گاهی دوست داریم که دوست بداریم

گاهی دوست داریم که دوست بداریم . دوست داشتنی عاری از هرگونه آموزشی .دوست داشتنی که به ما نفوذ، در قلب ِ زندگی را میدهد.دوست داشتنی که به ما توانایی دوباره پیدا کردنِ خودمان را می دهد،همان دوست داشتنهایی که گاهی از برگشتِ یک نا امیدی ِ عمیق متولد میشود . آنها همیشه به ما قدرت میدهند .قدرتی برای یک احیایِ دوباره در بطن ِ زندگی. دوست داشتن میتواند پایان ِ یک انتظار و شروع ِ یک بودنِ ناب باشد. میتواند یک محافظت در بطن عمیق زندگی باشد. میتواند اعلامِ پایان ِ تلاشهایی باشد که برای هزاران دوست داشتنِ تصنعی بوده. گاهی سخت است تمامِ احساست را در واژه جاری کنی،اما همین لحظه میتواند دوست داشتنی ترین لحظه ی یک دوستی باشد .میتواند بهترین انتظار برای رویارویی با خودم باشد. میتواند بهترین دوست داشتن برای ِ درونم باشد. برای حرف زدن و نزدیک شدن با بخشی از خودم باشد که عمیقا و صبورانه مرا می پذیرد. میتواند یک فروتنی در برابر تمام تلاشهایی باشد که سخت مرا از دوست داشتنِ خودم دور کرده بود. برای بازگشت به خودمان عمیقا نیازمند ِ دوست داشتنهایِ خودجوش هستیم .همانهایی که بی تکلف حضور می یابند،همانهایی که بی دلیل می آیند و می روند. همان دوست داشتنهایی که شاید ثانیه ای باشند،اما هستندو کوتاهیِ مسیرشان به بلندایِ سهم ِ هر کدام از ما نسبت به خودمان است. گاهی عمیقا تمامشان ستایشی در ثانیه ثانیه هایمان هستند. کوتاه هستند اما بی بدیل. فروتن هستند اما بسیار قدرتمند. شاید سطحی اما عمیق. شاید نا آشنا اما صمیمی. دوست داشتنهایمان را دوست بداریم.