مراقب حرفهايي كه ميزنيم باشيم

حرف هايي كه می‌زنيم، دست دارند دست های بلندی كه گاهی، گلويی را می فشارند و نفس فرد را می گيرند. حرف هايي كه ميزنيم، پا دارند پاهای بزرگی كه گاهی، جايشان را روی دلی مي گذارند و برای هميشه می‌مانند. حرف هايي كه ميزنيم ، چشم دارند چشم های سياهی كه،گاهی به چشم های دیگران نگاه میكنند و آنها را در شرمی بیکران فرو ميبرند. پس مراقب حرفهايي كه ميزنيم باشيم زيرا سنجیده سخن گفتن از سکوت هم دشوار تر است.