شیراز: اسناد و متون تاریخی حاکی از آن است که شیراز از دوره...
شیراز:
اسناد و متون تاریخی حاکی از آن است که شیراز از دوره‌ی ساسانیان سکونت گاه بوده است و این مساله حتی در کتیبه‌های هخامنشی نیز یاد شده است. همچنین آثار بر جای مانده از قرن دوم پیش از میلاد مسیح که در جنوب شرقی شیراز کشف شده‌اند و سفالینه‌ها و نگاره‌های سنگی دوره‌ی ساسانی از وجود شهر شیراز حکایت دارند.
گفته شده است احتمالاً شیراز در دوره‌ی ساسانیان مرکزی اداری بوده، از قلمروهای فیروز‌آباد محسوب می‌شده که بعدها تحت فرمان شهر پارسه و بعد شهر استخر قرار گرفته است. شیراز زمانی به پایگاه و مقر دولت تبدیل شد که مسلمانان استان فارس را فتح نمودند. در حدود دویست سال حکمرانان عرب بر فارس حکومت داشتند و در این مدت بود که اهمیت شهر استخر از میان رفت. طبق شواهد تاریخ، سلسله‌ی آل بویه در قرن چهارم و پنجم هجری قمری، شیراز را پایتخت خود قرار دادند. گرچه حکمرانان آل بویه شیعه بودند، اما همه ادیان را مورد پذیرش قرار می‌دادند.
گفتنی است شهر شیراز از ویران گری‌های قوم مغول و قتل عام تیمور توانست در امان بماند و در قرن سیزدهم میلادی در علم و هنر پیشرو شود. پس از دوره صفویه و حمله‌ی افغان‌ها، شیراز در سال ۱۱۸۰ هجری قمری، پایتخت کریمخان زند شد و دوباره رونق به این شهر بازگشت ولی با روی کار آمدن سلسله قاجاریه، پایتخت از شیراز به تهران منتقل شد.
در تقویم ایران، روز ۱۵ اردیبهشت، «روز شیراز» نام گرفته است. شیراز نامزد دریافت لقب دومین شهر ادبی جهان از سوی یونسکو شد اما متاسفانه این عنوان به شهر ملبورن در استرالیا داده شد.
جان لیمبرت، که یک ایران شناس و مدرس سابق دانشگاه شیراز بوده درباره ی شهر شیراز می گوید که: کتیبه ای ایلامی در تخت جمشید موجود است که حاوی نام قلعه ای بنام تیرازیس یا شیرازیس(بالاتر اشاره کردیم) است. بر اساس یافته های او و همچنین با توجه با اشارات موجود در منابع اسلامی و سایر اسناد و شواهد باستان شناسی با توجه به مهرهایی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل اسلام است، نام شیراز در این لوح ها یافت شده است.
در کتب تاریخی پس از اسلام آمده است که شهر شیراز در زمان قدیم ی دایره ی نامنظم بوده است که در اطراف آن حصار و برج های مختلفی وجود داشته و بخش های داخلی آن به ۱۱ بخش مختلف تقسیم می شده است. شهر شیراز هیچ زمانی از بزرگان و اولیا خالی نبوده و به همین دلیل به آن برج اولیا نیز می گفتند. در قرن ۴ و ۵ هجری قمری سلسله ی آل بویه در فارس، شهر شیراز را به عنوان پایتخت انتخاب کردند و در این شهر مساجد، قصرها، کتابخانه و حصاری در آن بنا نمودند.
در هنگام حمله ی چنگیز خان مغول، شیراز از تخریب و قتل عام در امان ماند زیرا حکمرانان محلی به پرداخت مالیات به مغولان راضی شدند. در قرن ۱۳ میلادی نیز شهر شیراز به دلیل رونق علم، فرهنگ و هنر به دارالعلم مشهور شد. همانطور هم که مستحضر هستید، تعداد زیادی از شاعران، صوفیان و فیلسوفان مشهور ایرانی در شیراز متولد شده اند که سهم مهمی در به شهرت رسانیدن شهر شیراز داشته اند که از بین آن ها می توان به سعدی، حافظ و ملاصدرا اشاره کرد.
لیست کلیه دیدنی های شیراز
جاذبه های گردشگری شیراز تعداد فراوانی دارد که هر میهمانی را عاشق خود می کند و ما این مراکز گردشگری را به چند دسته کلی تقسیم می کنیم که عبارتند از :
1. آرامگاه های مشاهیر( مهد شعر و ادب پارسی)
2. باغ های تاریخی و به غایت زیبا
3. اماکن تاریخی و مذهبی
4. موزه ها (نمایش تاریخ ایران )
5. جاذبه های طبیعی (جاذبه هایی از جنس طبیعت )
6. مراکز خرید و تجاری
دیدار از گوشه گوشه این شهر تاریخی و مهد شعر ایران، آرامش را به سراسر وجودمان تزریق می کند و بعد از سفر روحیه ای عالی خواهید داشت.
آرامگاه مشاهیر در شیراز
شیراز،شهر ادب و فرهنگ است و در کوچه های آن قدم با شعرها همقدم می شوی و طعم ویژه آن را می چشید.
دوستداران ادبیات به اشتیاق رفتن به حافظیه، سعدیه و آرامگاه خواجوی کرمانی سر از پا نمی شناسند.

1. حافظیه
2. سعدیه
3. آرامگاه کوروش کبیر
4. آرامگاه شاه شجاع
5. آرامگاه خواجوی کرمانی
صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی معروف به مُلاصَدرا و صدرالمتألهین (درگذشته ۱۰۴۵ قمری)، متأله و فیلسوف شیعه ایرانی سدهٔ یازدهم هجری قمری و بنیان‌گذار حکمت متعالیه است. کارهای او را می‌توان نمایش دهندهٔ نوعی تلفیق از هزار سال تفکر و اندیشهٔ اسلامی پیش از زمان او به حساب آورد. یکی از خیابان های شیراز و تهران به نام این فیلسوف بزرگ است.
ملاصدرا
عرفان
و
حکمت متعالیه
شناسنامه
نام کامل
صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی
لقب
صدرالمتألهین
حیطه
فلسفه و عرفان اسلامی
مکتب
حکمت متعالیه
ایده‌های چشمگیر
اصالت وجود و حرکت جوهری
زادروز
۹ جمادی‌الاول ۹۷۹ قمری (۱۵۷۱ میلادی)
زادگاه
شیراز، ایران
تاریخ مرگ
۱۰۴۵ قمری (۱۶۴۰ میلادی)
محل مرگ
بصره، عراق
مدفن
نجف
فرزند(ها)
ابراهیم شیرازی
دین
اسلام
مذهب
شیعه اثنی عشری
استادان
شیخ بهائی(عرفان، میرفندرسکی و میرداماد
شاگردان
فیض کاشانی، عبدالرزاق لاهیجی و حسین تنکابنی و ملامحمد آقاجانی
متأثر از
علی بن ابی طالب، افلوطین، ارسطو، ابن سینا، سهروردی، ابن عربی، فخر رازی و محقق دوانی
آرامگاه سعدی شیرازی,آرامگاه سعدی در کجا قرار دارد
آرامگاه ديدني "سعدي "در شيراز يكي از مكان ها ي ديدني و فراموش نشدني است
آرامگاه سعدی معروف به سعدیه محل زندگی و دفن سعدی، شاعر برجستهٔ پارسی‌گوی است.
این آرامگاه در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در دامنه کوه در شمال شرق شیراز قرار دارد. در اطراف مقبره، قبور زیادی از بزرگان دین وجود دارند که بنا به وصیت خود، در آنجا مدفون شده‌اند از جمله مهمترین‌های آن می‌توان شوریده شیرازی را نام برد که آرامگاهش به وسیله رواق به آرامگاه سعدی متصل شده‌است. آرامگاه شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین سعدی شیرازی در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۵۳ به شماره ثبت ۱۰۱۰٫۳ در انجمن آثار ملی به ثبت رسیده‌است.
لغت‌نامه دهخدا به نقل از فرهنگ برهان قاطع نام موضعی که شیخ سعدی در آنجا آرمیده را «گازرگاه» نامیده و به نقل از فرهنگ آنندراج گازرگاه را حد شیراز نزدیک به مرقد شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی دانسته است.
سکه‌های پانصد ریالی برنزی جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۸۷ خورشیدی به نقش آرامگاه سعدی مزین شده‌است و همچنین از سال ۱۳۸۹ اسکناس های یکصد هزار ریالی با نقش آرامگاه سعدی در پشت آن چاپ شد.
مقبره ساخت کریمخان در عصر محمدشاه قاجار
تاریخچه آرامگاه سعدی
نمایی از آرامگاه نخستین در اوایل دوره قاجار اثر اوژن فلاندن
این مکان در ابتدا خانقاه سعدی بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همان‌جا دفن شده‌است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوانی وزیر معروف اباقاخان، مقبره‌ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد.
بنا به گزارش ابن بطوطه، (که حدوداً سی و پنج سال پس از درگذشت سعدی نوشته شده و قدیمی‌ترین گزارش موجود از آرامگاه سعدی است) مردم بازدیدکننده از مزار سعدی، جامه خود را در حوضچه‌هایی مرمرین می‌شستند. به باور مردم شیراز (که از قبل از سعدی و شاید قبل از اسلام وجود داشته)، شستشو در این آب، شفابخش بوده‌است.
آرامگاه شاه شجاع در شیراز و در شمال غربی حافظیه در نزدیکی هفت تنان در کنار بلوار هفت تن قرار دارد. شاه شجاع قبل از مرگ (۷۸۶ ه. ق) وصیت کرده بود که جسد وی را در زمین‌های مصلی و در جوار قبر شیخ محمود قطب‌الدین دفن نموده و سپس توسط امیراختیارالدین کرمانی جنازه را به مدینه برده در آنجا به خاک سپارند. پس از مرگ وی به دلیل اختلافاتی که بین جانشینان او به وجود آمد، وصیت او عملی نشد و در همان جا باقی ماند.
تاریخچه آرامگاه ویرایش
بعدها در زمان کریم خان زند و در سال ۱۱۹۲ ه. ق. یکی از درباریان به نام میرزا محمدکرمانی متخلص به ظفر، که در دربار کریم خان زند صاحب مقام بود، در صدد ساختن بقعه‌ای بر روی قبر و تجدید بنای آرامگاه بر آمد ولی فرصت و زمینه لازم برای تحقق این امر فراهم نشد و چون سنگ قبر شاه شجاع را برده بودند، به دستور کریمخان سنگ تراشیده و مرغوبی بر روی قبر نصب شد و بر روی آن با خط نستعلیق عالی این عبارت در ۱۱ سطر نوشته شد:
هوالحی الذی لا یموت. هذا مدفن السلطان العادل الباذل المرحوم المغفور شاه شجاع المظفری و وفاته فی سنه ست و ثمانین و سبعمائه من الهجریه کما قال العارف السالک شمس الدین محمد حافظ علیه الرحمه حیف از شاه شجاع و تجدید مزاره فی شهر ربیع الثانی ۱۱۹۲
در سال ۱۳۳۸ هجری شمسی به همت علی سامی (معمار بازسازی سعدیه و حافظیه) توسط انجمن آثار ملی گنبدی از کاشی‌های فیروزه‌ای بر روی قبر ساخته‌شد.
معماری آرامگاه ویرایش
آرامگاه بر ۴ ستون استوار است. و درون آن با کاشی، معرق‌کاری و تزیین شده‌است. بنای آرامگاه بر روی یک صفه که سه پله از سطح زمین اختلاف ارتفاع دارد، بنا گردیده‌است و از چهار گوشه آن چهار ستون مایل با سنگ‌های سفید به گنبد آبی رنگ آن می‌رسد. گنبد به وسیله کاربندی‌ها به ستون‌ها متصل شده‌است. ۴ کتیبه از اشعار شاه شجاع و حافظ نیز در درون گنبد و چهار کتیبه از اشعار حافظ که در مدح شاه شجاع سروده بود، در قسمت بیرونی گنبد و به خط نستعلیق بر روی کاشی نوشته شده‌است.
در جنب آرامگاه، بنایی آجری وجود دارد که در حال حاضر به عنوان کتابخانه آثار و مفاخر فرهنگی مورد استفاده‌است. آرامگاه شاه شجاع در آذر ماه ۱۳۵۴ ذیل شماره ۱۱۶۹٫۷ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
#شیراز
اسناد و متون تاریخی حاکی از آن است که شیراز از دوره‌ی ساسانیان سکونت گاه بوده است و این مساله حتی در کتیبه‌های هخامنشی نیز یاد شده است. همچنین آثار بر جای مانده از قرن دوم پیش از میلاد مسیح که در جنوب شرقی شیراز کشف شده‌اند و سفالینه‌ها و نگاره‌های سنگی دوره‌ی ساسانی از وجود شهر شیراز حکایت دارند.
گفته شده است احتمالاً شیراز در دوره‌ی ساسانیان مرکزی اداری بوده، از قلمروهای فیروز‌آباد محسوب می‌شده که بعدها تحت فرمان شهر پارسه و بعد شهر استخر قرار گرفته است. شیراز زمانی به پایگاه و مقر دولت تبدیل شد که مسلمانان استان فارس را فتح نمودند. در حدود دویست سال حکمرانان عرب بر فارس حکومت داشتند و در این مدت بود که اهمیت شهر استخر از میان رفت. طبق شواهد تاریخ، سلسله‌ی آل بویه در قرن چهارم و پنجم هجری قمری، شیراز را پایتخت خود قرار دادند. گرچه حکمرانان آل بویه شیعه بودند، اما همه ادیان را مورد پذیرش قرار می‌دادند.
گفتنی است شهر شیراز از ویران گری‌های قوم مغول و قتل عام تیمور توانست در امان بماند و در قرن سیزدهم میلادی در علم و هنر پیشرو شود. پس از دوره صفویه و حمله‌ی افغان‌ها، شیراز در سال ۱۱۸۰ هجری قمری، پایتخت کریمخان زند شد و دوباره رونق به این شهر بازگشت ولی با روی کار آمدن سلسله قاجاریه، پایتخت از شیراز به تهران منتقل شد.
در تقویم ایران، روز ۱۵ اردیبهشت، «روز شیراز» نام گرفته است. شیراز نامزد دریافت لقب دومین شهر ادبی جهان از سوی یونسکو شد اما متاسفانه این عنوان به شهر ملبورن در استرالیا داده شد.
جان لیمبرت، که یک ایران شناس و مدرس سابق دانشگاه شیراز بوده درباره ی شهر شیراز می گوید که: کتیبه ای ایلامی در تخت جمشید موجود است که حاوی نام قلعه ای بنام تیرازیس یا شیرازیس(بالاتر اشاره کردیم) است. بر اساس یافته های او و همچنین با توجه با اشارات موجود در منابع اسلامی و سایر اسناد و شواهد باستان شناسی با توجه به مهرهایی مربوط به اواخر ساسانی و اوایل اسلام است، نام شیراز در این لوح ها یافت شده است.
در کتب تاریخی پس از اسلام آمده است که شهر شیراز در زمان قدیم ی دایره ی نامنظم بوده است که در اطراف آن حصار و برج های مختلفی وجود داشته و بخش های داخلی آن به ۱۱ بخش مختلف تقسیم می شده است. شهر شیراز هیچ زمانی از بزرگان و اولیا خالی نبوده و به همین دلیل به آن برج اولیا نیز می گفتند. در قرن ۴ و ۵ هجری قمری سلسله ی آل بویه در فارس، شهر شیراز را به عنوان پایتخت انتخاب کردند و در این شهر مساجد، قصرها، کتابخانه و حصاری در آن بنا نمودند.
در هنگام حمله ی چنگیز خان مغول، شیراز از تخریب و قتل عام در امان ماند زیرا حکمرانان محلی به پرداخت مالیات به مغولان راضی شدند. در قرن ۱۳ میلادی نیز شهر شیراز به دلیل رونق علم، فرهنگ و هنر به دارالعلم مشهور شد. همانطور هم که مستحضر هستید، تعداد زیادی از شاعران، صوفیان و فیلسوفان مشهور ایرانی در شیراز متولد شده اند که سهم مهمی در به شهرت رسانیدن شهر شیراز داشته اند که از بین آن ها می توان به سعدی، حافظ و ملاصدرا اشاره کرد.
لیست کلیه دیدنی های شیراز
جاذبه های گردشگری شیراز تعداد فراوانی دارد که هر میهمانی را عاشق خود می کند و ما این مراکز گردشگری را به چند دسته کلی تقسیم می کنیم که عبارتند از :
1. آرامگاه های مشاهیر( مهد شعر و ادب پارسی)
2. باغ های تاریخی و به غایت زیبا
3. اماکن تاریخی و مذهبی
4. موزه ها (نمایش تاریخ ایران )
5. جاذبه های طبیعی (جاذبه هایی از جنس طبیعت )
6. مراکز خرید و تجاری
دیدار از گوشه گوشه این شهر تاریخی و مهد شعر ایران، آرامش را به سراسر وجودمان تزریق می کند و بعد از سفر روحیه ای عالی خواهید داشت.
آرامگاه مشاهیر در شیراز
شیراز،شهر ادب و فرهنگ است و در کوچه های آن قدم با شعرها همقدم می شوی و طعم ویژه آن را می چشید.
دوستداران ادبیات به اشتیاق رفتن به حافظیه، سعدیه و آرامگاه خواجوی کرمانی سر از پا نمی شناسند.

1. حافظیه
2. سعدیه
3. آرامگاه کوروش کبیر
4. آرامگاه شاه شجاع
5. آرامگاه خواجوی کرمانی
صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی معروف به مُلاصَدرا و صدرالمتألهین (درگذشته ۱۰۴۵ قمری)، متأله و فیلسوف شیعه ایرانی سدهٔ یازدهم هجری قمری و بنیان‌گذار حکمت متعالیه است. کارهای او را می‌توان نمایش دهندهٔ نوعی تلفیق از هزار سال تفکر و اندیشهٔ اسلامی پیش از زمان او به حساب آورد. یکی از خیابان های شیراز و تهران به نام این فیلسوف بزرگ است.
ملاصدرا
عرفان
و
حکمت متعالیه
شناسنامه
نام کامل
صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی
لقب
صدرالمتألهین
حیطه
فلسفه و عرفان اسلامی
مکتب
حکمت متعالیه
ایده‌های چشمگیر
اصالت وجود و حرکت جوهری
زادروز
۹ جمادی‌الاول ۹۷۹ قمری (۱۵۷۱ میلادی)
زادگاه
شیراز، ایران
تاریخ مرگ
۱۰۴۵ قمری (۱۶۴۰ میلادی)
محل مرگ
بصره، عراق
مدفن
نجف
فرزند(ها)
ابراهیم شیرازی
دین
اسلام
مذهب
شیعه اثنی عشری
استادان
شیخ بهائی(عرفان، میرفندرسکی و میرداماد
شاگردان
فیض کاشانی، عبدالرزاق لاهیجی و حسین تنکابنی و ملامحمد آقاجانی
متأثر از
علی بن ابی طالب، افلوطین، ارسطو، ابن سینا، سهروردی، ابن عربی، فخر رازی و محقق دوانی
آرامگاه سعدی شیرازی,آرامگاه سعدی در کجا قرار دارد
آرامگاه ديدني "سعدي "در شيراز يكي از مكان ها ي ديدني و فراموش نشدني است
آرامگاه سعدی معروف به سعدیه محل زندگی و دفن سعدی، شاعر برجستهٔ پارسی‌گوی است.
این آرامگاه در انتهای خیابان بوستان و کنار باغ دلگشا در دامنه کوه در شمال شرق شیراز قرار دارد. در اطراف مقبره، قبور زیادی از بزرگان دین وجود دارند که بنا به وصیت خود، در آنجا مدفون شده‌اند از جمله مهمترین‌های آن می‌توان شوریده شیرازی را نام برد که آرامگاهش به وسیله رواق به آرامگاه سعدی متصل شده‌است. آرامگاه شیخ مشرف الدین بن مصلح الدین سعدی شیرازی در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۵۳ به شماره ثبت ۱۰۱۰٫۳ در انجمن آثار ملی به ثبت رسیده‌است.
لغت‌نامه دهخدا به نقل از فرهنگ برهان قاطع نام موضعی که شیخ سعدی در آنجا آرمیده را «گازرگاه» نامیده و به نقل از فرهنگ آنندراج گازرگاه را حد شیراز نزدیک به مرقد شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی دانسته است.
سکه‌های پانصد ریالی برنزی جمهوری اسلامی ایران از سال ۱۳۸۷ خورشیدی به نقش آرامگاه سعدی مزین شده‌است و همچنین از سال ۱۳۸۹ اسکناس های یکصد هزار ریالی با نقش آرامگاه سعدی در پشت آن چاپ شد.
مقبره ساخت کریمخان در عصر محمدشاه قاجار
تاریخچه آرامگاه سعدی
نمایی از آرامگاه نخستین در اوایل دوره قاجار اثر اوژن فلاندن
این مکان در ابتدا خانقاه سعدی بوده که وی اواخر عمرش را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همان‌جا دفن شده‌است. برای اولین بار در قرن هفتم توسط شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوانی وزیر معروف اباقاخان، مقبره‌ای بر فراز قبر سعدی ساخته شد.
بنا به گزارش ابن بطوطه، (که حدوداً سی و پنج سال پس از درگذشت سعدی نوشته شده و قدیمی‌ترین گزارش موجود از آرامگاه سعدی است) مردم بازدیدکننده از مزار سعدی، جامه خود را در حوضچه‌هایی مرمرین می‌شستند. به باور مردم شیراز (که از قبل از سعدی و شاید قبل از اسلام وجود داشته)، شستشو در این آب، شفابخش بوده‌است.
آرامگاه شاه شجاع در شیراز و در شمال غربی حافظیه در نزدیکی هفت تنان در کنار بلوار هفت تن قرار دارد. شاه شجاع قبل از مرگ (۷۸۶ ه. ق) وصیت کرده بود که جسد وی را در زمین‌های مصلی و در جوار قبر شیخ محمود قطب‌الدین دفن نموده و سپس توسط امیراختیارالدین کرمانی جنازه را به مدینه برده در آنجا به خاک سپارند. پس از مرگ وی به دلیل اختلافاتی که بین جانشینان او به وجود آمد، وصیت او عملی نشد و در همان جا باقی ماند.
تاریخچه آرامگاه ویرایش
بعدها در زمان کریم خان زند و در سال ۱۱۹۲ ه. ق. یکی از درباریان به نام میرزا محمدکرمانی متخلص به ظفر، که در دربار کریم خان زند صاحب مقام بود، در صدد ساختن بقعه‌ای بر روی قبر و تجدید بنای آرامگاه بر آمد ولی فرصت و زمینه لازم برای تحقق این امر فراهم نشد و چون سنگ قبر شاه شجاع را برده بودند، به دستور کریمخان سنگ تراشیده و مرغوبی بر روی قبر نصب شد و بر روی آن با خط نستعلیق عالی این عبارت در ۱۱ سطر نوشته شد:
هوالحی الذی لا یموت. هذا مدفن السلطان العادل الباذل المرحوم المغفور شاه شجاع المظفری و وفاته فی سنه ست و ثمانین و سبعمائه من الهجریه کما قال العارف السالک شمس الدین محمد حافظ علیه الرحمه حیف از شاه شجاع و تجدید مزاره فی شهر ربیع الثانی ۱۱۹۲
در سال ۱۳۳۸ هجری شمسی به همت علی سامی (معمار بازسازی سعدیه و حافظیه) توسط انجمن آثار ملی گنبدی از کاشی‌های فیروزه‌ای بر روی قبر ساخته‌شد.
معماری آرامگاه ویرایش
آرامگاه بر ۴ ستون استوار است. و درون آن با کاشی، معرق‌کاری و تزیین شده‌است. بنای آرامگاه بر روی یک صفه که سه پله از سطح زمین اختلاف ارتفاع دارد، بنا گردیده‌است و از چهار گوشه آن چهار ستون مایل با سنگ‌های سفید به گنبد آبی رنگ آن می‌رسد. گنبد به وسیله کاربندی‌ها به ستون‌ها متصل شده‌است. ۴ کتیبه از اشعار شاه شجاع و حافظ نیز در درون گنبد و چهار کتیبه از اشعار حافظ که در مدح شاه شجاع سروده بود، در قسمت بیرونی گنبد و به خط نستعلیق بر روی کاشی نوشته شده‌است.
در جنب آرامگاه، بنایی آجری وجود دارد که در حال حاضر به عنوان کتابخانه آثار و مفاخر فرهنگی مورد استفاده‌است. آرامگاه شاه شجاع در آذر ماه ۱۳۵۴ ذیل شماره ۱۱۶۹٫۷ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.
#شیراز
