مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود

در ایرانِ باستان به جای کلماتِ خانم و آقا که ریشه ی مغولی دارند، اجدادِ خوش سلیقه ی ما به زن، «مِهربانو» می‌ گفتند، یعنی کسی که مهر خلق می کند و به مرد، «مِهربان» می‌ گفتند، به معنای نگهبانِ مهر ... در حد امکان همدیگه رو با این کلماتِ پُرمعنا صدا بزنیم ... «مِهربانو»: همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست، «مهربان»: همسر، پدر، پسر، برادر، دوست ... حال، تو چه مهربانویی یا مهربان، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه ی عشق سیراب شود ...