زندگینامه جانی دپ

جانی دپ یک بازیگر آمریکایی است که به خاطر به تصویر درآوردن شخصیت های عجیب و غریبش در فیلم هایی مانند ادو وود (Ed Wood)، اسلیپی هالو (Sleepy Hollow) و چارلی و کارخانه شکلات‌سازی (Charlie and the Chocolate Factory) و همچنین نقشش به عنوان کاپیتان جک اسپارو در دزدان دریای کارائیب (Pirates of the Caribbean) شناخته شده است.

جانی دپ که در سال 1963 در کنتاکی به دنیا آمد، اولین فیلم خود، کابوس در خیابان الم (Nightmare on Elm Street) در سال 1984 بازی کرد. او به صورت جدی به فراگیری بازیگری پرداخت و این تلاش در سال 1987 با گرفتن نقشی در سریال تلویزیونی 21 Jump Street نتیجه داد. از آن زمان تاکنون، او به دلیل تمایلش به بازی در نقش های تیره تر در فیلم هایی چون ادوارد دست قیچی (Edward Scissorhands - 1990)، اسلیپی هالو (1999) و آلیس در سرزمین عجایب (Alice in Wonderland - 2010) و همچنین تلاش درخشانش در فیلم گرانقیمت دزدان دریای کارائیب شناخته شده است.

بازیگر، جانی دپ، با نام جان کریستوفر دپ دوم، در 9 ژوئن 1963، در اوونزبورو (Owensboro)، کنتاکی، به دنیا آمد. نام پدر و مادرش جان و بتی سو دپ (John and Betty Sue Depp) است. پدر دپ یک مهندس عمران بود و مادرش به عنوان یک پیشخدمت و خانه دار کار می‌کرد. دپ که در میان چهار فرزند، جوانترین بود، گوشه‌گیر و به طرز عجیب و غریبی خودپذیرا بود. وی بعدها در مصاحبه‌ای گفت: "من در کودکی صداهای عجیب و غریبی از خودم در می‌آوردم. کارهای عجیب و غریبی می‌کردم. مثلا کلید چراغ را دوبار روش و خاموش می‌کردم. فکر می کنم پدر و مادرم فکر می‌کردند که من، سندرم تورت (Tourette) دارم."

جانی و خانواده اش اغلب به دلیل کار پدرش، مجبور به تغییر مکان بودند. در نهایت وقتی که جانی 7 سال داشت، در میارمار (Miramar) فلوریدا مسکن گزیدند. این خانواده تقریبا برای یک سال در مُتل زندگی کردند تا پدرش یک شغل پیدا کرد. دپ از خانه جدیدش متنفر بود و در اثر استرسی که به سبب مشکلات خانوادگی بر اوتحمیل شده بود، در سن 12 سالگی شروع به سیگار کشیدن، تجربه مواد مخدر و آسیب رساندن به خود کرد. خودش می‌گوید: "سن بلوغ بسیار مبهم بود. من به معنای واقعی کلمه خود را در یک اتاق محبودس کردم و گیتار می‌نواختم."

در سال 1978 و در زمانی که دپ 15 سال بیشتر نداشت، پدر و مادرش از هم جدا شدند. به عنوان جوان‌ترین فرزند خانواده، کار جانی این شد که به دفتر پدرش برود و به صورت هفتگی، پول حمایت از کودکان را بگیرد. این جدایی، باعث اختلاف بین جانی و پدرش شد.

در 16 سالگی، دپ از دبیرستان بیرون رفت و به یک باند موسیقی به نام کودکان (Kids) پیوست. این گروه به اندازه کافی موفق بود تا همراه باندهایی مانند Talking Heads و B-52s برنامه اجرا کند. اما آنها به سختی می توانستند هزینه‌هایشان را تأمین کنند. دپ برای ماه ها درون شورلت ایمپالای 67 یکی از دوستانش زندگی می‌کرد.

در سال 1983، در سن 20 سالگی، جانی با یک گریمور 25 ساله به نام لوری آلیسون (Lori Allison) آشنا شد و با او ازدواج کرد. در همین سال، این زن و شوهر به همراه گروه جانی به لس آنجلس رفتند. به این امید که به موفقیت بزرگی دست یابند. دپ و همبندی‌هایش در حالیکه هنوز از نظر مالی در شرایط بدی به سر می‌بردند، شروع به فروش خودکار برای یک شرکت به صورت تلفنی کردند.

یک سال بعد، زمانی که همسرش او را به آشنای سابقش، بازیگر نیکلاس کیج معرفی کرد، به دنیا بازیگری پای گذاشت. کیج پتانسیل این کار را در دپ مشاهده کرد و نوازنده امیدوار را به یک عامل هالیوود معرفی کرد. پس از چندین نقش کوچک، دپ اولین نقش جدی خود را در فیلم ترسناک کابوس خیابان الم (1984) به اجرا درآورد.

در سال 1985، گروه کیدز منحل شد و همچنین ازدواج دپ. پس از جدا شدن از آلیسون، دپ با شریلین فن (Sherilyn Fenn) آشنا شد. بازیگری که در فیلم کوتاه (Dummies - 1985) او را ملاقات کرده بود. آنها مدت کوتاهی با هم نامزد شدند. اما کمی بعد از آن جدا شدند. پس از جدا شدن آنها، دپ بازیگر جنیفر گری (Jennifer Grey) را ملاقات کرد و به وی پیشنهاد ازدواج داد. اما عمر این عاشقانه هم کوتاه بود.

دپ به صورت جدی شروع به فراگیری بازیگری کرد. ابتدا در کلاس های استودیوی لافت (Loft) در لس آنجلس شرکت کرد و سپس از یک مربی خصوصی کمک گرفت. تلاش او در سال 1987 جواب داد. وقتی که او برای بازی در نقش پلیس مخفی به نام تامی هنسون (Tommy Hanson) در سریال تلویزیونی کانادایی به نام 21 Jump Street، جایگزین بازیگر، جف یاگر (Jeff Yagher) شد. نقش دپ در این سریال، او را فوری به یک ستاره تبدیل کرد؛ او یک شبه تبدیل به بت نوجوان شده بود. هر چند او از این برچسب نفرت دارد. هنگامی که قراردادش در Jump Street در سال 1989 منقضی شد، او سعی در پیدا کردن فرصتی برای به دست آوردن نقش های وزین‌تر کرد.

در سال 1990، دپ در اثر 50s-kitsch موزیکال جان واترز (John Waters)، بچه ننه (Cry Baby - 1990) بازی کرد. این فیلم تبدیل به یک موفقیت در این مکتب فکری تبدیل شد و تصویر او را نیز تغییر داد. در همان سال، او فرصتی برای نمایش همه فن حریف بودن خود به عنوان یک بازیگر را در نقش اصلی فیلم فانتزی تیم برتون (Tim Burton)، ادوارد دست قیچی پیدا کرد. این فیلم نه تنها دپ  را به عنوان یک بازیگر فهرست A معرفی کرد، بلکه بیش از 54 میلیون دلار نیز در گیشه به دست آورد. پس از موفقیت این فیلم، دپ برای خود به عنوان بازیگری جدی، جایگاه ویژه‌ای را ترسیم کرد و به طور مداوم نقش هایی انتخاب می‌کند که منتقدان و مخاطبان را به یک اندازه شگفت زده می کند.

حین فیلمبرداری ادوارد دست قیچی، دپ با همبازی خود ویونا رایدر (Winona Ryder) آشنا شد. فردی که پیش از این او را در یک ملاقات کوتاه در نخستین نمایش فیلمش، توپهای بزرگ آتش (Great Balls of Fire - 1989) دیده بود. این دو نفر به زودی به یک زوج قدرتمند هالیوودی تبدیل شدند. پنج ماه پس از اولین آشنایی، دپ و رایدر با هم نامزد شدند. دپ برای تثبیت عشق خود، حتی عبارت ویونا برای همیشه (Winona Forever) را روی دست راستش تاتو کرد. با این حال، این دو در سال 1993 پس از آنکه والدین رایدر دخترشان را از این ازدواج منع کردند، از هم جدا شدند.

بیرون از زندگی شخصی، دپ همچنان به شکوفایی، به دست آوردن تحسین منتقدان و افزایش محبوبیت به کار خود را ادامه داد. تعدادی از نقشهای برجسته او شامل نقش او به عنوان یک اجتماع‌گریز به نام سام (Sam) در بنی و جون (Benny & Joon - 1993)، که او را نامزد دریافت جایزه "گلدن گلوب" کرد و دیگری گیلبرت (Gilbert) در چه چیزی گیلبرت گریپ را آزاد می‌دهد؟ (What's Eating Gilbert Grape - 1993)، که نقش مرد جوانی را بازی می‌کرد که از محدودیت‌های شهر کوچکی که در آن زندگی می‌کرد، ناراضی است، بود.

در اوت 1993، او و دو شریک تجاری، باشگاه وایپر (The Viper Club) را در لس‌آنجلس خریداری کردند که فورا به پررونق‌ترین محل موسیقی در نوار غربی تبدیل شد. دپ شروع به استفاده از این باشگاه به عنوان فرصتی برای ارائه مخاطبان به موسیقی از طریق گروه تازه تاسیس خود پی (P) کرد که نمایش‌های محبوبی را در این محل برگزار می‌کرد. اما فاجعه ای که در 31 اکتبر همان سال رخ داد، به موقعیت این باشگاه لطمه زد. زمانی که بازیگر قهرمان نوجوانان و مورد تحسین منتقدان ریور فونیکس (River Phoenix) در خارج از باشگاه در اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر از حال رفت و بعد از ظهر همان روز جان سپرد.

دپ همچنین در اثر مصرف مواد مخدر به یک افسردگی عمیق مبتلا شد. در همین دوران بود که او ارتباط بسیار مخرب و عمومی با مدل مشهور کیت موس را آغاز کرد. دپ و موس به طور مداوم به خاطر رفتار پرشور و غیر قابل پیش بینی خود سرفصل خبرها را به خود اختصاص می‌دادند؛ در سال 1994، دپ پس از یکی از چندین نزاع زن و شوهر، یک از اتاق‌های هتلی در نیویورک را به هم ریخت.

به نظر می رسد رفتار خارج از عرف دپ تاثیری بر زندگی حرفه ای اش نداشته است. در سال 1994 او دوباره با برتون برای ساخت فیلم زندگی‌نامه‌ای اد وود همکاری کرد. داستان فیلم در مورد کارگردان بدنام فیلم‌های سری بود. این فیلم برای دپ، تحسین منتقدان و یک نامزدی دیگر گلدن گلوپ را به همراه داشت. دیگر فیلم های قابل توجه او در ادامه دهه 90 عبارتند از دون خوان دمارکو (Don Juan DeMarco - 1995)، که دپ در آن نقش شخصیتی را بازی می‌کند که معتقد است شخصیت داستانی معروف دون خوان است و دونی براسکو (Donnie Brasco - 1997) که دپ در آن نقش یک پلیس مخفی را بازی می‌کند که تلاش می‌کند به خانواده خلافکار براسکو نفوذ کند. او در این فیلم با بازیگر بزرگ هالیوود، آل پاچینو همبازی بود.

در سال 1998، دپ از نامزدش موس جدا شد و نقش روزنامه‌نگار هانتر اس تامپسون (Hunter S. Thompson) را در اقتباس تری گیلام (Terry Gilliam) از رمان ترس و نفرت در لاس وگاس (Fear and Loathing in Las Vegas)به عهده گرفت. در حین فیلمبرداری، دوستی عمیقی بین دپ و تامپسون به وجود آمد که تا مرگ تامپسون در سال 2005 ادامه یافت. دپ مراسم تدفین نویسنده را تأمین مالی کرد.

برای پروژه بعدی، دپ با بازی در فیلم همسر ستاره‌شناس (The Astronaut's Wife) شانس خود را در ژانر وحشت علمی-تخیلی امتحان کرد. در همان سال، یک بار دیگر با برتون در فیلم اسلیپی هالو همکاری کرد، که در آن نقش ایچابود کرین (Ichabod Crane) را بازی می‌کرد. او در سال بعد در عاشقانه کوچک اما پرطرفدار شکلات (Chocolat) ظاهر شد و پس از آن در فیلمی با بودجه گزاف به نام کوکائین (Blow)، نقش شخصیت واقعی جرج یانگ (George Jung) سردسته باند کوکائین را بازی کرد. پس از آن در سال 2001، دپ در نقشی در ژانر وحشت در فیلم از جهنم (From Hell) ظاهر شد و در سال 2002 در فیلم روزی روزگاری در مکزیک (Once Upon a Time in Mexico) ساخته رابرت رودریگز بازی کرد.

در سال 2004، دپ یک نامزدی جایزه اسکار برای درخشش در نقش کاپیتان جک اسپارو در فیلم دزدان دریای کارائیب به دست آورد. این فیلم انفجاری در فروش ایجاد کرد که باعث ایجاد حق‌امتیاز برای دزدان دریایی شد. در پایان همان سال، دپ همچنین در فیلم در جستجوی ناکجاآباد (Find Neverland)، در نقش خالق پیتر پَن (Peter Pan)، جیمز باری (J.M. Barrie) عملکرد تحسین‌شده ای داشت. این فیلم برای دریافت بیش از 10 جایزه نامزد شد. از جمله جوایز آکادمی و گلدن گلوب.

در سال 2006، دپ دوباره با نقش کاپیتان جک اسپارو بازگشت. این بار برای یک دنباله از فیلم به نام دزدان دریایی کارائیب: سینه مرد مرده (Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest)، که رکورد بیشترین فروش آخر هفته را به دست آورد. قسط سوم نیز سرانجام خوبی داشت: دزدان دریایی کارائیب: در پایان جهان (Pirates of the Caribbean: At World's End - 2007) که در آخر هفته منتهی به روز یابود منتشر شد، به فروش 138.8 میلیون دلاری رسید.

پس از آن در سال 2007، دپ در نقش یکی از شخصیت های نمایشی بدنام در فیلم سوئینی تاد ظاهر شد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت (Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street). این فیلم تاریک و خونین موزیکال که برتون آن را کارگردانی شد و دپ در آن با هلنا بونام کارتر (Helena Bonham Carter) همبازی بود، داستان آرایشگری را روایت می‌کند که مشتریان خود را قبل از دیدن، می‌کشد و آن‌ها را بوسیله همسایه طبقه پایین خود به کیک تبدیل می‌کند. دپ برای بازی در این فیلم، یک جایزه "گلوب گلوب" دریافت کرد.

در سال 2009، دو فیلم دپ - تخیلات دکتر پاناسوس (The Imaginarium of Doctor Parnassus) و دشمنان ملت (Public Enemies) - عکس‌العمل‌های متفاوتی را در برداشت. در سال او یک بار دیگر با فیلم آلیس در سرزمین عجایب که اقتباسی از داستان کلاسیک لوییز کرول (Public Enemies) بود، به موفقیت در گیشه ادامه داد. برای این پروژه، دپ دوباره با برتون همکاری کرد تا شخصیت مد هتر (Mad Hatter) را بر عهده بگیرد. این فیلم که میا واشیکوفسکا (Mia Wasikowska) نقش آلیس را در آن بازی می‌کرد، بیش از 116 میلیون دلار در بازگشاییش در آخر هفته، فروش داشت.

دپ دوباره دزدی دریایی را آغاز کرد و نقش جک اسپارو در آخرین قسمت از سری دزدان دریایی کارائیب را در سال 2011 تجدید کرد. او در همان سال با خاطرات عجیب و غریب (The Rom Diary) که بر اساس کتاب هانتر اس تامپسون ساخته شد، به سینمای مستقل بازگشت.