افسانه بایگان

دوست برِ دوست رفت جان برِ جانانه شد حضرت دوستعلیش

آری ای عشق تو بودی که فریبم دادی دل سودازده ام را

عزیزدلمعشقم یگانه یادگار عمرمشازده کوچولوی مسافرم

بماند به یادکار مهر و مودت باشد تا خط پروازی روش

چندیست اوقات مرا سعادتی دست داده و سفر دل مرا رسا

خیز و در کاسهٔ زرآب طربناک انداز پیشتر زانکه شود

ز‌کدام باده ساقی به من خراب دادی… جلوهٔ مردان حق

کولی باد فکر اشیانه نبود دمی با همدمی باقی هیچ…

میگذرم… میگذری… میگذرد… باقی او… نیروی_حال این

سفر حجمی در خط زمان… چلهٔ سورچلهٔ سوز…🧚‍♂️ اینس

درخواست استاد پرستویی و جمعی از هنرمندان و خوشنا

من نه خود میروماو مرا میکشد کاه سرگشته را کهربا م