این مشکلات را پشت سر گذاشت. یعنی خود پلتفرم‌ها و اتاق فکرشان پروژه‌ها را تعریف بکنند. »
پویا سعیدی یکی از نویسندگان سریال «میخواهم زنده بمانم» چنین پاسخ می‌دهد: موانعی سر این راه وجود دارد. مثلا آن‌ور دنیا می‌بینیم که تیم نویسنده‌های بریکینگ بد بیش از بیست نفرند. اینجا هم باید به تیم نویسنده‌ها به‌عنوان کارمندانی با حقوق و مزایای مشخص نگاه کنیم. اما در ایران این اتفاق غیرممکن است. چون در ایران برای متن ارزش مادی کافی در نظر نمی‌گیرند. برای همین شاید تخفیفی که یک تهیه‌کننده با چانه زدن از بازیگرش می‌گیرد، از کل دستمزد نویسنده بیشتر باشد. یکی از سد‌ها همین است. از طرفی ما تیم نویسندگان در ایران زیاد نداریم. حالا در کارهای کمدی بیشتر است به نسبت کارهای درام. ولی ما معمولا تیم نویسنده‌ای بیش از سه نفر نمی‌بینیم. چون پذیرش کارگروهی هم در ایران وجود ندارد؛ این را حتی یاد هم نگرفته‌ایم. مثلا کارهای آقای بهبهانی‌نیا را نگاه کنید که متاسفانه به تازگی هم فوت کرده‌اند. ایشان رکورددار نوشتن اپیزود در سریال‌های ایرانی هستند، اما می‌بینیم که مثلا دویست قسمت از یک سریال را نهایتا با یک تیم سه‌نفره نوشته‌اند. پس ما اینجا نه فقط عملکرد تیم‌های نویسندگی را درست بلد نیستیم، بلکه برایش بودجه هم تخصیص نمی‌دهیم. به نظرم نویسنده‌های جدید بر این اساس باید تربیت شوند، چون نویسنده‌های قدیمی مدل قبلی را یاد گرفته‌اند و جور دیگری نمی‌توانند کار بکنند. همین الان در میان همدوره‌ای‌هایم، چه در تئاترهای دانشجویی و چه در انجمن سینمای جوان، نویسنده‌های بااستعداد زیادی هستند که حالا بنا به دلایلی فعلا نتوانسته‌اند مثل من این تنگه را رد کنند و وارد بازار شوند....
برای خواندن میزگرد به شماره اخیر مجله رجوع کنید.
#دنیای_تصویر_آنلاین
#پویا_سعیدی
#سریال
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
پویا سعیدی یکی از نویسندگان سریال «میخواهم زنده بمانم» چنین پاسخ می‌دهد: موانعی سر این راه وجود دارد. مثلا آن‌ور دنیا می‌بینیم که تیم نویسنده‌های بریکینگ بد بیش از بیست نفرند. اینجا هم باید به تیم نویسنده‌ها به‌عنوان کارمندانی با حقوق و مزایای مشخص نگاه کنیم. اما در ایران این اتفاق غیرممکن است. چون در ایران برای متن ارزش مادی کافی در نظر نمی‌گیرند. برای همین شاید تخفیفی که یک تهیه‌کننده با چانه زدن از بازیگرش می‌گیرد، از کل دستمزد نویسنده بیشتر باشد. یکی از سد‌ها همین است. از طرفی ما تیم نویسندگان در ایران زیاد نداریم. حالا در کارهای کمدی بیشتر است به نسبت کارهای درام. ولی ما معمولا تیم نویسنده‌ای بیش از سه نفر نمی‌بینیم. چون پذیرش کارگروهی هم در ایران وجود ندارد؛ این را حتی یاد هم نگرفته‌ایم. مثلا کارهای آقای بهبهانی‌نیا را نگاه کنید که متاسفانه به تازگی هم فوت کرده‌اند. ایشان رکورددار نوشتن اپیزود در سریال‌های ایرانی هستند، اما می‌بینیم که مثلا دویست قسمت از یک سریال را نهایتا با یک تیم سه‌نفره نوشته‌اند. پس ما اینجا نه فقط عملکرد تیم‌های نویسندگی را درست بلد نیستیم، بلکه برایش بودجه هم تخصیص نمی‌دهیم. به نظرم نویسنده‌های جدید بر این اساس باید تربیت شوند، چون نویسنده‌های قدیمی مدل قبلی را یاد گرفته‌اند و جور دیگری نمی‌توانند کار بکنند. همین الان در میان همدوره‌ای‌هایم، چه در تئاترهای دانشجویی و چه در انجمن سینمای جوان، نویسنده‌های بااستعداد زیادی هستند که حالا بنا به دلایلی فعلا نتوانسته‌اند مثل من این تنگه را رد کنند و وارد بازار شوند....
برای خواندن میزگرد به شماره اخیر مجله رجوع کنید.
#دنیای_تصویر_آنلاین
#پویا_سعیدی
#سریال
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
