یکی از مقامات این مرکز در روز جمعه به خبرنگاران گفت که دفتر جدید پنتاگون که برای ردیابی گزارش‌های اشیای پرنده ناشناس ایجاد شده است، چند صد گزارش جدید دریافت کرده، اما تاکنون هیچ مدرکی دال بر وجود بیگانگان فضایی وجود نداشته است. دفتر حل ناهنجاری همه دامنه (AARO) در ماه ژوئیه راه اندازی شد و نه تنها مسئول ردیابی اشیای ناشناس در آسمان بود، بلکه مسئولیت ردیابی اشیای ناشناس زیر آب یا در فضا را نیز بر عهده داشت. این دفتر پس از بیش از یک سال توجه به اشیای پرنده ناشناس که خلبانان نظامی مشاهده کرده بودند، اما گاهی اوقات به دلیل ترس از انگ خوردن، تمایلی به گزارش دادن آن نداشتند، تأسیس شد. در ماه ژوئن سال ۲۰۲۱، دفتر مدیر اطلاعات ملی گزارش داد که بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۲۱، ۱۴۴ مورد از این برخوردها وجود داشته که ۸۰ مورد از آنها با چندین حسگر ثبت شده است. شان کرک پاتریک(Sean Kirkpatrick)، مدیر دفتر ناهنجاری، می‌گوید: از آن زمان، ما گزارش‌های بیشتری دریافت کرده‌ایم. این دفتر نه تنها برای بررسی این موضوع که آیا حیات فرازمینی وجود دارد یا خیر، بلکه به دلیل خطر امنیتی ناشی از برخوردهای زیاد با اشیای پرنده ناشناس متعلق به تأسیسات نظامی یا هواپیماهای نظامی راه اندازی شد. در ماه مه، کنگره آمریکا اولین جلسه علنی استماع خود را پس از بیش از نیم قرن در مورد این موضوع برگزار کرد و چندین عضو از آن ابراز نگرانی کردند که آیا این اشیای ناشناس متعلق به بیگانگان هستند یا فناوری‌های ناشناخته جدیدی هستند که توسط چین، روسیه یا یک دشمن بالقوه دیگر، به پرواز در می‌آید و خطر امنیتی ایجاد می‌کند. رونالد مولتری(Ronald Moultrie)، معاون وزیر دفاع آمریکا در بخش اطلاعات و امنیت گفت: ما تاکنون چیزی ندیده‌ایم و هنوز خیلی زود است که به این باور برسیم که هر یک از اشیایی که دیده‌ایم منشأ بیگانه دارند. علاوه بر اشیای غیرقابل شناسایی، بسیاری از فناوری‌های جدید مانند بمب‌افکن‌های رادارگریز و جنگنده‌های رادارگریز آینده، پهپادها و موشک‌های مافوق صوت که توسط ایالات متحده و چین به میدان می‌روند، ممکن است با یک شی ناشناس اشتباه گرفته شوند.   منبع: ایسنا

گزارش‌های جدید از مشاهده «یوفوها» به دست پنتاگون رسید

ناسا اعلام کرد که فضانوردان تا یک دهه آینده روی ماه زندگی و کار خواهند کرد. ناسا قصد دارد طی یک دهه آینده فضانوردانی را به مدت دو ماه برای کار و زندگی به ماه بفرستد. به گفته ناسا اگر یک پایگاه با یک کابین قمری و یک خانه متحرک در ماه ایجاد کند، فضانوردان می‌توانند در هر بار سفر تا دو ماه در آنجا بمانند. فضاپیمای آرتمیس ناسا هفته گذشته راهی ماه شد و یک کپسول نسل جدید را ۵۰ سال پس از آخرین ماموریت آپولو برای یک سفر بدون خدمه به دور ماه فرستاد. هدف این پرتاب که پس از تاخیرهای متعد انجام شد، بازگرداندن فضانوردان به سطح ماه در این دهه و ایجاد پایگاهی پایدار در آنجا به عنوان پله‌ای برای اکتشافات انسانی آینده در مریخ است و اکنون ناسا گفته است که این برنامه در واقع یک گام مهم برای ارسال منظم خدمه به ماه و حتی برای ماندن آنها برای دوره‌های طولانی‌تر است. این شرکت قصد دارد چیزی را که کمپ اصلی/پایگاه آرتمیس(Artemis Base Camp) می‌نامد ایجاد کند، که این کمپ دارای یک کابین قمری مدرن و حتی یک خانه متحرک است که به فضانوردان اجازه می‌دهد تا دو ماه در آنجا بمانند. یک سخنگوی ناسا گفت: ناسا در چهار سال آینده بر روی شتاب ماموریت بازگشت انسانی کار خواهد کرد و پس از آن هر سال یک بار ماموریت سرنشین دار را به ماه ارسال خواهد کرد. برای اینکه فضانوردان مکانی برای زندگی و کار در ماه داشته باشند، پایگاه آرتمیس این آژانس فضایی شامل یک کابین مدرن قمری، یک سطح نشین و حتی یک خانه متحرک خواهد بود. ناسا گفت: ماموریت‌های اولیه شامل اقامت‌های کوتاه مدت در سطح ماه می‌شود، اما با تکامل کمپ اصلی، هدف این است که به خدمه اجازه دهیم هر بار خدمه تا دو ماه در سطح ماه بمانند. مأموریت سه هفته‌ای آرتمیس ۱ که اخیرا پرتاب شد شامل یک پرواز ۲۵ روزه اوریون است که کپسول را به حدود  فاصله۶۰ مایل(۹۷ کیلومتر) از سطح ماه می‌رساند و سپس در فاصله ۴۰ هزار مایلی(۶۴۴۰۰ کیلومتری) فراتر از ماه قرار می‌گیرد و پس از آن به زمین بازمی‌گردد. انتظار می‌رود این کپسول در ۱۱ دسامبر در دریا آب فرود داشته باشد. در حالی که هیچ فضانوردی در این ماموریت نبود، این ماموریت گامی مهم برای بازگشت انسان به ماه پس از بیش از پنج دهه پس از فرود انسان روی ماه در ماموریت آپولو است. ۱۲ فضانورد در شش ماموریت آپولو از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ روی ماه گام نهادند. پس از دهه‌ها تمرکز ناسا بر مدار پایینی زمین با شاتل‌های فضایی و ایستگاه فضایی بین‌المللی، آرتمیس یک تغییر عمده در جهت برنامه پرواز فضایی انسان پس از آپولو را نشان می‌دهد. ماموریت آرتمیس که نام آن از الهه شکار یونان باستان و خواهر دوقلوی آپولو نامگذاری شده است، قصد دارد فضانوردان را در اوایل سال ۲۰۲۵ به سطح ماه بازگرداند و ناسا قول داده است که نخستین زن و اولین فرد رنگین پوست را طی این ماموریت‌ها به ماه ببرد.   بازنشر از ایسنا

زندگی و کار روی کره ماه از یک دهه دیگر

فوربس نوشت: دانشمندان "دانشگاه توهوکو"(Tohoku University) و "دانشگاه نوتردام"(University of Notre Dame) با استفاده از ابررایانه موسوم به "ATERUI II" در مرکز اخترفیزیک محاسباتی "رصدخانه ملی نجوم ژاپن"(NAOJ)، شبیه‌سازی‌های جدیدی را در مورد شکل‌گیری کهکشان‌ها با بالاترین وضوحی که تاکنون ارائه شده است، انجام دادند. شبیه‌سازی‌های جدیدی که توسط یک ابررایانه انجام شده‌اند، نشان می‌دهند صدها ستاره غنی از طلا که در کهکشان راه شیری کشف شده‌اند، ممکن است از کهکشان‌های کوچکتری آمده باشند که ۱۰ میلیارد سال پیش ادغام شده‌اند. این شبیه‌سازی، شکل‌گیری یک کهکشان مجازی شبیه به راه شیری را از زمان وقوع "انفجار بزرگ" یا "بیگ بنگ"(Big Bang) تا به امروز دنبال می‌کند تا دانشمندان بتوانند ببینند که مواد جدید منتشرشده توسط ستارگان قدیمی چگونه توسط ستاره‌های جدید جذب می‌شوند. عناصر اطراف ما روی زمین، از کربن و اکسیژن گرفته تا سیلیکون و طلا، در اثر واکنش‌های گرماهسته‌ای در ستارگان باستانی تولید می‌شوند. این عناصر با انفجار ستاره‌ها در سراسر جهان پخش می‌شوند. "یوتاکا هیرای"(Yutaka Hirai)، پژوهشگر دانشگاه توهوکو گفت: ستارگان غنی از طلا امروز تاریخچه راه شیری را به ما می‌گویند. این کهکشان‌های باستانی، عناصر سازنده راه شیری هستند. یافته‌های ما نشان می‌دهند بسیاری از ستارگان غنی از طلا که امروز می‌بینیم، فسیل‌هایی از شکل‌گیری کهکشان راه شیری در بیش از ۱۰ میلیارد سال پیش هستند.این شبیه‌سازی که چند ماه به طول انجامید، برای نخستین بار امکان تماشای شکل‌گیری ستاره‌های غنی از طلا در کهکشان راه شیری را برای دانشمندان فراهم کرد. این شبیه‌سازی نشان داد که بیشتر ستارگان غنی از طلا، بیش از ۱۰ میلیارد سال پیش در کهکشان‌های کوچک شکل گرفتند و پس از ادغام شدن، راه شیری را تشکیل دادند. عناصر سنگین‌تر از آهن مانند طلا و پلاتین، از نوعی ادغام ستاره‌های نوترونی به دست می‌آیند که تصور می‌شود در کهکشان‌های کوچک رایج است. اگرچه این شبیه‌سازی‌ها صرفا پیش‌بینی چیزی است که احتمال دارد رخ داده باشد اما فراوانی پیش‌بینی‌شده ستارگان غنی‌شده با طلا در کهکشان راه شیری امروزی، با آنچه که اخترشناسان اکنون می‌توانند مشاهده کنند، مطابقت دارد.در طول پنج سال گذشته، صدها ستاره غنی از طلا کشف شده‌اند. دانشمندان در ماه مه سال ۲۰۲۲، از تلسکوپ فضایی هابل برای کشف ۶۵ عنصر از جمله طلا در ستاره‌ای به نام "HD 222925" استفاده کردند. این که عناصر دقیقا چگونه، چرا و چه زمانی تولید می‌شوند، مورد توجه بسیاری از تحقیقات پیشرفته است. اتحادیه اروپا هفته گذشته، یک جایزه ۱۱.۳ میلیون یورویی را به پروژه تحقیقاتی "HEAVYMETAL" اهدا کرد که هدف آن بررسی تولید عناصر شیمیایی در اثر ادغام ستاره‌های نوترونی است. هنگامی که ستارگانی با جرم حدود هشت برابر خورشید، سوخت خود را تخلیه می‌کنند، در انفجارهای ابرنواختری فرو می‌ریزند و از هم می‌پاشند و در نهایت، به ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله تبدیل می‌شوند.   ایسنا

قدمت طلا در کهکشان راه شیری چقدر است؟

شرکت اسپیس موبایل روز دوشنبه اعلام کرد، که ماهواره بلوواکر ۳(Bluewalker ۳) که یک ماهواره آزمایشی است، بزرگترین آرایه ارتباطات تجاری خود را در فضا و در مدار پایین زمین، مستقر کرده است. این ماهواره بر روی موشک فالکون ۹ شرکت فضایی اسپیس‌ایکس در ماه سپتامبر به فضا پرتاب شد. آرایه ۶۹۳ فوت مربعی(۶۴ متر مربع) این ماهواره به گونه‌ای طراحی شده است که اتصال مستقیم پهن باند ۵G را برای دستگاه‌های سلولی از طریق فرکانس‌های استاندارد ۳GPP فراهم می‌کند. براساس خبر منتشر شده، این ماهواره می‌تواند گستره‌ی بیش از ۳۰۰ هزار مایل مربع روی سطح زمین را پوشش دهد. ابل آولان (Abel Avellan)، رئیس و مدیر اجرایی شرکت "AST SpaceMobile" می‌گوید: تمام افراد باید حق دسترسی به اتصال پهن باند سلولی را داشته باشند، صرف نظر از اینکه کجا زندگی می‌کند یا محل کار آن‌ها کجاست. او افزود: استقرار موفقیت‌آمیز بلوواکر۳ یک گام بزرگ رو به جلو برای فناوری پهن باند سلولی مبتنی بر فضا است و راه را برای تولید مداوم ماهواره‌های بلوبرد (BlueBird) ما هموار می‌کند.  یکی از درخشان‌ترین اجرام در آسمانپیش از این، اخترشناسان نگرانی‌هایی در مورد این آرایه غول پیکر و مجموعه‌ ماهواره‌های بلوبرد که نور خورشید را به سوی زمین منعکس می‌کنند و باعث ایجاد اختلالاتی در تصاویر نجومی و داده‌های علمی می‌شوند، ابراز کرده بودند. برخی از کارشناسان معتقد بودند که بلوواکر ۳ ممکن است به یکی از درخشان‌ترین اجرام آسمان شب تبدیل شود. سیس باسا(Cees Bassa)، ستاره‌شناس، در توییتی نوشت که وقتی این ماهواره آنتن عظیم خود را باز کند، به یکی از اجرام درخشان در آسمان تبدیل می‌شود. با این حال، طبق مشاهدات اولیه، بلوواکر اگرچه روشن است اما بدترین سناریوی ممکن را رقم نزده است.  یک برنامه آزمایشی در حال آغاز در شش قارهشرکت سازنده این ماهواره می‌گوید که با برخی از اپراتورهای شبکه تلفن همراه توافق‌ها و تفاهم‌هایی داشته است. این شرکت با هدف حذف مناطق مرده با استفاده از اتصال پهن باند سلولی از فضا، قصد دارد اتصال را برای مشتریانی که در مناطقی با پوشش سلولی ضعیف یا بدون پوشش سلولی زندگی، کار و سفر می‌کنند، فراهم کند. طی چند ماه آینده، این شرکت یک برنامه آزمایشی را در شش قاره با برخی از اپراتورهای تلفن همراه آغاز خواهد کرد.   بازنشر از ایسنا

بزرگترین ماهواره مخابراتی جهان، آرایه خود را مستقر کرد

فضانورد ناسا که در ایستگاه فضایی بین‌المللی حضور دارد، برای انتخابات میان دوره‌ای کنگره آمریکا رای داد. به گزارش وبسایت اسپیس، حداقل یک برگه رای انتخابات امسال آمریکا از بیرون زمین آمده است. "جاش کاسادا"(Josh Cassada)، فضانورد ناسا، یک اتاقک رای‌گیری را در "ایستگاه فضایی بین‌المللی"(ISS) برای رای دادن در انتخابات میان‌دوره‌ای آمریکا از فضا ایجاد کرده است. کاسادا، ناخدای نیروی دریایی آمریکا در توئیتی نوشت: من در تمام دوران بزرگسالی رای داده‌ام اما صندوق رأی امسال قطعا برنده می‌شود. از همه به ویژه دموکراسی سپاسگزارم که به من اجازه دادند تا امسال بخشی از این روند اساسی باقی بمانم.  ایسنا

یک برگه رای انتخابات آمریکا بیرون زمین می‌آید

پژوهشی جدید به کشف قدیمی‌ترین بقایای سیاره‌ای در کهکشان ما منجر شده است. به گزارش فیز، اخترشناسان به رهبری دانشگاه "وارویک"(Warwick) قدیمی‌ترین ستاره در کهکشان ما را شناسایی کرده‌اند که در حال جمع‌آوری بقایای سیاره‌های کوچک است و این موضوع آن را به یکی از قدیمی‌ترین منظومه‌های سیاره‌ای سنگی و یخی کشف‌ شده در کهکشان راه شیری تبدیل می‌کند. این یافته‌ها روز گذشته(۵ نوامبر/۱۴ آبان) در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شد و نتایج آن نشان داد که یک کوتوله سفید کم‌نور که در فاصله ۹۰ سال نوری از زمین قرار دارد به همراه بقایای منظومه سیاره‌ای در حال گردش به دور آن، بیش از ۱۰ میلیارد سال قدمت دارند. سرنوشت بیشتر ستارگان، از جمله ستاره‌هایی مانند خورشید کهکشان ما، تبدیل شدن به یک کوتوله سفید است. کوتوله سفید، ستاره‌ای است که تمام سوخت خود را مصرف کرده و لایه‌های بیرونی خود را از دست داده و اکنون در حال منقبض و سرد شدن است. در طی این فرآیند، هر سیاره‌ای که به دور آن می‌چرخد، دچار اختلال می‌شود و در برخی موارد از بین می‌رود و بقایای آن روی سطح کوتوله سفید می‌ریزد. برای انجام این پژوهش گروهی از منجمان به رهبری دانشگاه وارویک، دو کوتوله سفید غیرمعمول را که توسط رصدخانه فضایی گایا(GAIA) آژانس فضایی اروپا شناسایی شده بودند، مدل‌سازی کردند. هر دو ستاره توسط بقایای سیاره‌ای آلوده شده‌ بودند. یکی از آن‌ها به‌طور غیرمعمولی آبی رنگ بود، در حالی که دیگری کم‌نورترین و قرمزترین ستاره‌ای است که تا به امروز در کهکشان‌های محلی همسایه ما کشف شده است. محققان هر دو را مورد تجزیه و تحلیل بیشتر قرار دادند. ستاره‌شناسان از داده‌های طیف سنجی و فتومتریک رصدخانه گایا، رصدگر انرژی تاریک(Dark Energy Survey) و ابزار "X-Shooter" در رصدخانه جنوبی اروپا استفاده کردند تا مدت زمان خنک شدن ستاره‌ها را دریابند. آنها فهمیدند که ستاره «قرمز» "WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵" حدود ۱۰.۷ میلیارد سال دارد که ۱۰.۲ میلیارد سال از عمرش به عنوان یک کوتوله سفید در حال سرد شدن بوده است. طیف‌سنجی شامل تجزیه و تحلیل نور ستاره در طول موج‌های مختلف است که می‌تواند مشخص کند که عناصر موجود در جو ستاره چه زمانی نور با رنگ‌های مختلف را جذب می‌کنند و به تعیین اینکه چه عناصری به چه میزان در جو وجود دارد، کمک می‌کند. محققان با تجزیه و تحلیل طیف ستاره WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵، متوجه وجود فلزات سدیم، لیتیوم، پتاسیم و کربن شدند که آن را به قدیمی‌ترین کوتوله سفید آلوده به فلزات که تاکنون کشف شده تبدیل کرد. دومین ستاره «آبی» WDJ۱۹۲۲+۰۲۳۳ فقط کمی جوان‌تر از WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵ است و توسط زباله‌های سیاره‌ای با ترکیبی مشابه پوسته قاره زمین، آلوده شده است. این گروه علمی به این نتیجه رسیدند که رنگ آبی ستاره WDJ۱۹۲۲+۰۲۳۳، به رغم سطح سرد آن، ناشی از مخلوط غیرمعمولی از هلیوم و هیدروژن در جو آن است. بقایای یافت شده در جو متشکل از هلیوم تقریبا خالص و جو گرانش بالای ستاره سرخ WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵ مربوط به یک منظومه سیاره‌ای قدیمی است که از تکامل ستاره به یک کوتوله سفید جان سالم به در برده است و باعث شد ستاره شناسان به این نتیجه برسند که این قدیمی‌ترین منظومه سیاره‌ای در مدار یک کوتوله سفید کشف شده در کهکشان راه شیری است. نویسنده اصلی این پژوهش ابیگیل المز(Abbigail Elms) دانشجوی دکتری دپارتمان فیزیک دانشگاه وارویک می‌گوید: این ستارگان آلوده به فلز نشان می‌دهند که زمین منحصر به فرد نیست و منظومه‌های سیاره‌ای دیگری با اجرام سیاره‌ای مشابه زمین وجود دارند. ۹۷ درصد از همه ستاره‌ها تبدیل به کوتوله سفید خواهند شد و آنها آنقدر در سراسر جهان پراکنده هستند که درک آنها بسیار اهمیت دارد، به خصوص این ستاره‌های بسیار سرد در کهکشان راه شیری.ما در حال یافتن قدیمی‌ترین بقایای ستاره‌ای در کهکشان راه شیری هستیم که توسط سیاره‌هایی شبیه به زمین آلوده شده‌اند. شگفت‌انگیز است که فکر کنیم این اتفاق در مقیاس ۱۰ میلیارد سال رخ داده است و این سیارات بسیار قبل از تشکیل زمین مرده‌اند. اخترشناسان همچنین می‌توانند از طیف‌های ستاره برای تعیین سرعت فرورفتن آن فلزات در هسته ستاره استفاده کنند، که به آنها اجازه می‌دهد نگاهی به گذشته داشته باشند و میزان فراوانی هر یک از آن فلزات را در جرم سیاره‌ای اولیه تعیین کنند. با مقایسه این فراوانی با مواد سیاره‌ای که در منظومه شمسی خودمان یافت می‌شوند، می‌توانیم حدس بزنیم که آن سیارات پیش از مرگ ستاره و تبدیل شدن به یک کوتوله سفید چگونه بوده‌اند. در مورد ستاره WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵ این کار چالش برانگیز خواهد بود. ابیگیل توضیح می‌دهد: ستاره قرمز WDJ۲۱۴۷-۴۰۳۵ رازآلود است، زیرا زباله‌های سیاره‌ای آن بسیار غنی از لیتیوم و پتاسیم هستند و این بر خلاف آن چیزی است که در منظومه شمسی خودمان شناخته شده است. این یک کوتوله سفید بسیار جالب است زیرا دمای سطح آن فوق‌العاده سرد است و فلزات آلوده کننده آن، کهولت سن و مغناطیسی بودن آن، این ستاره را بسیار منحصر به فرد می‌کند. پروفسور پیر امانوئل ترمبلی(Pier-Emmanuel Tremblay) از دپارتمان فیزیک دانشگاه وارویک می‌گوید: زمانی که این ستاره‌های قدیمی بیش از ۱۰ میلیارد سال پیش شکل گرفتند، جهان نسبت به آنچه اکنون وجود دارد کمتر غنی از فلز بود، زیرا فلزات در ستارگان تکامل یافته و انفجارهای ستاره‌ای غول پیکر شکل می‌گیرند. این دو کوتوله سفید مشاهده شده پنجره‌ای هیجان انگیز به سوی تکامل سیاره‌ای در محیطی فقیر از فلز و غنی از گاز ارائه می‌دهند که با شرایطی که هنگام شکل‌گیری منظومه شمسی وجود داشت، ‌ تفاوت دارد.   ایسنا

قدیمی‌ترین بقایای سیاره‌ای در کهکشان راه‌ شیری کشف شد

سیارکی که ستاره‌شناسان نام آن را "قاتل سیاره" گذاشته‌اند، تاکنون در تابش خورشید مخفی مانده بود. به نوشته اسپیس، ستاره‌شناسان یک سیارک غول‌پیکر را رصد کرده‌اند که در تابش خیره‌کننده خورشید پنهان شده است و امکان دارد روزی با زمین برخورد کند. این سیارک با عرض ۱.۵ کیلومتر، بزرگترین سیارک خطرناکی است که در هشت سال گذشته مشاهده شده و ستاره‌شناسان به آن لقب "قاتل سیاره" را داده‌اند زیرا اگر با زمین برخورد کند، تأثیرات برخورد آن در چندین قاره احساس خواهد شد. این سیارک که "2022 AP7" نام دارد، به دلیل چرخش در منطقه بین زمین و زهره، برای مدتی طولانی شناسایی نشده بود. برای شناسایی سنگ‌های فضایی در این ناحیه، ستاره‌شناسان باید به جهت خورشید نگاه کنند و این امر به دلیل درخشندگی خورشید، بسیار دشوار است. به عنوان مثال، تلسکوپ‌های پیشرو مانند "تلسکوپ فضایی جیمز وب"(JWST) و "تلسکوپ فضایی هابل" (HST) هرگز به سمت خورشید نگاه نمی‌کنند زیرا درخشندگی این ستاره، تجهیزات حساس آنها را می‌سوزاند. به همین دلیل، ستاره‌شناسان فقط درک محدودی از ماهیت سیارک‌هایی که در این منطقه کمین کرده‌اند، دارند و گاهی اوقات ممکن است شگفتی‌هایی رخ دهد. در سال ۲۰۱۳، یک سیارک بسیار کوچک‌تر با عرض تنها ۲۰ متر، کاملا بدون هشدار از جهت خورشید وارد شد. این سیارک در بالای شهر چلیابینسک در جنوب شرقی روسیه منفجر شد و شیشه‌های هزاران ساختمان را شکست. "اسکات شپرد"(Scott Sheppard)، ستاره‌شناس آزمایشگاه زمین و سیارات در "موسسه علمی کارنگی"(Carnegie Institution for Science) و پژوهشگر ارشد مقاله‌ای که این کشف جدید را توصیف می‌کند، گفت: به دلیل دشواری مشاهده در نزدیکی تابش خیره‌کننده خورشید، تاکنون تنها حدود ۲۵ سیارک با مدارهایی کاملا در مدار زمین کشف شده‌اند. کشف 2022 AP7 که در صورت برخورد با زمین بسیار آسیب‌رسان‌تر از واقعه چلیابینسک خواهد بود، تنها به لطف دوربین فوق حساس موسوم به "دوربین انرژی تاریک"(DEC) در "رصدخانه میان‌آمریکایی سرو تولولو"(CTIO) در شیلی امکان‌پذیر شد که طی ساعت‌های گرگ و میش که این سیارک‌ها را می‌توان در دو دوره ۱۰ دقیقه‌ای در هر روز شناسایی کرد، آسمان را بررسی می‌کرد. شپرد گفت: تاکنون دو سیارک بزرگ نزدیک به زمین پیدا کرده‌ایم که عرض آنها حدود یک کیلومتر است. این اندازه‌ای است که ما آن را قاتل سیاره می‌نامیم. از آنجا که شناسایی سیارک‌های درون منظومه شمسی بسیار سخت است، در مدل‌های جمعیت سنگ‌های فضایی منظومه شمسی به طور کامل نشان داده نمی‌شوند. با وجود این، شپرد معتقد است که تنها چند قاتل سیاره ناشناخته در این منطقه که رصد آن دشوار است، باقی مانده‌اند. خبر خوب این است که بیشتر این سیارک‌های ناشناخته احتمالا مدارهایی را دنبال می‌کنند که آنها را از زمین دور می‌کند. شپرد ادامه داد: احتمالا فقط تعداد کمی سیارک نزدیک به زمین با اندازه‌های مشابه برای یافتن باقی مانده است و این سیارک‌های بزرگ کشف‌نشده احتمالا مدارهایی دارند که در بیشتر مواقع آنها را در مدار زمین و زهره نگه می‌دارد. علاوه بر تهدید بالقوه 2022 AP7، ستاره‌شناسان دو سنگ فضایی کوچک‌تر دیگر را نیز در رصدهای دوربین انرژی تاریک کشف کرده‌اند که یکی از آنها نزدیکترین سنگ به خورشید به شمار می‌رود که تاکنون دیده شده است. دانشمندان در بیانیه‌ای اعلام کردند که این سیارک موسوم به "2021 PH27"، به دلیل نزدیکی به خورشید در مرکز منظومه شمسی، بزرگترین اثرات "نسبیت عام" را در میان تمام اجرام منظومه شمسی تجربه می‌کند. بر اساس نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین، اجرام بزرگ، فضازمان را منحرف می‌کنند و این امر می‌تواند بر حرکت اجرام دیگر در مجاورت آن تأثیر بگذارد. این اثرات که بسیار جزئی هستند، می‌توانند به صورت بی‌نظمی در مدار سیارات و سیارک‌ها مشاهده شوند که توسط فیزیک نیوتن قابل توضیح دادن نیستند. نکته مثبت این است که هم سیارک 2021 PH27 و هم سیارک سوم به نام "2021 LJ4"، مدارهایی را دنبال می‌کنند که با مدار زمین تلاقی ندارند. ستاره‌شناسان در حال حاضر بیش از ۲۲۰۰ سیارک بالقوه خطرناک را رصد می‌کنند. این سیارک‌ها، سنگ‌های فضایی هستند که به طور خطرناکی به دور زمین می‌چرخند و عرض آنها بیش از یک کیلومتر است. چنین سیارک‌هایی از بزرگترین نگرانی‌ها هستند زیرا می‌توانند باعث تخریب گسترده شوند و شاید بر کل سیاره تأثیر بگذارند. با وجود این، حتی اگر سیارک‌های کوچکتر در مناطق پرجمعیت سقوط کنند، دردسرهای زیادی را به وجود می‌آورند. به عنوان مثال، سیارکی با عرض تنها ۵۰ متر در صورتی که در بالای مرکز شهر لندن منفجر شود، به کل شهر آسیب وارد می‌کند. ستاره‌شناسان قادر به محاسبه مسیر سیارک‌ها برای قرن‌ها در آینده هستند و در حال حاضر، هیچ سنگ فضایی شناخته‌شده‌ای وجود ندارد که ما را نگران کند. جامعه جهانی علوم فضایی امیدوار است تا زمانی که چنین سنگی ظاهر شود، دستگاه‌هایی قوی را برای محافظت از سیاره در دست داشته باشد. در ماه سپتامبر، ماموریت "آزمایش تغییر جهت سیارک دوگانه"(DART) ناسا با موفقیت مسیر سیارک قمر "دیمورفوس"(Dimorphos) با عرض ۱۶۰ متر را که به دور صخره مادر با عرض ۷۸۰ متر خود موسوم به "دیدیموس"(Didymos) می‌چرخد، تغییر داد. موفقیت این آزمایش که نخستین نمونه در نوع خود به شمار می‌رود، نشان می‌دهد تا زمانی که در مورد سیارک‌های مزاحم به اندازه کافی زود باخبر شویم، ممکن است بتوانیم آنها را دور نگه داریم.  ایسنا

سیارکی که می‌تواند کره زمین را نابود کند، رصد شد

تلسکوپ فضایی جیمز وب تصویر جدید و فوق‌العاده‌ای از ستون‌های آفرینش منتشر کرد. به گزارش اسپیس، دانشمندان تلسکوپ فضایی جیمز وب دومین تصویر از ستون‌های آفرینش را منتشر کرده‌اند که در طیف فروسرخ میانی دیده می‌شود. به نظر می‌رسد که ابرهای گرد و غبار در مقابل پس‌زمینه‌ای قرمز به رنگ آبی می‌درخشند. مقامات آژانس فضایی اروپا روز جمعه(۲۸ اکتبر) در مورد این تصویر جدید نوشتند: هزاران ستاره‌ای که در این منطقه وجود دارند از دید ناپدید می‌شوند و لایه‌های به ظاهر بی پایان گاز و غبار، زینت‌بخش مرکز تصویر می‌شوند. به گفته مقامات آژانس فضایی اروپا، گرد و غبار یک عنصر ضروری برای تشکیل ستاره‌ها است و به دانشمندان کمک می‌کند تا نحوه شکل‌گیری و تکامل این ساختار را که در صورت فلکی مار در فاصله ۷۰۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد، کشف کنند. مقامات آژانس فضایی اروپا در بیانیه‌ای نوشتند: ستاره‌های زیادی در این ستون‌های متراکم آبی-خاکستری در حال شکل‌گیری هستند. وقتی گره‌هایی از گاز و غبار با جرم کافی در این نواحی تشکیل می‌شوند، تحت جاذبه گرانشی خودشان شروع به فروپاشی می‌کنند، به آرامی گرم می‌شوند و در نهایت ستاره‌های جدیدی را تشکیل می‌دهند. تلسکوپ فضایی هابل برای اولین بار در سال ۱۹۹۵ این ابرهای ستون مانند را در فضای بین ستاره‌ای رصد کرد. رصدخانه هابل که همچنان فعال و سالم است، از آن زمان تاکنون بارها به این ساختار کیهانی نگاه کرده است اما هابل و وب در طیف‌های نوری متفاوتی اجرام را بررسی می‌کنند. این تفاوت در دو عکسی که به تازگی منتشر شده نیز دیده می‌شود. تصویر جدیدی که توسط ابزار مادون قرمز میانی وب منتشر شده به دنبال تصویری از دوربین مادون قرمز نزدیک(NIRCam) آن ثبت شد که در اوایل این ماه منتشر شده بود. به لطف آینه بزرگ وب و محل قرارگیری آن در اعماق فضا، دو تصویر وب از این ستون‌ها جزئیات بسیار بیشتری نسبت به هابل نمایان می‌کنند. تلسکوپ فضایی جیمز وب در روز چهارم دی ماه سال ۱۴۰۰ به فضا پرتاب شد. این تلسکوپ پس از گذشت یک ماه به مقصد خود در نقطه لاگرانژ ۲ رسید. لاگرانژ ۲ مکانی ایده‌آل برای یک تلسکوپ مادون قرمز است. در نقطه لاگرانژ ۲، خورشید و زمین همیشه در یک طرف فضا قرار دارند و بنابراین "جیمز وب" می‌تواند تجهیزات نوری و ابزار خود را همیشه پشت به خورشید و در سایه نگه دارد. این تلسکوپ فضایی پیشرفته مدتی را صرف راه‌اندازی تجهیزات خود کرد و اولین تصاویر را در روزهای ۲۱ و ۲۲ تیرماه ۱۴۰۱ منتشر کرد.  ایسنا

ستون‌های آفرینش در تصویر جدید تلسکوپ «جیمز وب»

پژوهشگران می‌گویند وقایعی در مرز منظومه شمسی در حال روی دادن است که هنوز توضیحی برایشان وجود ندارد و باید منتظر پرتاب کاوشگر جدید ناسا در سال ۲۰۲۵ باشیم تا آن را دریابیم. به نوشته اسپیس، درست نزدیک به جشن هالووین، دانشمندان چیزی شبح‌وار و عجیب را کشف کرده‌اند که در لبه منظومه شمسی در حال رخ دادن است و آن این است که هلیوپوز(heliopause) که مرز بین هورسپهر یا هلیوسفر(حباب باد خورشیدی که منظومه شمسی را در بر می‌گیرد) و محیط بین ستاره‌ای و فضای عمیق(مواد میان ستارگان) است، به نظر می رسد در حال موج زدن است و زوایای مورب را به شکلی غیرمنتظره ایجاد می‌کند. هلیوپوز بخشی از منظومه شمسی است که در معرض ذرات و یون‌های اعماق فضا قرار دارد. هلیوپوز مرز هلیوسفر یا همان ناحیه کروی اطراف خورشید است. هلیوپوز پر از میدان‌های مغناطیسی خورشیدی و باد خورشیدی است که از پروتون‌ها و الکترون‌ها تشکیل شده است. هلیوسفر یا هورسپهر(Heliosphere) پهنه‌ای است حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است. هورسپهر دربرگیرنده همه منظومه شمسی و میدان مغناطیسی خورشیدی است که کیلومترها دورتر از مدار پلوتو را در بر می‌گیرد. پلاسمایی که از خورشید به بیرون دمیده می‌شود(طوفان‌های خورشیدی) این حباب را در مقابل فشار گازهای فضای میان ستاره‌ای، هیدروژن و هلیوم مولکولی که در کهکشان راه‌شیری پخش هستند، ایجاد و حفظ می‌کند. جریان باد خورشیدی از خورشید آغاز می‌شود و تا منطقه ضربه‌ی خروجی(Termination Shock) با سرعت پیش می‌رود تا اینکه با رسیدن به این منطقه به صورت ناگهانی از سرعت آن کاسته شود. منطقه‌ای که بعد از ضربه‌ی خروجی واقع شده ‌است به نام پوش خورشیدی(Heliosheath) شناخته می‌شود. پوش خورشیدی منطقه‌ای میانی است که مرز بیرونی آن، مرز هلیوسفر محسوب می‌شود. به مرز هلیوسفر منطقه توقف خورشیدی یا همان هلیوپوز نیز گفته می‌شود. شکل کلی حباب هلیوسفر با توجه به فشار و چگالی گازهایی که منظومه شمسی از داخل آن عبور می‌کند و همچنین به خورشید تغییر می‌کند و به شکل یک کره دقیق و کامل نیست. کمبود داده و بکر و کاوش نشده بودن این مناطق موجب به وجود آمدن نظریه‌های زیادی برای مدل‌سازی این نواحی شده‌ است. البته این مفهوم کلی که هلیوپوز تغییر شکل می‌دهد، جدید نیست. پژوهشگران در طول دهه گذشته تشخیص داده‌اند که هلیوپوز ثابت نیست. آنها این کشف را با استفاده از داده‌های ویجر ۱(Voyager ۱) و ویجر ۲(Voyager ۲) انجام داده‌اند. این دو فضاپیما به همراه ماهواره بین ستاره‌ای کاوشگر مرز بین ستاره‌ای(IBEX) متعلق به ناسا مطالعه می‌کند، تنها فضاپیماهایی هستند که تاکنون از هلیوسفر خارج شده‌اند. کاوشگر مرز بین ستاره‌ای(IBEX) ناسا انتشارات اتم‌های خنثی پرانرژی(ENAs) ایجاد شده را زمانی که بادهای خورشیدی و محیط بین ستاره‌ای با هم تعامل دارند، مطالعه می‌کند. اریک زیرنشتاین، فیزیکدان فضایی در دانشگاه پرینستون می‌گوید: فضاپیمای ویجر تنها اندازه‌گیری مستقیم و در موقعیت این مرزها را ارائه می‌دهد، اما فقط در یک نقطه از فضا و زمان این کار را انجام می‌دهد و IBEX به سر و سامان دادن به این داده‌ها کمک می‌کند. دانشمندان از این داده‌ها برای ایجاد مدل‌هایی استفاده کرده‌اند که چگونگی تغییر هلیوپوز را پیش‌بینی می‌کند. به طور خلاصه، بادهای خورشیدی و محیط بین ستاره‌ای یکدیگر را هُل می‌دهند و پیش می‌کشند تا مرزی همیشه متحرک ایجاد کنند. تحقیقات اخیر در مورد هلیوپوز، داده‌هایی را نشان داده است که با یافته‌های قبلی در تضاد است. ماهواره IBEX در طی یک دوره چند ماهه در سال ۲۰۱۴ درخشندگی اتم‌های خنثی پرانرژی یا ENAها را که نشان دهنده عدم تقارن در هلیوپوز است، ثبت کرده و تیم بعدا متوجه شد که این عدم تقارن با مدل‌ها ناسازگار است. علاوه بر این، دانشمندان در بررسی داده‌های سفرهای ویجر ۱ و ویجر ۲ کشف کردند که هلیوپوز در مدت زمان بسیار کوتاهی به طرز چشمگیری تغییر کرده است. این به توضیح دلیل وجود چنین شکاف بزرگی بین ورودی دو کاوشگر به فضای بین ستاره‌ای کمک می‌کند که به ترتیب در سال‌های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۸ اتفاق افتاد. اما این نوع حرکت توسط هلیوپوز با این مدل‌ها نیز در تضاد است. سرانجام در مقاله‌ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شد، پژوهشگران این اختلافات را "جذب کننده و بالقوه بحث برانگیز" نامیدند. زیرنشتاین می‌گوید، دانشمندان قصد دارند به مطالعه هلیوپوز ادامه دهند، به این امید که بینش بیشتری از کاوشگر "نقشه‌برداری و شتاب بین ستاره‌ای"(MAP) ناسا به دست آورند که یک ماهواره جدید و بهبود یافته است که می‌تواند ENAها را شناسایی کند و قرار است در سال ۲۰۲۵ به فضا پرتاب شود. دانشمندان می‌گویند تا آن زمان ما فقط می‌توانیم درباره این پدیده شبح‌وار که در اعماق منظومه شمسی رخ می‌دهد، تامل کنیم.  ایسنا

رخ دادن اتفاقی عجیب در لبه منظومه شمسی

گروهی از اخترشناسان یک سیاره مشتری فراخورشیدی در حال گسترش کشف کرده‌اند که حدودا ۳۰ درصد بزرگ‌تر از سیاره مشتری درون منظومه شمسی است. به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی فیز، این سیاره مشتری‌داغ که در قالب تحقیقات سامانه رصدی رباتیک زمینی به نام «نقشه‌برداری گذر نسل بعد» (Next Generation Transit Survey) به دست آمده، به نام ان‌جی‌تی‌اس ۲۱ ب (NGTS-۲۱b) نامگذاری شده است. سامانه رباتیک زمینی رصدی نقشه‌برداری گذر نسل بعد، یک سامانه رباتیکی زمینی در رصدخانه پارانال در صحرای آتاکاما شمال شیلی، است.  مشتری‌های داغ سیارات غول‌پیکری مانند سیاره مشتری هستند که فاصله آن‌ها از ستاره‌های مادر نسبت به فاصله عطارد از خورشید کمتر است و پیشتر نمونه‌های دیگری از آن مانند ان جی تی اس- ۱۰ ب (NGTS-۱۰b) توسط همین سامانه رصدی کشف شده بود.  مشتری بزرگ‌ترین سیاره در منظومه خورشیدی است. این سیاره غول گازی با جرم یک‌هزارم خورشید، جرمی دو و نیم برابر تمام دیگر سیاره‌های منظومه خورشیدی دارد. دومین جسم در منظومه خورشیدی بر پایه جرم و حجم است.  مشتری‌های داغ از جهت خصوصیات فیزیکی شبیه مشتری به عنوان عظیم‌ترین سیاره منظومه شمسی هستند؛ اما مدارهای چرخشی آنها به دور سیاره میزبان کمتر از ۱۰ روز است؛ یعنی نزدیک‌ترین فاصله و سریع‌ترین چرخش را در مدار ستاره میزبان دارند و به همین دلیل دمای سطح این مشتری‌های داغ بسیار بالاست.  گروهی از اخترشناسان به سرپرستی داگلاس آر آلوس از دانشگاه سنتیاگو شیلی، گزارش داده‌اند که سیاره جدیدی از نوع مشتری داع را کشف کرده‌اند. این محققان در حالیکه در حال رصد یک ستاره کوتوله از نوع ستاره‌های کوتوله متوسط به نام ان‌جی‌تی‌اس- ۲۱ (NGTS-۲۱) با استفاده از تلسکوپ رصدخانه پارانال بودند، متوجه سیگنال قوی عبوری شدند. ماهیت سیاره‌ای این سیگنال را رصدهای بعدی تایید کرد.    این ستاره کوتوله در عملیات رصدی سال ۲۰۱۸ و زمانی رصد شد که ۹ هزار و ۱۵۷ عکس طی ۱۵۰ شب رصدی برداشته شده بود، سیگنال قوی در مدت زمان رصد دریافت شده بود و روند راستی‌آزمایی با این هدف آغاز شد که سیگنال به عنوان یک سیگنال عبوری از مشتری داغ قابل تایید است یا باید آن را ردیابی نادرست رد کرد. سیارات در حال گسترش از مدت‌ها قبل برای اخترشناسان شناخته شده اند، اما هنوز معلوم نیست دلیل افزایش حجم این سیارات چیست. توضیح متداول در این مورد می‌تواند یکی از این دو فرضیه باشد؛ دانشمندان معتقدند گسترش آنها ناشی از ذخیره انرژی از ستاره میزبان یا به دلیل گرمای سیاره میزبان باشد. بر اساس این یافته که گزارش مفصلی از آن در پایگاه اطلاع‌رسانی نجوم آرکایو منتشر شده است، سیاره کوتوله فاقد فلز کی‌ ۳ وی، سیاره میزبان این مشتری‌داغ و در فاصله دو هزار و ۹۰ سال نوری زمین واقع شده است. ستاره ۱۴ درصد کوچک‌تر و از نظر حجم حجم ۳۰ درصد از خورشید کمتر است.   منبع: ایرنا

یک سیاره فراخورشیدی جدید از نوع مشتری داغ کشف شد

آماده شدن "جیمز وب" برای پرتاب

پیچیده‌ترین و قدرتمندترین تلسکوپ فضایی جهان در حال آماده‌سازی برای پرتاب و سفر میلیون کیلومتری آینده خود است و در این راه پیشرفت چشمگیری دارد.

اکنون ناسا اعلام کرده است که سه مرحله اصلی از این تلسکوپ فضایی برای آخرین بار با موفقیت آزمایش شده‌اند که به شرح زیر است:



1. برج "جیمز وب" یک ساختار لوله‌ای است که با جداسازی ابزارهای اپتیک سرد از بدنه گرم فضاپیما به "جیمز وب" کمک می‌کند تا دمای عملکردی خود را حفظ کند.

طول این برج به 3 متر می‌رسد و به تازگی برای آخرین بار آزمایش شده و اکنون پایین آورده شده و برای پرتاب در جای خود قفل شده است.



2. در اینجا "لارکین کری" تکنسین ناسا درپوش لنز "جیمز وب" موسوم به "AOS" را که ابزار حساس این تلسکوپ را تمیز، بدون آلاینده و از نور ولگرد در تمام مراحل ادغام و آزمایش محافظت می‌کند، با دقت برمی‌دارد.

با نزدیک شدن به موعد پرتاب، برداشتن این پوشش یک مرحله اساسی در آماده‌سازی "جیمز وب" است و به مهندسان این آزادی را می‌دهد که بقیه تلسکوپ را در حالت پرواز خود بسته‌بندی کنند.

"کری" می‌گوید: من در حال برداشتن این درپوش به این فکر می‌کردم که من آخرین نفر روی زمین هستم که "AOS" را لمس می‌کنم یا دوباره سازه‌های "جیمز وب" را می‌بینم. بعد از 17 سال کار بر روی این تلسکوپ فضایی، این تجربه احساسی‌تری نسبت به آن چیزی بود که انتظار داشتم.



3. محافظ حرارتی و آفتاب‌گیر "جیمز وب" که به اندازه یک زمین تنیس است، توسط ساختارهای پالت آن پشتیبانی می‌شود. اکنون که درپوش لنز "جیمز وب" برداشته شده است، مهندسان توانستند روند تا کردن این پالت‌ها را در پیکربندی نهایی برای پرتاب به پایان برسانند.

در اینجا می‌توان پالت‌ها را که تا حدی جمع شده‌اند، مشاهده کرد. اما آنها پس از ثبت این عکس کاملاً جمع شده و برای پرتاب در جای خود قفل شدند.

انتهای پیام



ایسنا

#تلسکوپ_فضایی_جیمز_وب #ناسا

آماده شدن "جیمز وب" برای پرتاب

پیچیده‌ترین و قدرتمندترین تلسکوپ فضایی جهان در حال آماده‌سازی برای پرتاب و سفر میلیون کیلومتری آینده خود است و در ا...

سرانجام علت خرابی "هابل" مشخص شد

مهندسان ناسا علت وقوع اختلال رایانه‌ای را که باعث شده عملیات علمی تلسکوپ فضایی "هابل" متوقف شود، شناسایی کرد. این در حالی است که جهان آماده از دست دادن یکی از بزرگترین دستگاه‌های ساخته دست بشر در طول تاریخ است.

اکنون مشخص شده است که "واحد کنترل قدرت"(PCU) این تلسکوپ فضایی دچار اشکال شده و موجب ایجاد اختلال در برق‌رسانی پایدار "هابل" شده است. اما اکنون ناسا قصد دارد یک سوئیچ خطرناک به رایانه پشتیبان انجام دهد.

با توجه به به‌روزرسانی ناسا، رایانه بار مفید "هابل" در واحد ابزار علمی فرمان‌پذیری و مدیریت داده آن قرار دارد که نقشی حیاتی برای آن دارد. نقش این واحد، کنترل، نظارت و هماهنگی کلیه ابزارهای علمی موجود در "هابل" است.

هنگامی که رایانه بار مفید "هابل" در تاریخ 13 ژوئن از کار ایستاد، ابزارهای علمی آن بلافاصله وارد حالت ایمن شدند. هفته‌های بعد مهندسان ناسا به طور شبانه‌روزی بر روی جداسازی و شناسایی این مشکل کار کردند.

مهندسان ناسا می‌گویند به طور مشخص، سطح ولتاژ به زیر خط 5 ولت کاهش یافته که منجر به یک مدار محافظت ثانویه شده که به رایانه دستور داده تا همه کارهای خود را متوقف کند.

در به‌روزرسانی ناسا آمده است: تجزیه و تحلیل تیم بررسی نشان می‌دهد که یا سطح ولتاژ از رگولاتور خارج از حد قابل قبول است که در نتیجه مدار محافظت ثانویه را قطع می‌کند، یا مدار محافظت ثانویه با گذشت زمان تخریب شده و در این حالت گیر کرده است.

خوش شانسی "هابل" این است که تیم مهندسان ناسا می‌تواند این تلسکوپ فضایی را به یک رایانه پشتیبان که دارای "PCU" مخصوص خود است، سوئیچ کند. این تیم قصد دارد فردا مراحل این سوئیچ و تعمیر را شروع کند، کاری که تا چند روز طول خواهد کشید.

این عملیات با عملیات تعمیر دیگری که برای "واحد فرمان‌پذیری هابل" در سال  طی یک عملیات تعمیر با شاتل فضایی 2009 اتفاق افتاد، خیلی متفاوت نیست.

بدیهی است که دیگر این کار انجام نخواهد شد، چرا که از زمان بسته شدن برنامه شاتل فضایی، ناسا فاقد یک سیستم پرتابی است که بتواند مهندسان را برای انجام تعمیرات پیچیده روی تلسکوپ‌های فضایی در مکان مورد نظر قرار دهد.

اگرچه کپسول "کرو دراگون" متعلق به شرکت "اسپیس‌ایکس" برای ارسال انسان به ایستگاه فضایی بین‌المللی بسیار مناسب است، اما مانند شاتل فضایی یک بازوی غول پیکر و محفظه بار ندارد.

تلسکوپ فضایی "هابل" در سال 1990 به فضا پرتاب شد و از آن زمان به عنوان یک نیروی تاریخی جهانی برای گسترش درک ما از جهان خدمت کرده است. بیش از 1.5 میلیون مشاهده از کیهان توسط این تلسکوپ انجام شده است و بیش از 18 هزار مقاله علمی بر ساسا تصاویر و داده‌های آن منتشر شده است.

این رصدخانه فضایی علاوه بر نمایان کردن تحول مداوم کهکشان‌ها در طول تاریخ جهان هستی، در آشکار کردن شتاب گسترش کیهان نیز نقشی اساسی داشته است.

"هابل" همچنین در دوران جدید خود در اجرای اولین مطالعات جوی سیارات فراخورشیدی نقش داشته است.

انتهای پیام



ایسنا

#تلسکوپ_فضایی_هابل #ناسا