از دلـم صورت آن خوب ختن مـی‌نـرود

از دلـم صورت آن خوب ختن مـی‌نـرود چــــاشـنـی شکـ
از دلـم صورت آن خوب ختن مـی‌نـرود
چــــاشـنـی شکــر او زِ دهــن مـی‌نـرود

بالله ار شور کـنم هـر نفسی عـیـب مگـیـر
گـر بـرفت از دل تـو از دل من مـی‌نـرود

همه مُـرغـان ز چمن هر طرفی می‌پـرند
بُـلـبُـل بـی‌دل یـک دَم زِ چـمـن مـی‌نـرود

جـان پروانه مسکـین کـه مقـیم لگـنـست
تن او تـا بـه نـسـوزد زِ لـگـن مـی‌نـرود

بوالحسن گـفت حسن را که از این خانه برو
بوالحسن نـیــز درافـتـــاد و حسن مـی‌نـرود

رسن دوست چـو در حـلـق دلـم افـتـادست
لاجـرم چـنـبـر دل جـز به رسن مـی‌نـرود

مرغ جان از قفس قالب من سیر شدست
وز امـیــد نظـر دوسـت زِ تن مـی‌نـرود

حضرت مولانا

#مولانا #مولوی