مهدی قربانی ثمین

امسال بهار شرمگین و خجل است

ابری ست هوا ، غمزده بیچاره دل است

هر سو نگری درد و مصیبت بینی

آتش زده بر جان، همه جا مشتعل است

خشکیده دگر اشک و نمانده آهی

تفتیده زمین ، مرغ هوایی کسل است

گل چو پژمرد چمن رخت عزا بر تن کرد

نو نگردیده کنون روز، زمان منفعل است

من نوشتم ز دل و لیک دلم با من گفت

گلِه کم کن که به نوروز جهان معتدل است

برود زردی این باغ و دگر سبز شود

چونکه امید نمرده ست. واین حرف دل است