تنبیه واقعی یعنی این، به معنای آگاهانیدن و بیدار کردن عاقل...
تنبیه واقعی یعنی این، به معنای آگاهانیدن و بیدار کردن
عاقلى بر اسب مى آمد سوار
در دهان خفته اى مى رفت مار
آن سوار آن را بديد و مى شتافت
تا رمانٓد مار را، فرصت نيافت
چون كه از عقلش فراوان بُد مدد
چند دبّوسى قوى بر خفته زد
برد او را زخم آن دبوس سخت
زو گريزان تا به زير يک درخت
سيب پوسيده بسى بُد ريخته
گفت از اين خور، اى به درد آويخته
بانگ مى زد كاى امير آخر چرا؟
قصد من كردى، چه كردم من تو را؟( قصد من کردی تو نا دیده جفا )
گر تو را زاصلست با جانم ستيز
تيغ زن يكبارگى خونم بريز
شوم ساعت كه شدم بر تو پديد
اى خُنُک آن را كه روى تو نديد
بى جنايت، بى گنه، بى بيش و كم
ملحدان، جايز ندارند اين ستم
می جهد خون از دهانم با سخن
ای خدا آخر مکافاتش تو کن
هر زمان می گفت او نفرین نو
اوش می زد کاندرین صحرا بدو
زخم دبوس و سوار هم چو باد
مى دويد و باز در رو مى فتاد
مُمتلى و خوابناک و سست بُد
پا و رويش صد هزاران زخم شد
تا شبانگه مى كشيد و مى گشاد
تا ز صفرا، قِى شدن بر وى فتاد
زو بر آمد خورده ها، زشت و نكو
مار با آن خورده بيرون جست از او
چون بديد از خود برون آن مار را
سجده آورد آن نكو كردار را
سهم آن مار سياه زشتِ زَفت
چون بديد، آن دردها از وى برفت
گفت: خود، تو جبرئيل رحمتى
يا خدائى، كه ولّىِ نعمتى
اى مبارک ساعتى كه ديديَم
مرده بودم جان نو بخشيديَم
مثنوی، دفتر دوم، بخش ۳۹
#مولوی #مولانا #مثنوی_معنوی
عاقلى بر اسب مى آمد سوار
در دهان خفته اى مى رفت مار
آن سوار آن را بديد و مى شتافت
تا رمانٓد مار را، فرصت نيافت
چون كه از عقلش فراوان بُد مدد
چند دبّوسى قوى بر خفته زد
برد او را زخم آن دبوس سخت
زو گريزان تا به زير يک درخت
سيب پوسيده بسى بُد ريخته
گفت از اين خور، اى به درد آويخته
بانگ مى زد كاى امير آخر چرا؟
قصد من كردى، چه كردم من تو را؟( قصد من کردی تو نا دیده جفا )
گر تو را زاصلست با جانم ستيز
تيغ زن يكبارگى خونم بريز
شوم ساعت كه شدم بر تو پديد
اى خُنُک آن را كه روى تو نديد
بى جنايت، بى گنه، بى بيش و كم
ملحدان، جايز ندارند اين ستم
می جهد خون از دهانم با سخن
ای خدا آخر مکافاتش تو کن
هر زمان می گفت او نفرین نو
اوش می زد کاندرین صحرا بدو
زخم دبوس و سوار هم چو باد
مى دويد و باز در رو مى فتاد
مُمتلى و خوابناک و سست بُد
پا و رويش صد هزاران زخم شد
تا شبانگه مى كشيد و مى گشاد
تا ز صفرا، قِى شدن بر وى فتاد
زو بر آمد خورده ها، زشت و نكو
مار با آن خورده بيرون جست از او
چون بديد از خود برون آن مار را
سجده آورد آن نكو كردار را
سهم آن مار سياه زشتِ زَفت
چون بديد، آن دردها از وى برفت
گفت: خود، تو جبرئيل رحمتى
يا خدائى، كه ولّىِ نعمتى
اى مبارک ساعتى كه ديديَم
مرده بودم جان نو بخشيديَم
مثنوی، دفتر دوم، بخش ۳۹
#مولوی #مولانا #مثنوی_معنوی
