عظمت مصيبت رسول‏ (فرازهایی از خطبه حضرت فاطمه)

زنده یاد استاد علی صفایی حائری(عین_صاد) شما مى ‏گوييد محمد(ص) رسول خدا از دنيا رفته؟ «فَخَطْبٌ جَلِيلٌ»، درست است. مرگ رسول خدا بزرگ است. «اسْتَوْسَعَ وَهْيُهَ»؛ شكاف بزرگى است. «و اسْتَنهَرَ فَتْقُةُ و انْفَتَقَ رَتْقُهُ»؛ و درّه ‏اى است بسيار گسترده و باز. «اظْلِمَتِ الارْضُ لِغَيْبَتِهِ وَ كُسِفَتِ الشَّمْسُ وَ القَمَرُ وَانْتَثَرَتِ النُّجُومُ لِمُصِيبَتِه وَ اكَدَتِ الآمَالُ وَ خَشَعَتِ الجِبَال»؛ زمين از نبود حضرت تيره و تار شد و از اين مصيبت وارده، خورشيد و ماه، نور خود را از دست دادند و ستارگان از هم پاشيده شدند. و كوه‏ها با تمام غرورشان سر فرود آوردند و آرام شدند. «وَ اضِيعَ الحَرِيمُ وَ ازيِلَتِ الحُرْمَةُ عِنْدَ مَمَاتِهِ»؛ وقتى رسول خدا از دنيا رفت، حريم‏ها به هم ريخت و حرمت‏ها فراموش گشت. «فَتِلْكَ وَاللَّهِ النَّازِلَةُ الكُبْرَى ...»؛ پس آنچه كه از مرگ رسول خدا بدست آمده، خيلى بزرگ‏تر است، اينكه انسان حريم‏ها و حرمت‏ها را فراموش كند. اندازه‏ ها و حدود را زير پا بگذارد. اين مصيبتى است عظمى‏... «اعْلَنَ بِهَا كِتَابُ اللَّهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ فِى افْنِيَتِكُمْ وَ فِى مُمْسَاكُمْ وَ مُصْبِحِكُمْ»؛ اين قرآن است كه از اين مصيبت خبر مى ‏دهد و شب و روز، جلوى خانه ‏هاى شما فرياد مى‏ زند. «يَهْتِفُ فِى افْنِيَتِكُمْ هِتَافاً وَ صُرَاخاً وَ تِلَاوَةً ...»؛ بلند هم فرياد مى ‏زند؛ كه: «أفَانْ مَاتَ اوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُم عَلَى اعْقَابِكُمْ وَ مِنْ يَنْقَلِبْ عَلَى عَقِبَيْهِ فَلَنْ‏يَضُّرُ اللَّهَ شَيْئاً وَ سَيَجْزِى اللَّهُ الشَاكِرِينَ». اگر به گذشته ‏هايتان بازگشت كنيد، به چيزى ضرر نمى‏ زنيد، ولى اگر پايدارى كنيد، شكر معرفتتان را بدست آورده ‏ايد. شكر آن نعمت‏هايى را كه بدست آورده بوديد، ادا كرده‏ ايد.