چشمی که دائم عيب‌های ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتق...

چشمی که دائم عيب‌های ديگران را ببيند، آن عيب را به ذهن منتقل ميکند و ذهنی که دائما با عيب‌های ديگران درگير است، آرامش ندارد، درونش متلاطم و آشفته است.
در عوض چشمی که ياد گرفته است هميشه زیبایی‌ها را ببيند، اول از همه خودش آرامش پيدا می کند.

چون چشم زيبا بين عيب‌های ديگران را نمی بيند و دنيای درونش دنيای قشنگی‌هاست...

گرت عیب‌جویی بود در سرشت
نبینی ز طاووس جز پای زشت