تمرین #مدیتیشن (برای تمرکز فکروآرامش) با چشما...
تمرین #مدیتیشن (برای تمرکز فکروآرامش)
با چشمان بسته، توجه خودتان را به تنفس معطوف کنید.
دم و بازدم های عمیق و آرام از راه بینی.
اجازه دهید ضربان قلب‌تان آهسته‌تر شود، زمان آهسته شود، و افکارتان نیز آهسته‌تر شوند.
اجازه دهید بدن فیزیکی کاملا از صحنه خارج شود، به طوری که در تنفس عمیق و اوج آگاهی سکوت، پشت افکارتان، یا همان فاصله‌ی ذهنی، محو شوید.
کامل و عمیق نفس بکشید، به خودتان اجازه دهید آگاهی خودتان را در وسعت این فاصله‌ی ذهنی غرق کنید.
این وسعت همان خود شماست. خود اصیل شما، خود شما به عنوان آگاهی خالص.
همین طور که از آگاهی فیزیکی مربوط به تنفس، وارد آگاهی عظیم جوهره‌ی بیکران خودتان می‌شوید، زندگی حاضر در سکوت این فاصله را احساس کنید.
روی این زندگی تمرکز کنید، و توجه کنید که با این کار، رشد می‌کند و عظمت می‌یابد.
ببینید که این انرژی زندگی حتی می‌تواند بزرگ‌تر از بدن فیزیکی واقعی شما باشد.
آیا می‌توانید اجازه دهید این انرژی به اندازه‌ی اتاقی که در آن نشسته‌اید بزرگ شود؟
توجه کنید که حتی با وسعت یافتن شما، درک خودتان به عنوان آگاهی خالص کمرنگ نخواهد شد.
حال، اجازه دهید به اندازه‌ی شهری که در آن زندگی می‌کنید وسعت بیابید.
شما باز هم می‌توانید این کار را بدون کاهش قدرت انجام دهید.
همین طور که وسعت بیشتری می‌یابید، کامل‌تر و عمیق‌تر خود واقعی‌تان را احساس می‌کنید.
تا جایی که می‌توانید به وسعت خودتان بیفزایید.
این کار بی خطر است. در تمام جهات به وسعت خودتان بیفزایید تا به افق برسید، آن قدر بالا بروید که به آسمان و افلاک برسید. اکنون شما در همه جا هستید.
شما عمیقا با خود واقعی‌تان در ارتباط هستید، که همان آگاهی خالص و روح الهی است، و خودتان را به عنوان یک آگاهی خالص در همه جا احساس می‌کنید.
شما همان آگاهی خالصی هستید که دنیا با آن ساخته شده است.
برخی آن را “یگانگی” و برخی “انرژی الهی” یا “انرژی هستی” یا “عشق” می‌نامند.
نیازی نیست که آن را نام‌گذاری کنید، فقط آن را احساس کنید، لمس کنید، ببویید، بشنوید، در آن وجود داشته باشید.
هر گاه آماده شدید، تمرکزتان را به جایی که نشسته‌اید ببرید و احساس “همه جا” را همراه خودتان بیاورید.
چند نفس عمیق بکشید، و دنیا را از دید وجود عشق در همه جا نگاه کنید.
چشمان خود را به آرامی باز کنید و از حس نابی که وجودتان را فراگرفته است لذت ببرید.
با چشمان بسته، توجه خودتان را به تنفس معطوف کنید.
دم و بازدم های عمیق و آرام از راه بینی.
اجازه دهید ضربان قلب‌تان آهسته‌تر شود، زمان آهسته شود، و افکارتان نیز آهسته‌تر شوند.
اجازه دهید بدن فیزیکی کاملا از صحنه خارج شود، به طوری که در تنفس عمیق و اوج آگاهی سکوت، پشت افکارتان، یا همان فاصله‌ی ذهنی، محو شوید.
کامل و عمیق نفس بکشید، به خودتان اجازه دهید آگاهی خودتان را در وسعت این فاصله‌ی ذهنی غرق کنید.
این وسعت همان خود شماست. خود اصیل شما، خود شما به عنوان آگاهی خالص.
همین طور که از آگاهی فیزیکی مربوط به تنفس، وارد آگاهی عظیم جوهره‌ی بیکران خودتان می‌شوید، زندگی حاضر در سکوت این فاصله را احساس کنید.
روی این زندگی تمرکز کنید، و توجه کنید که با این کار، رشد می‌کند و عظمت می‌یابد.
ببینید که این انرژی زندگی حتی می‌تواند بزرگ‌تر از بدن فیزیکی واقعی شما باشد.
آیا می‌توانید اجازه دهید این انرژی به اندازه‌ی اتاقی که در آن نشسته‌اید بزرگ شود؟
توجه کنید که حتی با وسعت یافتن شما، درک خودتان به عنوان آگاهی خالص کمرنگ نخواهد شد.
حال، اجازه دهید به اندازه‌ی شهری که در آن زندگی می‌کنید وسعت بیابید.
شما باز هم می‌توانید این کار را بدون کاهش قدرت انجام دهید.
همین طور که وسعت بیشتری می‌یابید، کامل‌تر و عمیق‌تر خود واقعی‌تان را احساس می‌کنید.
تا جایی که می‌توانید به وسعت خودتان بیفزایید.
این کار بی خطر است. در تمام جهات به وسعت خودتان بیفزایید تا به افق برسید، آن قدر بالا بروید که به آسمان و افلاک برسید. اکنون شما در همه جا هستید.
شما عمیقا با خود واقعی‌تان در ارتباط هستید، که همان آگاهی خالص و روح الهی است، و خودتان را به عنوان یک آگاهی خالص در همه جا احساس می‌کنید.
شما همان آگاهی خالصی هستید که دنیا با آن ساخته شده است.
برخی آن را “یگانگی” و برخی “انرژی الهی” یا “انرژی هستی” یا “عشق” می‌نامند.
نیازی نیست که آن را نام‌گذاری کنید، فقط آن را احساس کنید، لمس کنید، ببویید، بشنوید، در آن وجود داشته باشید.
هر گاه آماده شدید، تمرکزتان را به جایی که نشسته‌اید ببرید و احساس “همه جا” را همراه خودتان بیاورید.
چند نفس عمیق بکشید، و دنیا را از دید وجود عشق در همه جا نگاه کنید.
چشمان خود را به آرامی باز کنید و از حس نابی که وجودتان را فراگرفته است لذت ببرید.
