داروهای ضد افسردگی، به ویژه بازدارنده های انتخابی بازدارنده سروتونین (SSRIs)، به طور گسترده ای برای درمان و جلوگیری از انواع اختلالات اضطرابی استفاده می شود. نمونه هایی از SSRI که معمولا برای درمان اضطراب مزمن استفاده می شود عبارتند از: سیتالوپرام (Celexa)، اسکلیتوپام (Lexapro)، فلوکستین (Prozac)، پاروکستین (Paxil) و سرترالین (Zoloft). داروهای ضدافسردگی دالوکسیتین (Cymbalta) و ونلافاکسین (Effexor)،  مهار کننده های سروتونین و نوراپینفرین (SNRIs) که بر روی مواد شیمیایی سروتونین و نورآفرینفین در مغز عمل می کنند و برخی از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند ایمی پرامین (Tofranil) می توانند کمک کنند. آنتی هیستامین ها (مانند هیدروکسیزین) و بتا بلاکرها (مانند پروپرانولول) می توانند به موارد خفیف اضطراب مانند اضطراب عملکردی (نوعی اختلال اضطراب اجتماعی) کمک کنند. داروهای ضد افسردگی مانند SSRIs یا SNRI ها یا سه حلقه ای را همانگونه که توسط ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما تجویز شده است، باید روزانه مصرف کنید. صرف نظر از اینکه در آن روز خاص اضطراب دارید یا خیر.  آنتی هیستامین ها یا بتا بلاکرها معمولا هنگامی که برای اضطراب مورد نیاز است یا بلافاصله قبل از یک رویداد تحریک کننده اضطراب (به عنوان مثال، مصرف پروپرانولول در مدت کوتاهی قبل از ارائه یک سخنرانی) مصرف می شود. در نهایت، بعضی از داروهای ضد انعقادی مانند گاباپنتین (نورونتین) و پریگابالین (Lyrica) نیز در مطالعات اولیه ارزش های خود در درمان برخی از انواع اضطراب را نشان داده اند.

در صورت داشتن اضطراب حاد (Panic Attack)، احتمالا باید داروهای ضد اضطراب نیز مصرف کنید. مهمترین داروهای ضد اضطراب برای تسکین فوری، آنهایی هستند که با عنوان بنزودیازپین شناخته می شوند؛ از جمله آنها عبارتند از: الپرازولام (Xanax)، کلونازپام (Klonopin)، کلردیاازپوکسید (Librium)، دیازپام (Valium) و لورازپام (Ativan). مصرف این دارو ها با عوارضی همراه است: بنزودیازپین ها گاهی باعث خواب آلودگی، تحریک پذیری، سرگیجه، مشکلات حافظه و توجه و وابستگی فیزیکی می شوند. با این وجود، در دهه های اخیر، آنها تا حد زیادی با باربیتوریت ها (barbiturates) جایگزین شده اند، زیرا مصرف آن ها در دوزهای بالا ایمن تر است.

یکی دیگر از داروهای ضد اضطراب، بسپیرون (Buspar) است. این دارو عوارض جانبی کمتری نسبت به بنزودیازپین دارد و با وابستگی همراه نیست. با این حال، بسپیرون می تواند عوارض جانبی خاص خود را داشته باشد و ممکن است همیشه مانند زمانی که یک فرد در گذشته بنزودیازپین مصرف می کرده است، موثر نباشد.

درمان اضطراب

روان درمانی با دارو یا بدون آن، اغلب به عنوان یک جنبه بنیانی برای درمان اختلال اضطراب عمومی در نظر گرفته می شود.

چندین شکل خاص از روان درمانی در مطالعات تحقیقاتی برای از بین بردن علائم اختلال اضطراب عمومی (GAD) مفید تشخصی داده شده اند. دو مورد روان درمانی روان پزشکی و درمان حمایتی -  به اضطراب به صورت یک رشد احساسی در زمینه روابط مهم تمرکز می کنند. شکل دیگری از روان درمانی، به نام درمان شناختی-رفتاری، شامل یادگیری تکنیک های آرام سازی رفتاری و همچنین الگوهای بازاندیشی تفکر است که موجب افزایش اضطراب می شود.

ورزش روزانه می تواند درمان دیگری برای علائم اضطراب باشد. اگر متوجه شدید که ورزش برای به شما کمک می کند، خودتان را برای پیاده روی سریع و یا تحمل یک ورزش فعال که از آن لذت می برید، تحت فشار قرار دهید. هر زمان که ورزش می کنید، میزان ضربان قلب خود در محدوده هدف مناسب برای سنتان را حداقل 30 دقیقه نگه دارید.

از آنجا که اضطراب اغلب با مشکل تنفس همراه است، ورزش هایی که با تنفسی عمیق همراه هستند نیز می توانند مفید می باشد. تمرینات یوگای زیر برای تنفس را آزمایش کنید:

1- در یک جای راحت به پشت بخوابید.

2- با استفاده از دیافراگم خود به آرامی هوا را از طریق بینی خود به داخل ریه های خود بکشید. این کار را ادامه داده و اجازه دهید شکمتان گسترش یابد. (دست خود را روی شکم خود قرار دهید درست زیر ناف تا اطمینان حاصل کنید شکم شما توسط دیافراگم بالا و پایین می رود.) پس از اینکه شکم گسترش یافت، تا جایی که می توانید به صورت عمیق هوا را به درون ریه های خود بکشید.

3- هنگام بازدم، روند را معکوس کنید: شکم را در حین بازدم به آرامی و به طور کامل منقبض کنید.

4- این کار را چندین بار تکرار کنید.


آرامش پیشرونده نیز یکی دیگر از روش های مفید است. این روش با سفت کردن و سپس شل کردن بخشی از بدن شروع می شود، معمولا انگشتان پا. هنگامی که این قسمت از بدن رها می شود، بخش دیگری از بدن سفت و سپس شل می شود تا زمانی که تمام بدن از تنش رها شود.

تجسم آرامش نیز می تواند کمک کند. یک مربی درمانگر یا مدیتیشن پیشنهاد می کند تا فرد تصاویر آرامش بخشی را در ذهن خود بیاورد. هنگامی که تصویر در ذهن قرار می گیرد، شخص احساسات آرامش بخشی مانند بو ها و صداهای دلپذیر را تصور می کند. در نهایت مردم می توانند یاد بگیرند وقتی که پیش بینی می کنند که در موقعیت های استرس زا قرار خواهند گرفت یا خود را در این موقعیت می یابند، این کار را خودشان انجام دهند..

WebMD