سینمای ما رها شده‌ی محض است/ ما در شناخت مولفه‌های درام ملی...
سینمای ما رها شده‌ی محض است/ ما در شناخت مولفه‌های درام ملی دچار سوءتفاهم هستیم
دومین قسمت از فصل اول رسانگاه با موضوع نسبت سینما و پشرفت، پنجشنبه ۲۳ بهمن برگزار شد. سید محمد حسینی، کارشناس و منتقد سینما در این نشست به جایگاه آرمانها و پیشرفت در سینمای ایران پرداخت.
حسینی با اشاره به تحقق آرمانها در سینما، بیان کرد: «فیلم سینمایی "تولد یک ملت" به عنوان اولین فیلم تاریخ سینمای آمریکا، با ایجاد حس مشترک جمعی، یک ملت را به وجود می‌آورد؛ همین اتفاق در هند و چین نیز، تکرار می‌شود. چنین چیزی، اما آنچنان که بایسته است در ایران رخ نداده. ما در شناخت مولفه‌های درام ملی، دچار سوءتفاهم هستیم، کمتر تاریخ را می‌شناسیم و با خوانش‌های غربی آن را می‌بینیم و نیاز است خوانش‌های ملی را به رسمیت یشناسیم.»
وی تاکید کرد: «ما دچار سوء مدیریت هستیم و سینمای ما رها شده‌ی محض است. سینمای ما در تاریخ به قاجار و پهلوی، بیش از دوره‌های دیگر پرداخته در حالی که تاریخ قاجار یعنی شکست و مستعمره بودن. ما باید در سینما یکبار هرمز را پس بگیریم، اما همیشه داریم هرات را از دست می‌دهیم. ما دستمایه‌های زیادی برای احیای غرور ملی داریم که به آن‌ها بی‌اعتناییم. سینمای ما قابل اعتناست، اما در قواره سینمای ملی ما نیست و چرخه اقتصادی سینما در بهترین حالت فروش هم درست نمی‌گردد.»
این منتقد سینما به ارتباط اقتصاد در سینما پرداخت و ادامه داد: «اقتصاد در سینما یعنی ایجاد این هژمونی که کالای آمریکایی حتی سلاح‌های آن را خوب و باکیفیت‌تر از سایر کشور‌ها بدانیم و حتی اگر ایران به تکنولوژی ساخت واکسن رسیده باشد، آن را باور نکنیم؛ این یعنی اثر اقتصاد در سینما. در گیشه سینما، این فرهنگ است که خرید و فروش می‌شود. متاسفانه سینمای دولتی ما نیز ضعف بزرگی است، ورود نهاد‌ها موجب سقوط فیلم‌ها می‌شود و خروجی کار و فیلم، بد می‌شود تا آنجاکه نهاد مربوطه تعرفه‌ها را می‌خرد تا آمار فروش فیلمش با مشکل مواجه نشود.»
وی با اشاره به فقر و کمبود پیشرفت در سینما اظهار کرد: «سینمای ما در لوکیشن، علی‌رغم پتانسیل‌های موجود در ایران دچار فقر است. در این سینما عدالتی در زمینه‌های لوکیشن، اقلیم و فرهنگ برقرار نیست و مولفه‌های ما بیانگر مردم نیست. فیلمی مثل "فروشنده" از دل بافت ایرانی ساخته نشده و قصه در جای خودش وجود داره، بدون ایرانیت. "بی همه چیز" هم همینطور، روستا‌های فیلم گویا در وال استریت هستند تا ایران.»
حسینی در انتها به امید در سینما اشاره کرد و افزود: «سینمای اجتماعیِ سالم، پنجره‌ای رو به امید است و مانند جشنواره فجر امسال، دچار افسردگی و ازهم‌گسیختگی نیست. در سینمای سالم داستان‌ها با تراژدی شروع می‌شوند، اما به تراژدی ختم نمی‌شوند. در جشنواره امسال بعید است گزاره‌ای، چون "پیشرفت" را پیدا کرد. البته "منصور" فیلم موفقی هست، حس خوبی هم دارد، اما دچار لفافه‌های سیاسی است.»
برای مطالعه ادامه این مقاله روی عکس کلیک کنید
خبرگزاری دانشجو
#سینما_و_تئاتر #فیلم_های_سینمایی #نقد_سینما
