محسن شرف الدینفیلم ابلق به کارگردانی نرگس آبیار یکی از آثار...
محسن شرف الدین:فیلم «ابلق» به کارگردانی نرگس آبیار یکی از آثار مهم سی و نهمین جشنواره فیلم فجر و از چالش برانگیز ترین فیلم‌های زنانه تاریخ سینمای ایران محسوب می‌شود. اگر تاثیر یک فیلم را در محدوده گفتمانی که ایجاد می‌کند ارزیابی کنیم باید گفت در همین چند روز گذشته و پس از اکران محدود و جشنواره ای «ابلق»، این فیلم توانسته بحث های جدی و گفتمانی چند وجهی در میان گروه های مختلف فکری و اجتماعی ایجاد کند.
«ابلق» نسبت به آثار قبلی فیلمساز، داستانی پیچیده‌تر و تلخی گزنده تری دارد. فیلمساز با دستمایه قرار دادن قشر آسیب پذیر و روابط آشنای سنتی خانواده های ایرانی، به شکلی نمادین یک محله فقیر نشین را به مثابه یک جامعه با باید و نباید های آشنایش تصویر کرده و با سرک کشیدن به روابط پیچیده آدم ها، از طرفی جایگاه زن در مناسبات امروز ما را به نقد می‌کشد و از سوی دیگر پیچیدگی های اخلاقی که هر انسان در برابر حقیقت و واقعیت با آن دست به گریبان است مطرح می سازد.
گروه بازیگران ابلق با اجرایی یکدست و سطح بالا بار اصلی دراماتیک فیلم را بر عهده گرفته و محدودیت بصری آن را به دلیلی لوکیشن محدود جبران کرده اند. در این میان شاید اجرای درخشان الناز شاکردوست و هوتن شکیبا از همه خیره کننده تر باشد. بازیگرانی که پس از اثر قبلی نرکس آبیار؛ «شبی که ماه کامل شد» سیمرغ جشنواره را به خانه برده بودند و حالا در دومین همکاری پیوسته با این فیلمساز در نقش هایی کاملا متفاوت با فیلم قبلی، بار دیگر خود را به عنوان شانس های اول سیمرغ جشنواره ۳۹ معرفی کرده‌اند.
پایان بندی «ابلق» مناقشه برانگیز ترین بخش این فیلم است و نظرات ضد و نقیضی را در پی داشته است. اینکه قصه ای را طوری ترسیم کنیم تا شخصیت اصلی داستان در حالی که در ابتدا خود سکوت و سازش را انتخاب کرده است، در ادامه مجبور به بیان حقیقت شود، اعتراض کند و خواستار عدالت باشد ولی در ادامه با یک چرخش دلسرد کننده او را مجبور به انتخاب مصلحت به جای حقیقت کنیم، فیلم را از کارکرد قهرمان پروری و سینمایی موثرش باز می دارد. انتخابی که ابلق را از یک اثر فاعلانه و قابل ارجاع به پیامی تماتیک در حوزه تحلیل های جامعه شناسانه تقلیل می دهد. به نظر می رسید همه پله های ساختن یک قهرمان زن در فیلم تازه نرگس آبیار چیده شده بود ولی انتخاب نهایی فیلمساز انتخابی همسان با انتظاری بود که جامعه سنتی و مصلحت اندیش از او دارد.
ادامه در کامنت
donyayetassvir
#دنیای_تصویر_آنلاین
#ابلق
#فجر
#جشنواره_فجر
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
«ابلق» نسبت به آثار قبلی فیلمساز، داستانی پیچیده‌تر و تلخی گزنده تری دارد. فیلمساز با دستمایه قرار دادن قشر آسیب پذیر و روابط آشنای سنتی خانواده های ایرانی، به شکلی نمادین یک محله فقیر نشین را به مثابه یک جامعه با باید و نباید های آشنایش تصویر کرده و با سرک کشیدن به روابط پیچیده آدم ها، از طرفی جایگاه زن در مناسبات امروز ما را به نقد می‌کشد و از سوی دیگر پیچیدگی های اخلاقی که هر انسان در برابر حقیقت و واقعیت با آن دست به گریبان است مطرح می سازد.
گروه بازیگران ابلق با اجرایی یکدست و سطح بالا بار اصلی دراماتیک فیلم را بر عهده گرفته و محدودیت بصری آن را به دلیلی لوکیشن محدود جبران کرده اند. در این میان شاید اجرای درخشان الناز شاکردوست و هوتن شکیبا از همه خیره کننده تر باشد. بازیگرانی که پس از اثر قبلی نرکس آبیار؛ «شبی که ماه کامل شد» سیمرغ جشنواره را به خانه برده بودند و حالا در دومین همکاری پیوسته با این فیلمساز در نقش هایی کاملا متفاوت با فیلم قبلی، بار دیگر خود را به عنوان شانس های اول سیمرغ جشنواره ۳۹ معرفی کرده‌اند.
پایان بندی «ابلق» مناقشه برانگیز ترین بخش این فیلم است و نظرات ضد و نقیضی را در پی داشته است. اینکه قصه ای را طوری ترسیم کنیم تا شخصیت اصلی داستان در حالی که در ابتدا خود سکوت و سازش را انتخاب کرده است، در ادامه مجبور به بیان حقیقت شود، اعتراض کند و خواستار عدالت باشد ولی در ادامه با یک چرخش دلسرد کننده او را مجبور به انتخاب مصلحت به جای حقیقت کنیم، فیلم را از کارکرد قهرمان پروری و سینمایی موثرش باز می دارد. انتخابی که ابلق را از یک اثر فاعلانه و قابل ارجاع به پیامی تماتیک در حوزه تحلیل های جامعه شناسانه تقلیل می دهد. به نظر می رسید همه پله های ساختن یک قهرمان زن در فیلم تازه نرگس آبیار چیده شده بود ولی انتخاب نهایی فیلمساز انتخابی همسان با انتظاری بود که جامعه سنتی و مصلحت اندیش از او دارد.
ادامه در کامنت
donyayetassvir
#دنیای_تصویر_آنلاین
#ابلق
#فجر
#جشنواره_فجر
اینستاگرام دنیای تصویر/dtonline
