لحظه ای خاموش ماند، آنگاه بارِ دیگر سیب سرخی را که در کف دا...
لحظه ای خاموش ماند، آنگاه
بارِ دیگر سیب سرخی را که در کف داشت
به هوا انداخت.
سیب چندی گشت و باز آمد.
سیب را بویید.
گفت:
گپ زدن از آبیاریها و از پیوندها کافی ست.
خوب،
تو چه می گویی؟
آه چه بگویم؟هیچ
سبز و رنگین جامه ای گلبفت بر تن داشت.
دامنِ سیرابش از موجِ طراوت مثل دریا بود.
از شکوفه های گیلاس و هلو طوقِ خوش آهنگی به گردن داشت.
پرده ای طناز بود از مخملی-گه خواب گه بیدار
با حریری که به آرامی وزیدن داشت.
روحِ باغِ شادِ همسایه
مست و شیرین میخرامید و سخن میگفت،
و حدیثِ مهربانش روی با من داشت.
من نهادم سر به نرده ی آهنِ باغش
که مرا از او جدا می کرد،
و نگاهم مثل پروانه
در فضای باغ او می گشت،
گشتن غمگین پری در باغِ افسانه.
او به چشمِ من نگاهی کرد.
دید اشکم را.
گفت:
-((ها،چه خوب آمد به یادم،گریه هم کاری ست.
گاه آن پیوند با اشک است،یا نفرین
گاه با شوق است،یا لبخند،
یا اسف یا کین،
و آنچه زین سان،لیک باید باشد این پیوند.))
بارِ دیگر سیب را بویید و ساکت ماند.
من نگاهم را چو مرغی مرده سوی باغ خود بردم.
آه،
خامشی بهتر.
ورنه من باید چه می گفتم به او،باید چه می گفتم؟
گرچه خاموشی سرآغازِ فراموشی ست،
خامشی بهتر،
گاه نیز آن بایدی پیوند کو میگفت؛خاموشی ست.
چه بگویم؟هیچ.
جوی خشکیده ست و از بسِ تشنگی دیگر
بر لبِ جو بوته های بارهنگ و پونه و خطمی
خوابشان برده ست.
با تنی بی خویشتن،گویی که در رویا
می بردشان آب،شاید نیز
آبشان برده ست.
به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ،
بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد،
هر چه هر جا ابرِ خشم،از اشکِ نفرت باد،آبستن
همچو ابرِ حسرتِ خاموشبار من.
ای درختانِ عقیم ریشه تان در خاکهای هرزگی مستور،
یک جوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند.
ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود،
یادگارِ خشکسالیهای گردآلود،
هیچ بارانی شما را شست نتواند.
مهدی اخوان ثالث
#مهدی_اخوان_ثالث
بارِ دیگر سیب سرخی را که در کف داشت
به هوا انداخت.
سیب چندی گشت و باز آمد.
سیب را بویید.
گفت:
گپ زدن از آبیاریها و از پیوندها کافی ست.
خوب،
تو چه می گویی؟
آه چه بگویم؟هیچ
سبز و رنگین جامه ای گلبفت بر تن داشت.
دامنِ سیرابش از موجِ طراوت مثل دریا بود.
از شکوفه های گیلاس و هلو طوقِ خوش آهنگی به گردن داشت.
پرده ای طناز بود از مخملی-گه خواب گه بیدار
با حریری که به آرامی وزیدن داشت.
روحِ باغِ شادِ همسایه
مست و شیرین میخرامید و سخن میگفت،
و حدیثِ مهربانش روی با من داشت.
من نهادم سر به نرده ی آهنِ باغش
که مرا از او جدا می کرد،
و نگاهم مثل پروانه
در فضای باغ او می گشت،
گشتن غمگین پری در باغِ افسانه.
او به چشمِ من نگاهی کرد.
دید اشکم را.
گفت:
-((ها،چه خوب آمد به یادم،گریه هم کاری ست.
گاه آن پیوند با اشک است،یا نفرین
گاه با شوق است،یا لبخند،
یا اسف یا کین،
و آنچه زین سان،لیک باید باشد این پیوند.))
بارِ دیگر سیب را بویید و ساکت ماند.
من نگاهم را چو مرغی مرده سوی باغ خود بردم.
آه،
خامشی بهتر.
ورنه من باید چه می گفتم به او،باید چه می گفتم؟
گرچه خاموشی سرآغازِ فراموشی ست،
خامشی بهتر،
گاه نیز آن بایدی پیوند کو میگفت؛خاموشی ست.
چه بگویم؟هیچ.
جوی خشکیده ست و از بسِ تشنگی دیگر
بر لبِ جو بوته های بارهنگ و پونه و خطمی
خوابشان برده ست.
با تنی بی خویشتن،گویی که در رویا
می بردشان آب،شاید نیز
آبشان برده ست.
به عزای عاجلت ای بی نجابت باغ،
بعد از آنکه رفته باشی جاودان بر باد،
هر چه هر جا ابرِ خشم،از اشکِ نفرت باد،آبستن
همچو ابرِ حسرتِ خاموشبار من.
ای درختانِ عقیم ریشه تان در خاکهای هرزگی مستور،
یک جوانه ی ارجمند از هیچ جاتان رست نتواند.
ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود،
یادگارِ خشکسالیهای گردآلود،
هیچ بارانی شما را شست نتواند.
مهدی اخوان ثالث
#مهدی_اخوان_ثالث
