آنچه که ما را به واقع پدر و مادر می‌کند، داشتنِ فرزند نیست
آنچه که ما را به واقع پدر و مادر می‌کند، داشتنِ فرزند نیست بلکه آغوش ماست.
زمانی که آغوشِ ما بر روی دردها و رنج‌هایی که میبینیم باز باشد.
زمانی که آغوش ما امن باشد تا سری بتواند بر شانه‌اش تکیه کند و رها از قضاوت خودش باشد.
زمانی که آغوش ما صبور باشد و اجازه دهد آدمی در پناهش بزرگ شود، اشتباه کند، برگردد و آغوشمان را دریغ نکنیم.
زمانی که آغوش ما آنقدر وسیع باشد که بتواند تلخی‌ها و زخم‌هایی را تحمل کند و همچنان پناه باشد.
زمانی که آغوشمان بی‌تجربگی‌هایی را ببخشد.
زمانی که آغوشمان پر پروازی برای استعداد‌ها و فرصت های آدمی شود.
و زمانی که آغوش ما در طول زمان همچنان آغوش بماند، ما پدر و مادر شده‌ایم....
