من عاشق ِ عکاسی بودم، یک جادویی تویش می دیدم که مرا شیفته ی...
من عاشق ِ عکاسی بودم، یک جادویی تویش می دیدم که مرا شیفته ی خودش می کرد . فعلی که لحظه ای از زندگی را روی چیزی به نام ِ نگاتیو ثابت نگه می داشت. بعدتر ها ، آن لحظه می شد خاطره...می شد تاریخ ، من عاشق کاری بودم که برایم خاطره و تاریخ بسازد.
.
نسل ِ من ، به ویژه اگر ساکن ِ تهران نبود ، برای رفتن به دنبال علاقه مندی های غیر درسی و غیر علمی اش ، به فرضِ عبور از سد ِ مخالفت های خانواده ،با گرفتاری های بسیاری دست به گریبان بود. که می دانم ، همه شان به خاطر ِ همه مان هست...اصلا انگار یک جایی در عمق ِ حافظه مان حک شده!
دیروز ، وقتی این عکس را برمی داشتم همه ی آن گرفتاری ها و دغدغه ها ، که حالا رنگ ِ خاطره دارند از پیش ِ چشمم گذشت...
معلم عکاسی ام در انجمن سینمای جوان ، با آن لبخند ِ به یاد ماندنی اش،دوربین ِزنیت ِ کهنه ام که تنها امکانم برای آموختن عکاسی بود...ساختمان ِ قدیمی و بویناک ِ آموزشگاه ، نگاه ِ شماتت بار ِ مامان ، که فایده اش چیست به جای کلاس تقویتی فیزیک و ریاضیات جدید ، آدم دوربین ِسه منی را بیندازد گردنش توی سرما و گرما راه بیفتد توی کوچه و خیابان؟ و کتاب ِ عکاسی ِ هادی شفائیه...که هنوز هم دارمش ...
.
حالا گاهی فکر می کنم ، همان چهار کلاس ِ آموزشی که شاید با معیارهای امروز ، اصلا مسخره به نظر بیاید، چقدر برایم آموزنده و تاثیر گذار بوده ... و چقدر سلیقه ی نگاه من را تنظیم کرده...
.
قاب بندی و رنگ و‌نور شناسی همان است که بود...دیجیتال و آنالوگ ندارد، من سال هاست که تمرین می کنم و می آموزم ...بلکه روزی روزگاری عکاسی حرفه ای پیشه ام شد.
.
عکس را دیروز ، دم ِ غروب که پابرهنه روی رمل های کویر راه می رفتم برداشتم، بی دستکاری ست...نورپردازی اش کار ِ طبیعت است.
نرگس جان گفت می تواند پوستر یک فیلم باشد.
.
اینجا ، بافق .یزد.کویر ِ دیدنی اش.
#کویر_گردی
#عکاسی
#بافق_یزد
#ایرانگردی
اینستاگرام Shabnam Moghaddami |شبنم مقدمی
.
نسل ِ من ، به ویژه اگر ساکن ِ تهران نبود ، برای رفتن به دنبال علاقه مندی های غیر درسی و غیر علمی اش ، به فرضِ عبور از سد ِ مخالفت های خانواده ،با گرفتاری های بسیاری دست به گریبان بود. که می دانم ، همه شان به خاطر ِ همه مان هست...اصلا انگار یک جایی در عمق ِ حافظه مان حک شده!
دیروز ، وقتی این عکس را برمی داشتم همه ی آن گرفتاری ها و دغدغه ها ، که حالا رنگ ِ خاطره دارند از پیش ِ چشمم گذشت...
معلم عکاسی ام در انجمن سینمای جوان ، با آن لبخند ِ به یاد ماندنی اش،دوربین ِزنیت ِ کهنه ام که تنها امکانم برای آموختن عکاسی بود...ساختمان ِ قدیمی و بویناک ِ آموزشگاه ، نگاه ِ شماتت بار ِ مامان ، که فایده اش چیست به جای کلاس تقویتی فیزیک و ریاضیات جدید ، آدم دوربین ِسه منی را بیندازد گردنش توی سرما و گرما راه بیفتد توی کوچه و خیابان؟ و کتاب ِ عکاسی ِ هادی شفائیه...که هنوز هم دارمش ...
.
حالا گاهی فکر می کنم ، همان چهار کلاس ِ آموزشی که شاید با معیارهای امروز ، اصلا مسخره به نظر بیاید، چقدر برایم آموزنده و تاثیر گذار بوده ... و چقدر سلیقه ی نگاه من را تنظیم کرده...
.
قاب بندی و رنگ و‌نور شناسی همان است که بود...دیجیتال و آنالوگ ندارد، من سال هاست که تمرین می کنم و می آموزم ...بلکه روزی روزگاری عکاسی حرفه ای پیشه ام شد.
.
عکس را دیروز ، دم ِ غروب که پابرهنه روی رمل های کویر راه می رفتم برداشتم، بی دستکاری ست...نورپردازی اش کار ِ طبیعت است.
نرگس جان گفت می تواند پوستر یک فیلم باشد.
.
اینجا ، بافق .یزد.کویر ِ دیدنی اش.
#کویر_گردی
#عکاسی
#بافق_یزد
#ایرانگردی
اینستاگرام Shabnam Moghaddami |شبنم مقدمی
