سینماگرانی که تکرار نمی‌شوند در حاشیه غیبت ادامه‌دار رخشان...
🎬
سینماگرانی که تکرار نمی‌شوند
در حاشیه غیبت ادامه‌دار رخشان بنی‌اعتماد و تهمینه میلانی در جشنواره فجر/یادداشتی از حسین جوانی
.
با اینکه اندکی عجیب به نظر می‌رسد اما نزدیک به ده سال است که فیلمی از رخشان بنی اعتماد و تهمینه میلانی در جشنواره فیلم فجر به نمایش در نیامده است.
«قصه‌ها»(1390) آخرین فیلم سینماییِ بنی اعتماد بر خلافِ «خون بازی»(1385) حضوری کم‌فروغ در جشنواره‌ی سی و دوم داشت و هنگام اکران با بی‌مهری‌های بیشتری رو به رو شد. میلانی نیز پس از موفقیت‌های نسبی که با «سوپر استار»(1387) کسب کرده بود به سراغ «یکی از ما دو نفر»(1389) رفت و از آن زمان دیگر فیلمی در جشنواره فجر نداشت. تا میلانی نیز همچون بنی اعتماد این سالها را بدون حضور در جشنواره فیلم فجر سپری کند.
.
فیلم‌های رخشان بنی اعتماد و تهمینه میلانی شاید با سلیقه‌ی عده‌ایی نداشته باشند و عدم حضور آنها در جشنواره‌ی فجر موجب خوشحالی آنها هم بشود؛ اما نباید از یاد بُرد که این فیلم‌ها بازتاب دهنده‌ی بخشی از مسائل اجتماعی بودند که در سینمای ایران کمتر مورد پرداخت قرار می‌گرفت و دیگر خبری از این فیلم‌ها نیست.
.
فیلم‌های بنی اعتماد زنان حاشیه‌ای را به متن می‌آورند و با پرداختی استادانه تصویری واقعی از روحیات و زندگی مشقت‌بار آنها به بیننده ارائه می‌دهند. از سوی دیگر فیلم‌های میلانی به خشونتی پنهان می‌پردازند که در اشکال مختلف در مورد زنان اعمال می‌شود. در دهه‌های هفتاد و هشتاد و در نبود شبکه‌های اجتماعی مجازی مؤثر، این مطبوعات و فیلم‌های سینمایی بودند که وظیفه‌ی انتقالِ معضلات اجتماع را به عهده داشتند و حضور چنین فیلم‌های در جشنواره‌ی فجر موجب بازتاب گسترده‌ی این معضلات نزد عامه‌ی مردم و مسئولین می‌شد. فیلم‌های نظیرِ «نرگس»، «روسری آبی»، «بانوی اردیبهشت»، «زیر پوست شهر»، «دو زن»، «نیمه ی پنهان» و «واکنش پنجم» در چنین دورانی ساخته شدند و از آزمون زمان سربلند بیرون آمدند. فیلم‌های که در نمایش بی‌پرده‌ی مشکلات زنان آثاری پیشرو و جسورانه به حساب می‌آیند.
.
از این‌رو، فیلم نساختن و عدم حضورِ بنی اعتماد و میلانی در سینمای ایران و جشنواره فجر در این سالها، جای خالی فیلمسازانی متعهد به نمایش مشکلات اجتماعی و دلسوزِ سختی‌های تحمیلی به زنان را بیش از پیش نمایان می‌کند. علاوه بر اینکه عدم حضور دو فیلمساز تأثیر‌گذار زن در سینمای ایران و جشنواره‌ی فجر به معنی جای خالیِ دو دیدگاه متفاوت نسبت به دیدگاه رسمی و پذیرفته شده است.
.
#سینمادیلی
اینستاگرام تهمینه میلانی
سینماگرانی که تکرار نمی‌شوند
در حاشیه غیبت ادامه‌دار رخشان بنی‌اعتماد و تهمینه میلانی در جشنواره فجر/یادداشتی از حسین جوانی
.
با اینکه اندکی عجیب به نظر می‌رسد اما نزدیک به ده سال است که فیلمی از رخشان بنی اعتماد و تهمینه میلانی در جشنواره فیلم فجر به نمایش در نیامده است.
«قصه‌ها»(1390) آخرین فیلم سینماییِ بنی اعتماد بر خلافِ «خون بازی»(1385) حضوری کم‌فروغ در جشنواره‌ی سی و دوم داشت و هنگام اکران با بی‌مهری‌های بیشتری رو به رو شد. میلانی نیز پس از موفقیت‌های نسبی که با «سوپر استار»(1387) کسب کرده بود به سراغ «یکی از ما دو نفر»(1389) رفت و از آن زمان دیگر فیلمی در جشنواره فجر نداشت. تا میلانی نیز همچون بنی اعتماد این سالها را بدون حضور در جشنواره فیلم فجر سپری کند.
.
فیلم‌های رخشان بنی اعتماد و تهمینه میلانی شاید با سلیقه‌ی عده‌ایی نداشته باشند و عدم حضور آنها در جشنواره‌ی فجر موجب خوشحالی آنها هم بشود؛ اما نباید از یاد بُرد که این فیلم‌ها بازتاب دهنده‌ی بخشی از مسائل اجتماعی بودند که در سینمای ایران کمتر مورد پرداخت قرار می‌گرفت و دیگر خبری از این فیلم‌ها نیست.
.
فیلم‌های بنی اعتماد زنان حاشیه‌ای را به متن می‌آورند و با پرداختی استادانه تصویری واقعی از روحیات و زندگی مشقت‌بار آنها به بیننده ارائه می‌دهند. از سوی دیگر فیلم‌های میلانی به خشونتی پنهان می‌پردازند که در اشکال مختلف در مورد زنان اعمال می‌شود. در دهه‌های هفتاد و هشتاد و در نبود شبکه‌های اجتماعی مجازی مؤثر، این مطبوعات و فیلم‌های سینمایی بودند که وظیفه‌ی انتقالِ معضلات اجتماع را به عهده داشتند و حضور چنین فیلم‌های در جشنواره‌ی فجر موجب بازتاب گسترده‌ی این معضلات نزد عامه‌ی مردم و مسئولین می‌شد. فیلم‌های نظیرِ «نرگس»، «روسری آبی»، «بانوی اردیبهشت»، «زیر پوست شهر»، «دو زن»، «نیمه ی پنهان» و «واکنش پنجم» در چنین دورانی ساخته شدند و از آزمون زمان سربلند بیرون آمدند. فیلم‌های که در نمایش بی‌پرده‌ی مشکلات زنان آثاری پیشرو و جسورانه به حساب می‌آیند.
.
از این‌رو، فیلم نساختن و عدم حضورِ بنی اعتماد و میلانی در سینمای ایران و جشنواره فجر در این سالها، جای خالی فیلمسازانی متعهد به نمایش مشکلات اجتماعی و دلسوزِ سختی‌های تحمیلی به زنان را بیش از پیش نمایان می‌کند. علاوه بر اینکه عدم حضور دو فیلمساز تأثیر‌گذار زن در سینمای ایران و جشنواره‌ی فجر به معنی جای خالیِ دو دیدگاه متفاوت نسبت به دیدگاه رسمی و پذیرفته شده است.
.
#سینمادیلی
اینستاگرام تهمینه میلانی
